minimysz

Też tak mi się wydaje. Z moich doświadczeń wynika, że i 20 pieluch dziennie może pójść, zwłaszcza jeśli ma się syna. Mali chłopcy mają dziwną skłonność do udawania fontanny w chwili zakładania pieluszki, a przecież mokrej dziecku nie założysz. Poza tym (tu już pewnie niezależnie od płci) czasem postanawiają "przewietrzyć się" trochę i próba założenia jednorazówki kończy się rozerwaniem jej. Gniazdka elektryczne najlepiej jeszcze zastawić czymś ciężkim, bo dziecko cierpliwe i uzdolnione manualnie jest w stanie zaślepkę wydłubać. O obrusach czy serwetach na meblach możesz zapomnieć.

Jak się obrazki dodaje? Spróbujemy inaczej http://foto.onet.pl/upload/41/64/_553883_n.jpg

W kąciku czyściutko (zaraz te nitki wyrzucę). A cicho siedzę, bo dla tej myszki świąteczne ubranko robię.

Właśnie zaczęłam grać wampirzycą. Szkoda tylko, że przemiana w wampira tak krótko trwa, bo niektórych przeciwników lepiej się pokonuje w tej postaci. Najlepsza umiejętność z tych, które mam to "pocałunek krwi". "Wilczy zew" by się przydał, ale jeszcze na to nie trafiłam. U mistrza run już dwie można wymienić na inną. Niestety teraz mam tylko jedną cudzą i zastanawiam się czy nie sprzedać.

Dla zdrowia dziecka lepsze jest aby przez pierwsze miesiące życia miało zakładane pieluchy tetrowe. Jednorazówki są wygodniejsze dla rodziców, ale łatwiej o odparzenia u dziecka. Aha, płytę ze zdjęciami odzyskam dopiero w następnym tygodniu, więc chwilowo się synem nie pochwalę.

Co innego patrzeć komuś w oczy, a co innego wpatrywać się intensywnie - to drugie rzeczywiście jest bardzo wnerwiające.

Też się do gratulacji przyłączę. A co do tego jakie są dzieci: jak kto wychowa, tak ma. Ja z moim problemów większych nie mam, tylko czasem bym go udusiła za np. "mama, pograj w Spellforce" gdy akurat w BG bym sobie zagrała. Jak znajdę zdjęcie, to dam.

I dobrze, że się nie zastanawiasz, bo liczy się odbiór całości, a nie bezsensowne rozważania, co ktoś danym gestem chciał wyrazić (ucieka wzrokiem, więc pewnie go nie interesuje to, co mówię - tymczasem on zerka na zegarek, bo za kilka minut musi zakręcić gaz pod garnkiem). Niektóre schematy są dobre! Nie wyobrażam sobie np. zrobienia serwety na stół bez schematu ;)

I to też jest komunikacja niewerbalna. Nie można przecież każdego gestu osobno rozpatrywać. Wyobraź sobie, że rozmawiasz ze swoją kobietą, opowiadzas jej o czymś, co jest dla Ciebie ważne a ona nagle się krzywi. Obrazisz się na nią? Zrobisz awanturę? Czy raczej przyjrzysz się uważnie, żeby dostrzec, że np. złapał ją skurcz, zabolał ząb, ukłuła się w palec lub zaczęła rodzić?

Przecież nie napisałam nic takiego. Poza tym rzekomo błądzić jest rzeczą ludzką ;) Też takich nie lubię. Najgorsi są tacy, którzy nie dopowiedzą myśli do końca tylko nagle wyskakują z tekstem "rozumiesz?" albo "wiesz o co mi chodzi"

Czyli jednak zgadzamy się w tej kwestii. Z Twoich wcześniejszych wypowiedzi wywnioskowałam, że zgadzasz się ze stwierdzeniem KaPe, że patrzenie w oczy, przytakiwanie i cała reszta to puste gesty ("Jestem z gatunku tych co uśmiechają się rzadko i nie patrzą innym w oczy(co nie znaczy, że "uciekam wzrokiem" -po prostu uważam to za pusty gest, tak samo jak np. ciągłe przytakiwanie gdy ktoś coś tłumaczy, a rozumiesz - bawi mnie czasem ich niepewność, czyżby sami nie wierzyli że mówią dobrze dopóki nie potwierdze?)")

Czyli mam z góry zakładać, że czytający moje wypowiedzi myśleć samodzielnie nie potrafią a jeśli już to i tak wyciągają fałszywe wnioski? Nie sądzisz, że to niegrzeczne? "I jak nie będę co 5 sekund kiwać głową, to ta osoba sobie pomyśli, że nie wiem o czym mówi..." Na podstawie tego nasuwa się wniosek, że wiesz, co rozmówca myśli. Albo zakładasz z góry, że myśli tak a nie inaczej.

Jeszcze gorzej Autentyczność autentycznością, ale czasem z uprzejmości trzeba udawać, że się słucha (np. dziadek opowiadający po raz setny historyjkę ze swej młodości). >A wysnuwanie wniosków z tego jak ktoś się zachowuje Jeżeli ktoś się zastanawia nad każdym gestem rozmówcy, to rzeczywiście może się pomylić, dlatego ja polegam raczej na odczuciach. A z tym patrzeniem w oczy... W każdym wypadku inna jest ogólna postawa człowieka, więc różnicę widać wyraźnie.

To co robisz by rozmówca wiedział, że słuchasz? Bo z tego, co piszesz wynika, że nic. Podałam przykład skrajny, żeby pokazać, że patrzenie w oczy rozmówcy, przytakiwanie, uśmiechy to nie puste gesty. Mówiąc pannie, że ją kochasz bez patrzenia w oczy czy uśmiechu narażasz się na reakcje od pogardliwego prychnięcia po cios w szczękę, bo w ten sposób zadeklarowanych uczuć raczej żadna nie weźmie poważnie. Oczywiście, że tak, bo inaczej skąd mam wiedzieć, że on słucha i dociera do niego to, co mówię? Jasnowidzem nie jestem. >Nie jest to nic złego, ale sam fakt, iż rozmówca nie zachowuje się w taki A od przytaknięcia czasem z czystej uprzejmości pewnie dostaliby skrętu szyi...

Czytaj ze zrozumieniem. Nikt nie każe nikomu kiwać głową na zasadzie tych piesków do samochodów. >To zaczyna mi pachnieć zarozumialstwem i sprawia, że taki osobnik A Ty jesteś pewnie wszechwiedzący i nieomylny, skoro wiesz, co Twój rozmówca myśli.

Domorosła psycholożka? Współczuję Nie lubię takich prymitywnych "zabaw", no ale każdemu według gustu...

W taki jak opisałeś: bez uśmiechu, bez patrzenia w oczy, bez jakiegokolwiek znaku, że słuchasz, że dociera do Ciebie to, co druga osoba mówi. I to nie jest kwestia gustu. Ciekawe, jak zmierzasz powiedzieć swojej kobiecie (o ile takową znajdziesz), że ją kochasz. Raczej nie uwierzy w taką deklarację.

fajny misio wygląda najlepiej a co do kolejności na liście, to jak dla mnie może to wyglądać tak jak jest teraz, bo co za różnica czy będzie w kolejności zgłaszania, czy alfabetycznie - i tak pewnie ktoś poczuje się pokrzywdzony

Puste gesty? Jeżeli rozmawiając z kimś zachowujesz się w taki sposób, dla niego jest to znak, że go wcale nie słuchasz lub jesteś zwyczajnie głupi i nie dociera do Ciebie to, co mówi. Komunikacja niewerbalna jest rzeczą bardzo ważną w rozmowie. >Różne dziwne W dziwnym towarzystwie się obracasz. Miałam moze napisać coś głupiego w stylu "cześć, jestem Ania, mam 16 lat i duże niebieskie oczy" ?

Nie chodzi o ilość, lecz o jakość. Przyjrzyj się kiedyś uważnie uśmiechającemu się człowiekowi, to może zrozumiesz, o co mi chodzi. Ani jedno, ani drugie. Jak na coś ciekawego na którymś forum trafię, daję to do przeczytania mężowi i zawsze dodatkowy temat do rozmów jest.

to przez to uprzedzenie do myszy

Co rozumiesz przez "czysto męskie" cechy? A ten obraz... Jak rozumiem brakuje mu cech fizycznych? Ale przecież każda z pań lubi co innego jeśli chodzi o wzrost, kolor oczu, czy włosów... Mogę jeszcze dodać, że powinien mieć oczy, które potrafią się uśmiechać, bo taki, który się tylko ustami uśmiecha raczej zbyt przyjemnego charakteru nie ma. I wcale nie opisywałam jakiegoś wydumanego odbicia mojego wnętrza, tylko mojego mężczyznę.

Skoro tak twierdzi, to nie masz się co martwić. Kiedyś trafiłam w książce na dobry sposób, w jaki kobieta może sprawdzić, czy ten za którego zamierza wyjść jest tym właściwym: "wyobraź sobie, że zamiast wychodzić za niego za mąż, opuszczasz go na zawsze'''' - jeżeli to wywołuje gwałtowny odruchowy sprzeciw, to znaczy, że dobrego mężczyznę znalazła.

Harpie są krwiożercze, anielice zatruwają życie. Jakie są inne grupy nie bardzo wiem. Raczej faceci mnie interesują (zwłaszcza jeden). Jeśli tak jest rzeczywiście, to jakaś kobieta będzie bardzo szczęśliwa.

Cóż, jeśli gustuje w plastikowych lalach z tonami tapety na twarzy, otoczonych wianuszkiem jazgoczących psiapsiółek, musi się liczyć z konsekwencjami. Ciężko to zdefiniować, ale spróbuję choć kilka cech wymienić: jest inteligentny, odrobinę złośliwy, ma zmysł obserwacji, w kobiecie potrafi zobaczyć człowieka, nie wyskakuje z głupimi tekstami o rzekomo naturalnej wyższości mężczyzn, nie goni za pieniędzmi, nie szpanuje drogim samochodem ani rozdętymi nad miarę mięśniami, ma jakieś hobby, umie wybaczać i przyznać się do błędu także, jest troskliwy i opiekuńczy, gdy trzeba....