Po godzinie maszerowania z grupą pamięć zaczęła powracać. Zaczynam kojarzyć fakty i zdarzenia z ostatnich godzin. To dobrze, dochodząc do siebie analizuję o czym mogłam rozmawiać z pasażerami. Niektórzy z nich dziwnie patrząc na mnie potrząsają głowami i odwracają wzrok. Nie ważne, nie jest to teraz ważne. Priorytetem jest dostać się do jakiegoś schronienia przed mrozem, ale patrząc na nich odnoszę wrażenie, że nie mają pojęcia o przetrwaniu w trudnych warunkach. Przyszło mi poraz kolejny wykorzystać zdobytą wiedzę i umiejętności przetrwania, być może zostanę sama, tak muszę się z tym liczyć, że w ostatnim odcinku być może najtrudniejszym zostanę sama… Z pewnością ktoś mi pomógł wydostać się z wraku dzięki czemu jestem z grupą, może to ta zakonnica wygląda że nie odniosła żadnych ran. Nie wiem może to ta z aparatem, nie dobrze zdjęcia tu nie pomogą a szczególnie mnie. Osoba która nami kieruje chyba nie do końca wie co robi. Sprawia wrażenie osoby odpowiedzialnej lecz jest coś co mnie niepokoi w jej zachowaniu. Przyjże się mu. Mam wrażenie jakbyśmy się już kiedyś spotkali.
