Zaloguj się, aby obserwować  
GeoT

Kącik pisarzy

946 postów w tym temacie

To i ja coś dodam :)


Z pełnym rykiem silników, dwa statki wchodziły w przestrzeń planety. Błękitny świat z zielonymi plamami oznaczającymi lądy, przyciągał je niczym świeca ćmy. Wielki, ciężkie kadłuby, niby bliźniaczo podobne a jednak różniące się.
Jeden, ciemnozielonego koloru a drugi purpurowo czarnego. Mimo,że leciały niemal obok siebie, żaden zadawał się nie zauważać drugiego. Jak drapieżniki skupione na swoim celu, pędziły ku powierzchni planety, lawirując między wielkim skupiskami chmur w najwyższych warstwach atmosfery. Oba kadłuby jarzyły się na czerwono, kiedy przebijając się przez atmosferę, statki wreszcie się rozdzieliły, lecąc w zupełnie innych kierunkach....

***

Zapadał już zmrok nad całą Messyną. Niebo przybrało ciemną barwę a gwiazdy świeciły jasno. Jaśniej niż kiedykolwiek.
W taką nie zwykłą noc, mury Avalonu zdawały się emanować własnym, wewnętrznym blaskiem. Wielkie białe miasto górowało nad doliną rzeki Normy jak opiekuńczy rodzic nad swym dzieckiem. Strzeliste wieżyce i grube flanki pobłyskiwały w świetle księżyca. Gdzieniegdzie płonęły pochodnie. Tuż koło nich można było dostrzec żołnierzy, którzy pełnili wartę na murach. Jeden rzut oka pozwalał spostrzec,że to miasto było cudem inżynierii jak i artystycznym arcydziełem.
Po części wbudowane w ścianę gór, tworzyło wnękę między dwoma bratnimi wzniesieniami, które chroniły je z prawej i lewej strony.
Lady Meredith stała na balkonie swoich komnat, wpatrując się w nocne niebo. Napawała się pięknem gwiazd i tego co rozciąga się za nimi. Nie mogła tej nocy spać. Zbyt wiele złych wieści usłyszała tego dnia, biorąc udział w audiencji swego ojca, władcy Avalonu.
Oparła się o pięknie rzeźbioną balustradę okalającą cały balkon i wzięła głęboki oddech, rozkoszując się chłodnym,nocnym powietrzem. Jeszcze raz wrócił myślami do wydarzeń który miały miejsce kilka godzin temu. Wieści które dotarły do Avalonu były bardziej niż niepokojące. Plemiona północy niebezpiecznie urosły w siłę, atakując swoich sąsiadów. Jeśli wierzyć słowom posłańców, dwa miasta bezpośrednio leżące na drodze Nordów zostały złupione i spalone. Mimo,że odległość jaka dzieliła dzikusów z północy od wiecznego miasta, Avalonu była ogromna to jednak wieść o takim poruszeniu Nordów była niepokojąca.
Dużo bardziej groźniejszą wieścią była ta mówiąca o tym, że w Czarnym Mieście zbierają się wszystkie klany Helionów. Ci potężni wojownicy, już raz kiedyś zagrozili Avalonowi,ale zostali pobici przez pradziada Meredith, Mordreda Śmiałego. Wielcy, potężnie zbudowani, zdawali się być zupełnie inny rasą niż Avalończycy, ale tak jak i mieszkańcy Białego Miasta Helioni byli ludźmi.
Ponoć posiedli wiedzę na temat wytwarzania stali, co mogło im zapewnić oręż tak samo mocny i skuteczny jaki posiadało wojsko Avalonu a właśnie to stal pozwoliła zwyciężyć w ostatniej wojnie z tymi przerażającymi wojownikami.
Meredith potrząsnęła głową. Nie może dojść do wojny. Od trzech wieków Helioni nie mieli wspólnego wodza. Czemu teraz miałoby być inaczej?
Uwagę arystokratki przykuły dwie komety,lecące przez niebo. Jedna zdawała się zniknąć gdzieś w pobliżu Czarnego Miasta natomiast druga gdzieś niedaleko niewielkich wzniesień za Avalonem. Dwie komety...To zły omen, pomyśła Meredith wracając do swoich komnat.

***

Ciężki topór o włos minął jego głową, mogąc bez problemu zakończyć jego życie i zniweczyć plany. Jednak gdy topór opadał, on już stał w innym miejscu, wyprowadzając kontratak. Ostrze jego miecza płytko minęło zastawę przeciwnika i gdy już myślał,że zanurzy miecz w trzewiach przeciwnika, ten zablokował uderzenie trzonkiem swojej broni.
Wojownik ryknął ze złości i zdziwienia, wkładając jeszcze więcej siły w kolejne uderzenie. Był już bardzo zmęczony. Stoczył tego dnia wiele pojedynków a ten był ostatni. Już bardzo niewiele dzieliło go od upragnionego celu...
Przeciwnik odbił jego uderzenie, jednocześnie wyprowadzając własne. Zmarkowane uderzenie topora pozwoliło przeciwnikowi grzmotnąć go prosto w twarz opancerzoną rękawicą. Cios lekko go przyćmił, sprawiając że obraz stał się rozmyty.
Oponent górował nad nim niemal o głowę, śmiejąc się głośno ze słabości swego przeciwnika.
-Aż dziw bierze, że tak daleko zaszedłeś. Teraz zginiesz a twój klan stanie się moim. To będzie koniec Luciusa...
Lucius nie mógł się nie zgodzić. Wyczerpany niemal tuzinem walk, nie miał już sił by pokonać swojego największego oponenta. Wzrok wszystkich zebranych Helionów skupiony był na dwóch wojownikach w centrum pomieszczenia.
-Myślisz,że nie wiem co chcesz zrobić? - Kontynuował dalej większy wojownik. Jego zbroja błyszczała od krwi pokonanych i być może po części jego własnej. Z wnętrza hełmu biło światło nienaturalnie czerwonych oczu, znak przychylności Jednego z Wielkiej Czwórki. - Chcesz przynieść zgubę nam wszystkim.
-W tej chwili – wysapał Lucius – tylko Tobie...
Zerwał się na równe nogi, trzymając swój miecz gotowy do ataku. Doskonale zdawał sobie sprawę,że był mniejszy jak i lżej opancerzony niż jego przeciwnik,ale co mu pozostawało jak nie stanąć do walki?
Ruszył do ataku w pełnym pędzie, składając się do trzech ciosów za jednym razem. Miał nadzieje,że to zmyli przeciwnika Ostatecznie wybrał pchnięcie między napierśnik i naramiennik, tam gdzie ciało chroniła tylko cienka kolczuga.
Jednak jego ostrze i teraz zostało odbite a siła tego uderzenia niemal wybiła mu broń z ręki. Czuł mrowienie w całym ramieniu. Coraz ciężej mu się oddychało. Zbroja, mimo że potrafił ochronić go przed urazami, ograniczała ruchy jak i skutecznie utrudniała oddychanie.
Chwile potem sam poczuł uderzenie a ramię. Topór pokonał opór naramiennika i wgryzł się w ciało. Ból szarpnął całym ciałem Luciusa jednak ten uśmiechnął się. Teraz się odsłoniłeś, głupcze...
Ostrze wbiło się głęboko w gardło przeciwnika, rozszarpując krtań. Czerwone oczy zrobiły się wielkie ze zdziwienia a potężna sylwetka opadła na kolana. Lucius wstał, wyszarpując topór ze swego ramienia i spojrzał na swojego wroga. Ten próbował coś powiedzieć, ale rozcięte gardło zalewały kolejna strumienie krwi. Rozkosz płynąca ze świadomości,że oto Lucius wygrał, była ogromna.
-Spójrz mi w oczy. – Rzekł nachylając się. - Twój klan jest mój.
Precyzyjnym cięciem zdjął głowę z ramion oponenta i pozwolił by potoczyła się pod nogi jego wojowników. Wszyscy zamarli. Lucius stał pośrodku kręgu, ciężko oddychając. Złapał się za rozcięte armię by zatamować upływ krwi. W głowie słyszał szept, jakby skandujący jego imię. Lucius, Lucius, Lucius, mój wybraniec! Uśmiechnął się gdyż wiedział czyj to głos. Lord Rozkoszy i Bólu był mu przychylny. Z całej czwórki Starych Bogów, Lucius obrał sobie właśnie jego na swego patrona. Mimo,że jego klan był jednym z najmniejszych, Helioni spod sztandaru Luciusa zyskali sobie przychylność Slamensha.
Ciszę przerwał tubalny śmiech i oklaski pojedynczej postaci stojącej u wejścia do Hallu. Przybysz był prawdziwym olbrzymem, nawet dla ludzki tak dobrze zbudowanych wojowników jak Helioni. Jego pancerz o kolorze purpury, ozdobiony był rzeźbami z brązu i złota. Dziwny hełm z rogami, spoczywał pod jego lewym ramieniem. Twarz przypominała bardziej maskę niż ludzkie oblicze i była wykrzywiona w dziwnym uśmiechu, który na wpół przypominał ekstazę i cierpienie zarazem. Towarzyszyło mu więcej podobnych do niego wojowników, jednak Ci nie mieli zdjętych hełmów. W dłoniach trzymali dziwne amulety a u ich pasów zwisały miecze o ząbkowanych ostrzach.
Nowo przybyły ruszył powoli w stronę Luciusa, roztaczając wokół słodki zapach perfum oraz prawie niewyczuwalnego zepsucia. Wyglądał majestatycznie. Wzbudzał zarazem starach jak i podziw. Jego ciemne, świdrujące oczy zdawały się spoglądać w głąb duszy Luciusa.
-Imponująca walka, Luciuszu. - Rzekł nieznajomy.
-Kim jesteś? Jakim prawem ośmielasz się przybywać na Wielkie Zgromadzenie?
-Przysyła mnie ten, którego zwiesz Slamesh. Mam Ci...pomóc. - Ostatnie słowa wypowiedział jakby z nutą kpiny. - Oraz dopilnować żebyś wywiązał się z tego co obiecałeś naszemu Panu.
-Skąd o tym wiesz?! - Warknął Luciusa, ruszając pewnym krokiem w stronę obcego.
Nieznajomy znów się roześmiał
-Spokojnie, Wielki Heliosie. Nasz Pan jest Ci przychylny. Moja obecność tutaj jest to najlepszym przykładem.
-Spytam raz jeszcze, kim jesteś i skąd pochodzisz?!
-Nazywam się Julius z Dzieci Imperatora. Pochodzę z gwiazd a jestem tu bo taka była wola Lorda Slaanesha.
Po tych słowach olbrzym odwrócił się i spojrzał na wszystkich zgromadzonych wojowników. Każdy nosił ciężką zbroję płytową a nad ich głowami powiewały sztandary dawnych wodzów oraz Bogów, którym oddawali cześć. Uśmiechnął się gdy zobaczył znaki Khorna, Tzeentha oraz Nurgla. Jak na ironię, walkę o tron zwyciężył wybraniec Księcia Rozkoszy.
-Oto jest wasz nowy Pan! - Krzyknął z niebywałą siłą, która według Luciusa mogła być tylko sprawką magii. - Oddajcie mu należyte honory!
Lucius powoli wchodził schodami w stronę Tronu Słońca, jako pierwszy władca wszystkich Helionów od czasów klęski doświadczonej z ręki Avalończyka, Mordera. Lucius zobowiązał się pomścić tą zniewagę albo zginąć.
Siadając na tronie, wydawać by się mogło wyrzeźbionym ze złota siedzisku, poczuł przepływającą przez niego moc. Ból i zmęczenie odeszły. Zastąpiły już rozkosz i poczucie triumfu. Gdy kapłani nakładali mu na głowę koronę w postaci hełmu ze słonecznym wzorami, towarzyszył temu jeden dźwięk. Dźwięk uderzania tysięcy opancerzonych pięści o napierśniki pancerzy.
-Oto Lucius, z woli Starych Bogów, Wielki Helios!
Stojąc na uboczu, wojownik Julius obserwował cały ceremoniał. Wyglądał jednak na nie obecnego. Słuchał głosu,który przemawiał do niego. Chroń go. Służ radą. Julius kiwał głową, na znak że rozumie. Jeśli zawiedzie, zabij. Wojownik uśmiechnął się szeroko, jakby już wyobrażając sobie ten moment i przyjemność jaka będzie z niego płynęła. Juliuszu...syczał głos Daj mi wojnnnneeeee!
-Chwała Heliosowi! - Wrzasnął Julius, wznosząc wysoko swój miecz.



***


Cała wieś płonęła. Zburzone zabudowania trawił ogień, paląc wszystko co napotkał na swojej drodze. Wysokie języki płomieni raz po raz przemieszczały się po jeszcze nie tkniętych częściach chat i obejść, niczym wąż który gonił swoją ofiarę. Zdawać by się mogło,że ogień ma własną świadomość i sam wybiera sobie cele, które zaatakuje.
Mimo pożaru, było kompletnie cicho. Gabriel wiedział czemu. Trupy dawnych osadników zaściełały niemal każdy skrawek wolnej przestrzeni. Wszyscy wyglądali tak, jakby jakaś straszliwa burza ostrzy przetoczyła się przez osadę, tnąc ich ciała na części lub całkowicie rozszarpując. Gdyby demony miały opuścić piekło i zstąpić na ziemię, Gabriel był skłonny uwierzyć,że stało się to właśnie tu.
-Nikt nie przeżył, mój panie! - Krzyknął jeden z oficerów, którzy przeszukiwali osadę w poszukiwaniu ocalałych. - Nawet kobiety i dzieci.
Gabriel pokiwał głową na znak,że rozumie. Jego serce przepełniał żal i gniew za razem. Jakaż bestia mogła zrobić coś takiego? Przecież ludzie, nie ważne jacy, nie dopuścili by się takich czynów. Chyba,że... Młody dowódca słyszał już kiedyś,że plemiona Helionów z południa dopuszczały się podobnych zbrodni. Ale było to tylko kilka plemion, w dodatku tysiące staj stąd.
Gabriel spiął konia i ruszył przez zgliszcza osady, którą teraz otoczyli jego żołnierze. Blisko cztery setki podkomendnych Gabriela było forpocztą avalońskiej armii, która stacjonowała w tej części kraju.
-Jakieś ślady walki?
-Żadnych milordzie. Ci biedacy nie zdążyli nawet sięgnąć po broń. Coś przetoczyło się przez osadę niczym lawina, zabijając wszystko na swojej drodze.
-Spalcie ciała, które leżą na drodze. Niech wrony nie mają posiłku z naszych rodaków.
-Wedle życzenia Lordzie Gabrielu.
Lordzie, prychnął w myślach młody dowódca, jak butnie to brzmi. Z powodu wysokiego urodzenia otrzymał równie wysoką rangę w wojskowej hierarchii choć wielu z podległych mu oficerów biło go na głowę umiejętnościami i doświadczeniem bojowym.
-Kto to mógł zrobić? - Westchnął na głos.
-Za pozwoleniem, mój panie. - Wtrącił starszy taktyk. - Myślę,że mamy do czynienia z bandą, może watahą Helionów.
-Cóż...To raczej nie możliwe,są zbyt daleko od...
-Wróg atakuje! - Krzyknął jeden z żołnierzy, pilnujący drogi na zachód.
-Tutaj także!
-I z tej strony!
-Panie mój! To... - Chciał krzyknąć żołnierz biegnący w kierunku Gabriela,ale padł bez tchu. W jego plecach tkwił topór, wykuty z czarnej stali zdobiony w emblematy słońca.
A jednak to oni...
-Do centrum! Do środka osady! Zagrodzić przejścia! - Wrzeszczał Gabriel, sam zsiadając z konia i dobywając ostrza.
Zakręcił bronią kilka młynków, by sprawdzić jak leży w dłoni. Jeden z plusów być szlachcicem, mruknął , przynajmniej fechtować mnie nauczyli...
-Ilu?!
-Niewielu, Lordzie. Jednak to są prawdziwe wielkoludy. Obawiam się,że...
Gabriel przyciągnął go za napierśnik bliżej swoje twarzy, spoglądając mu prosto w oczy. Nie widział w nich lęku,ale żołnierskie doświadczenie w ocenie sił i wiedział, co taktyk chciał powiedzieć.
-Dbanie o morale, nie jest waszą mocną stronę, hę?
Tamten nie odpowiedział. Szybko jednak zabrał się do wydawania poleceń. Gabriel stał i czekał na przeciwnika. Zbliżali się. W świetle płonących budynków doskonale było widać ich wysokie, masywne sylwetki zakute w pancerze z czarnej stali. Wszyscy na piersiach nosili znak czarnego słońca. Dało się dostrzec,ze każdy należy do innego klanu,bo różnych ozdobach ale mimo to kroczyli razem pod jednym sztandarem.
-Będziecie stać i walczyć! Nie cofniecie się! - Wrzeszczał Taktyk, sam stając na pierwszej linii jednego z oddziałów blokujących przejście na rynek.
Czekali na atak. Gabriel sam zdawał sobie sprawę,że nie mając przewagi liczebnej, nawet tak dobrze wyszkoleni żołnierze padną pod brutalną siłą i umiejętnościami walki tych zabójców. Trzysta lat temu, pokonanie Helionów zajęło Mordredowi połowę życia i pochłonęło wiele ofiar. Widząc swoich żołnierzy, powątpiewał w to czy zatrzymają nagłą szarżę tych wojowników. Choć dobrze uzbrojeni i opancerzeni, byli lżejsi od przeciwnika.
-Nastawić piki! - Krzyczeli setnicy i dziesiętnicy, zagrzewając żołnierzy do walki.
Z szeregów wroga wyszedł potężnie zbudowanym, nawet jak na standardy Helionów, wojownik, trzymając w rękach masywny topór oraz miecz. Nie nosił hełmu, przez co można było dostrzec rysy jego twarzy. Jakby ociosana z kamienia, doskonale pasowała do ogolonej na łyso czaszki.
-Droga odwrotu jest zamknięta, avalończyku! Te zgliszcza staną się grobem twoim i twoich wojowników, jeśli się nie poddacie! Możecie przyłączyć się do nas i walczyć dla Wielkiego Heliosa albo stawiać opór i zginąć!
Żołnierze popatrzyli na Gabriela, który sam wyrwał kuszę z rąk jednego ze strzelców i zabił wojownika stojącego najbliżej wodza Helionów.
Tamten pokiwał głową, jakby wiedział,że taka będzie reakcja młodego szlachcica, po czym dał znak do ataku. Rozpędzona masa Helionów uderzyła z każdej strony na obrońców. Część zginęła na ostrzach pik,ale większość wpadła między żołnierzy Avalonu i rozpoczęła się brutalna, regularna walka.
Szczęk oręża mieszał się z okrzykami zabijanych i charczeniem rannych. Opancerzone sylwetki Helionów górowały nad żołnierzami Gabriela, który patrzył jak jego wojownicy padają niczym łany zboża od uderzeń toporów i mieczy przeciwnika. Z każdą minutą walki, ilość żyjących malała a powietrze wypełniał dźwięk wojennych pieśni wroga.
Gabriel stracił już rachubę ilu przeciwników powalił. Zdawało się, że każdy z nich jest lepszy od drugiego, stanowiąc nowe,coraz trudniejsze wyzwanie. Teraz młody dowódca wiedział co stało się z wieśniakami. Zostali zarżnięci jak bydło a teraz on i jego żołnierze podzielą ich los, zwabieni w pułapkę...
-Walczyć! Nie oddawać nawet kawałka ziemi bez walki! - Krzyczał Taktyk Nolan, który wciąż trzymał się swojego życia. Celnymi ciosami miecza, odnajdywał słabe punkty w pancerzach Helionów, powalając ich jednego za drugiem. - Do mnie! Zgromadzić się pod sztandarem! Chronić dowódce!
Żołnierze, przyzwyczajeni do rozkazów, zapomnieli a przerażeniu gdy górę nad rozumem wzięło szkolenie. Ocaleni ustawili się w zbity czworokąt najeżony pikami, chroniąc Gabriela i Nolana. Wróg zbliżał się powoli, pewien swojej zdobyczy.
-Imponujące! - Krzyknął wódz Helionów. - Nadal potraficie walczyć. Cóż za dryg!
Jednak chwilę potem cisnął swoim toporem, który wbił się w żołnierza stojącego naprzeciw niego. Broń przebiła się przez tors nieszczęśnika, ochlapując wszystkich wokół krwią. Wódz Helionów wyszedł przed swoich żołnierzy, wskazując mieczem na młodego dowódcę avalończyków.
Gabriel wystąpił na pole, mierząc przeciwnika wzrokiem.
Obaj stanęli naprzeciw siebie. Gabriel trzymał swoje ostrze opuszczone ku ziemi, Hokart swoje wysoko w górze. Chwila czekania. Ruszyli. Hokart z furią i nieludzką siłą a Gabriel z lekkością i gracją. Ostrza zderzały się ze sobą, wzniecając snopy iskier. Rozpoczął się prawdziwy taniec śmierci. Słychać było świst przecinanego przez broń powietrza, zgrzyt stali szorującej o stal. Każdemu zamachowi wielkiego wojownika towarzyszył unik ze strony Gabriela i natychmiastowa kontra. Udało mu się kilkanaście razy ugodzić Heliona, i z tuzina małych ran kapała czerwona krew. Olbrzym jednak zdawał się nie zwracać na to uwagi. Parł dalej, jakby pochłonięty rządzą mordu, wyprowadzając dwa lub trzy ataki raz za razem. Przestrzeń wokół szlachcica malała z każdą chwilą, a możliwości uników stawały się coraz uboższe. Pot leciał całymi strumieniami z Gabriela,gdy ten co raz to próbował zaatakować Heliona, szukając słabego punktu jego zastawy. Młodzieniec wkładał w walkę całą swoją siłę woli i werwę, chcąc udowodnić sobie, że jest w stanie pokonać tak silnego przeciwnika.
Jednak Gabriel przegrywał ten pojedynek. Umiejętności tego Heliona przewyższały jego własne. Wiedział,że śmierć nadchodzi wielkimi krokami. W końcu stało się. Miecz olbrzyma przebił jego bok a potężny cios powalił go na ziemię. Helion stanął nad nim, napawając się zwycięstwem.
-A teraz giń...
Jednak nie dokończył swoich słów bo jego głowa eksplodowała w potężnym huku, podobnym do uderzającego gromu. Potężna zwalista sylwetka upadła na ziemię. Zdezorientowani wojownicy cofnęli się o krok,jednak ryki ich kohortników ponownie rozpaliły w nich ogień rzezi. Jednak nie ruszyli, wpatrując się w coś za plecami avalończyków. Sam Gabriel powiódł wzrokiem w tamtym kierunku, dostrzegając postacie wyłaniające się z mroków nocy. W świetle płomieni można było dostrzec, że są tak samo wysocy i potężnie zbudowani jak Helioni a ich ciała pokrywały dziwne pancerze o ciemnozielonym kolorze. Na zbrojach nosili habity pomiędzy którymi widniał symbol uskrzydlonego miecza na napierśnikach ich pancerzy. Twarze skrywały kaptury spod których świeciły się tylko ich czerwone oczy.
Gabriel naliczył około dwudziestu takich postaci, powoli maszerujących w ich stronę. Byli przerażający i piękni zarazem. Maszerowali powoli, nie spiesząc się. Gabriel przygotował się już na śmierć z ręki nowego zagrożenia, ale ci podobni do mnichów wojownicy minęli go jak i resztki jego żołnierzy, skupiając swoją uwagę na Helionach. Tamci krzyczeli coś w swoim języku, co mogło być zarówno groźbą jak i modlitwą do ich bogów. Zaraz potem rzucili się na nowego przeciwnika, pchani rządzą mordu, która została im wpojona zraz po narodzinach. Masa czarnych pancerzy uderzyła w ,,mnichów” i Gabriel był pewien, że Helioni wygrają. Jednak mylił się. Fala odbiła się od tych niezwykłych wojowników a pole walki wypełnił agonialny ryk dziesiątek barbarzyńców. Padali od ciosów magicznych mieczy, które świeciły jasno nawet w ciemną noc.
Uwagę młodego dowódcy przyciągnął jeden z wojowników, wyróżniający się spośród reszty. Jednym ciosem zabijał dwóch lub trzech przeciwników, za nic mając sobie ich umiejętności we władaniu bronią. Nawet wprawne oko Gabriela miało trudności z nadążeniem za jego ruchami. Unikał ciosów wroga z gracją i zdawałoby się nieludzką szybkością a sam wyprowadzał ciosy, które powalały Helionów niczym szmaciane lalki, jakie sprzedawano na targu w Avalonie. Jego pancerz, zdobiony w złote elementy przedstawiające dwugłowego orła, zdawał się emanować własny blaskiem i mocą. Przez chwilę szlachcic myślał,że widział złotą aureolę wokół głowy wojownika.
Bitwa skończyła się tak szybko, jak się zaczęła. Ani jeden Helion nie został przy życiu. Gabriel tylko na chwilę spojrzał na zmasakrowane ciała by wiedzieć, że starcie z nowymi sprzymierzeńcami avalończyków było najstraszniejszą i zarazem najlepszą walką jaką mogli stoczyć w swoim życiu ,,Czarni Pancerzy”. Choć zdawać by się mogło,że to właśnie oni urodzili się dla wojny to niezwykli wojownicy w habitach pokazali,że to oni są prawdziwym wcieleniem wojny i śmierci.
Chwilę potem Gabriela owładnęła ciemność.


Gdyby wiedział,że wracanie do świadomości to tak bolesne uczucie, z pewnością pozostałby w świecie mroku i cieni. Każda część jego ciała mówiła mu,że oto znów jest w nim życie. Piekący ból rozprzestrzeniał się, niemal pozbawiając ponownie przytomności. Jednak zmusił się by otworzyć oczy. Świat zdawał się rozmyty a odgłosy dochodzące do niego, bardzo niewyraźne. Nie raziło go słońce, więc od razu założył że jest już noc. Dodatkowo wyraźnie wyczuwał ciepło bijące od ogniska, które musiało być niedaleko.
Zaczerpnął powietrza w płuca, lecz i to sprawiało mu ból. Ogniskujący się obraz zaczynał zdradzać więcej szczegółów. Widział,że ktoś się nad nim pochyla, ale nie jest to twarz którą znał. Czyżby przegrali walkę? Czy jest na łasce swoich wrogów? A może właśnie go torturują a omdlenie było tego wynikiem?
-Kapitanie, ocknął się. - Słyszał jeszcze przytłumiony głos.
-Dobrze się spisałeś Apotekariuszu.
-Dziękuję mój Panie.
-A teraz zostaw nas. Muszę z nim porozmawiać.
-Nie sądzę,by teraz był w stanie...
-Powiedziałem. - Mocny głos nie znosił słowa sprzeciwu i wydawać by się mogło,że swoją mocą potrafi narzucać innym wolę do posłuszeństwa.
Nowa twarz pojawiła się w zasięgu wzroku Gabriela a ten teraz już wyraźnie widział jej szczegóły. Była to twarz mężczyzny w sile wieku, przystojna choć nie szczupła. Zdradzała masywną budowę tego człowieka. Bez wątpienia był to wojownik, o czym mogły świadczyć niewielkie blizny. Te jednak zamiast ujmować urody mężczyźnie, jeszcze bardziej ją podkreślały. Włosy miał krótko ostrzyżone, co było niespotykane w całej Messynie. Mężczyźni w tym kraju nosili długie włosy, często częściowo zaplecione w warkocz.
-Witaj chłopcze. - Uśmiechnął się nieznajomy. - Już myślałem,że nie uda nam się Ciebie uratować. Straciłeś dużo krwi.
Gabriel sam zastanawiał się jak to możliwe,że żyje. Miecz Heliona przebił jego bok, co oznaczało długą i bolesną śmierć. Wiele razy widział to na polu walki.
-Kim jesteś? - Spytał, zaniepokojony słabością swego głosu.
-Nazywam się Solommon z Mrocznych Aniłów. z woli Imperatora Ludzkości dowodzę trzecią kompani tych oto żołnierzy, jeśli Ci to coś mówi.
Gabriel pomachał przecząco głową.
-Tak też myślałem. - Odpowiedział Solommon, ciągle się uśmiechając.
-Czy ty jesteś jednym z tych wojowników, którzy zaatakowali Helionów?
-Tak, jak już mówiłem, dowodzę nimi.
-Jesteście równie wielcy jak Helioni, jeśli nie więksi. Jak to możliwe?
-Wytłumaczenie tego jest poza twoim rozumowaniem, chłopcze.
Gabriel nie czuł się szczególnie urażony tym,że mimo swojego wieku i osiągnięcia już dawno pełnoletności, nadal nazywany był ,,chłopcem”. I nie uważał za stosowne, by wyprowadzać tego olbrzyma z błędu.
-Jakaż wojna wymagają by walczyli w nich wojownicy tacy jak Ty?
-Wojna, w której sam weźmiesz udział. Plemiona waszych przeciwników ruszyły. Mają wspólnego wodza, który niedawno został wyłoniony spośród wielu. Horda dwa razy większa niż ta z którą walczył twój przodek, zmierza w kierunku Avalonu. Musisz działać młody Gabrielu, jeśli chcesz uratować swój kraj.
-Skąd to możesz wiedzieć?
-Widziałem wiele rzeczy, zmierzając tutaj.
-Zmierzając?
Solommon wskazał palcem gwiaździste niebo.
-Przybyłeś tutaj z nieba?
-Można tak powiedzieć. - Zamyślił się wojownik.
Gabriel z trudem pojmował to co przekazywał mu olbrzym.
-Jak mam się do Ciebie zwracać?
-Mów mi po imieniu. To nie czas na honorowanie się tytułami.
-A jak mam tytułować twoich wojowników?
-Możesz ich nazywać Astartes.
-Astartres...- Powtórzył Gabriel, jakby warzył to słowo. - Brzmi dumnie.
-Owszem. - Solommon spojrzał na zachód, gdzie zaczynało już świtać. - Owszem.
-Jesteście tu,by nam pomóc? Jesteście Aniołami z Legend?
-Aniołami z Legend?
-Tak. Według proroków, któregoś dnia Anioły powrócą by bronić ludzi przed ciemnością. Powrócą by tchnąć odwagę w nasze serca i wspomóc nas swoim ramieniem. Ponoć ma je wysłać Złoty Bóg, Pan i Władca ludzi wschodu.
Solommon pokiwał głową jakby kiedyś słyszał te słowa. Gabriel nie uważał, że byłby to niemożliwe.
-Jesteśmy czymś więcej. Jesteśmy tymi, którzy wykonują Jego wolę. Jesteśmy awatarami jego zemsty, Gabrielu. - Solommon założył swój hełm, przy syczeniu powietrza i zatrzaskiwaniu się systemów bezpieczeństwa. Odwróciwszy się do młodzieńca, spoglądał na niego czerwonymi wizjerami. - Jesteśmy Mrocznym Aniołami. - Odpowiedział innym, mocnym i budzącym trwogę głosem.

***
Wielka sala tronowa przypominała tego dnia ul. Setki ludzi, którzy niemal wypełniali ją po brzegi, wprowadzało zamieszanie i harmider nad którym ciężko było zapanować. Akustyka pomieszczenia jeszcze bardziej potęgowała to wrażenie, powodując u niektórych zawroty głowy i omdlenia. Służący mieli dziś mnóstwo pracy, ciągle biegając z chłodną wodą w ozdobnych dzbanach bądź wynosząc co słabszych arystokratów na zewnątrz,by mogli zaczerpnąć świeżego powietrza.
Jednak mało kto to zauważał. Uwagę zgromadzonych przyciągał spór dyplomatów zgromadzonych przy wielkim stole pośrodku sali.
Każdy z wysoko z obecnych reprezentował ród szlachecki, który brał udział w rządach Avalonem. Wszyscy przekrzykiwali się, uważając że ich zdanie jest najważniejsze, rzadko zważając na majestat króla, który siedział zasępiony na swoim skromnym tronie. Siedzisko było skromne,choć masywne, mające podkreślać rolę władcy w całym systemie rządów.
Ustalone tysiące lat temu pryncypia pozwalały królowi sprawować rządy w imieniu rodów, aspekt militarny państwa pozostawał w rękach arystokratów. Królowi przysługiwała tylko elitarna gwardia, tak zwani Teutoni, którzy chronili władcę.
Taki podział władzy gwarantował to, że żaden z książąt nie sięgnie po koronę, walcząc w pojedynkę.
-Ród Casstel, chciałby zabrać głos. - Ogłosił herold, stojący obok króla. To do niego spływały kartki z prośbami i udzielenie prawa do przemowy.
-Udzielam. - Prawie szepnął władca, sam patrząc się przez wielkie,szklane okna na zachód.
-Królu Theronie. - Przemówił wysoki szlachcic o czarnych włosach związanych w kucyk z tyłu głowy. Jego ciemna skóra oraz ubiór wskazywały,że pochodził z dalekich, północnych terytoriów Avalonu, graniczących z Wielkim Morzem. - Jako jeden z Książąt Avalonu, wnoszę o rozpoczęcie głosowania w celu przyznania nam pomocy militarnej innych ródów.
-W jakim celu? - Spytał spokojnie król. Słyszał pogłoski o problemach Casstelów,ale nie było to nic potwierdzonego.
-Piraci atakują nasze ziemię, paląc i rabując wszystko na swojej drodze. Nasza armią nie jest wystarczająco liczna by odpierać te ataki.
-Piraci najeżdżają wasze ziemie od pokoleń a mimo to nadal trwacie i macie się dobrze. Czy to nie ty książę wystawiłeś sobie nowy, piękny pałac którego koszt z pewnością mógłby pokryć nowy zaciąg wojska? Nie, młody Casstelu, Avalon nie będzie chronił twoich interesów. Musisz sobie sam poradzić.
Casstel usiadł, z trudem ukrywając swój gniew. Nie od dzisiaj wiadomo,że ziemie pod panowaniem tego rodu były jednymi z najbogatszych w całym Avalonie a sami Casstelowie nie lubili się dzielić swoim bogactwem zresztą kraju. Znów podniosły się krzyki, jedne popierające inne krytykujące wystąpienie Casstela.
Król patrzył na to obojętnie, szukając w całym tłumie jednej osoby. Stała pod jedną z kolumn, ubrana w skromną suknię. Wpatrywała się w niego swoimi pięknymi, niebieskimi oczami, które dawały mu tyle ciepła i miłości. Meredith, jego córka. Któregoś dnia to ona zajmie jego miejsce i będzie sprawować pieczę nad Avalonem. Jego córka...jedyna nadzieja.
-Wróg zawsze będzie nastawał na nasze granice. - Rzekł kolejny szlachcic o orlich rysach i bladej cerze. Był lepiej zbudowany niż Casstel i nosił szaty które bardzo dobrze to podkreślały. Blond włosy, były krótko przycięte i świetnie kontrastowały zresztą młodej choć męskiej twarzy. Lord Pelenor, władca krainy północy, który przejął schedę po swoim ojcu trzymającemu w ryzach Nordów od niemal dwustu lat. - Nasz w tym głowa by nie pozwalać mu na to, drogi Casstelu. Nie przybyliśmy tu, by decydować o wojnie. Dużo ważniejszą sprawą jest zaraza która szaleje w całym państwie. Z tego co słyszałem, wszystkie prowincje zostały nią dotknięte. Nie wiemy jak sobie z nią poradzić.
-Racja. Pelenor dobrze mówi. Żaden z medyków ani uzdrowicieli nigdy nie spotkał się z taką zarazą. Ona zmienia twoich poddanych królu w powykręcane, zzieleniałem trupy! - Odezwał się kolejny szlachcic, dosyć wątłej postury. Jednak jego wygląd mógłby zmylić tylko tych, którzy go nie znali. Lord Alexy był władcą prowincji położonej w samym centrum Avalonu. Według zdania samego króla, ziemie Alexego należały to najbardziej rozwiniętych i bogatych, zaraz po Avalonie. Ponadto, słynęły ze znakomitej ciężkiej kawalerii, która wiele razy była siłą pozwalającą triumfować avalończykom nad ich wrogami. - Trzeba radzić jak zapobiec jej rozprzestrzenianiu się.
Król doskonale rozumiał czego żądają od niego szlachcice. Tylko czekał aż któryś z nich to powie.
-Musimy wprowadzić kwarantannę mój Panie. - Rzekł w końcu Pellenor. - Wojsko musi zacząć kontrolować wszystkie prowincje i nie pozwalać na podróże między miastami. Odseparowane, ogniska zarazy same wygasną...
-Dobrze wiecie,że to niedorzeczne! - Theron aż uniósł się z tronu. - Skazać tylu poddanych na śmierć? Musi być jakiś sposób. Jakiś lek. Trzeba go tylko znaleźć.
Był stary. Teraz właśnie to sobie uświadomił. Zbyt stary by podejmować decyzję dobre dla kraju. Zbyt stary by odsunąć na bok ludzkie słabości i nie bać się ofiar. By znieść ciężar odpowiedzialności.
Zamknął oczy. Pochłonęła go wieczność. Widział gwiazdy i miliony istnień żyjących wśród nich. Ludzi i innych istot. Czuł też czyjąś obecność. Jakiejś potężnej siły, która go tu sprowadziła. Nie mógł jej zobaczyć,ale wiedział,że stoi tuż obok niego.
Theronie wołała.
-Skąd znasz moje imię?
Jestem wiecznością Theronie, synu Dagonta. Widzie to co się zdarzyło, co się dzieje i to co się zdarzy.
-Jak to możliwe?
Jestem wiecznością, powtórzył byt, tyle lat stałeś na straży spokoju. Byłeś tym, który zapewniał spokojny sen twoim poddanym. Byłeś ich rozsądkiem, brałeś na siebie ich troski i zmartwienia. To ty jesteś Avalonem.
-Nie. Wielu dba o Avalon. Jestem jednym z nich. Niczym nie zasłużyłem sobie by być lepszym od nich.
Bzdura. Dobrze o tym wiesz. Kim oni są? Bandą wysoko urodzonych głupców, którzy myślą,że mogę Cię kontrolować. Mówić Ci co masz robić. Wydawać Ci polecenia. Są niepotrzebni Theronie. Zbędni...
-To nie prawda. Każdy z nich udowodnił,że dba o całe państwo! Pelenor...
Taaaakkk, Pelenor. Dzikus z północy, który tylko udaje,że przejmuje się losem Avalonu. Czemu jego wojska zostały w jego domenie? Czemu sam przybył tu,gdzie szaleje zaraza, bez wsparcia dla ,,wspólnej sprawy”?
-Północ jest niebezpieczna. Nordowie mogą zaatakować w każdej chwili. Jego ród od stuleci gwarantuje bezpieczeństwo Avalonowi.
Hmmmm, sam w to nie wierszy Theronie. Z zazdrością patrzysz na potęgę Pelenora. Wiesz, że zajmie twoje miejsce. Wiesz, że ta dzicz zepsuje czystą krew królewskiego rodu. Twoją krew...
-Meredith? Nie...Ona nie może z...
Ależ może. Dla wielu to idealna para. Twoja córka zagwarantuje ciągłość twojego rodu i dopuści do władzy Peleonora. Zmiesza twoją krew. Królewską krew.
-Nie! Kłamiesz!
Doskonale wiesz,że nie. Czyżbyś nie widział? Te niewinne dotyki? Ta dziwna częstość kiedy widziałeś ich razem? Miłość kwitła tuż obok Ciebie. Dałeś się podejść. Twoja własna córka...
-Nie! Nie! Nie! - Theron bronił się ale przegrywał tą walkę. Głos nieznajomego przemawiał do jego duszy. Jakaś część jego umysłu przyznawała głosowi rację. - Kim jesteś?! Czemu mi to robisz?!
Jestem wiecznością Theronie. Chce żeby Avalonem dalej rządził jego prawowity władca. Ród który został stworzony do tego.
-Chce znać twoje imię!
Jestem Slaneessssssh wysyczał głos Chce tylko twojego dobra Theronie.
-Co mam zrobić?
Postać roześmiała się. Theron przegrał walkę o swoją duszę.
Słuchaj mnie. Będę Ci towarzyszył teraz zawsze. Ja, jedyna osoba której możesz ufać.
-Tak, tylko Tobie mogę ufać.
Razem doprowadzimy Avalon na szczyt potęgi. Będziemy nim rządzić wiecznie. Ty i Jaaaaaaaa.
-Wiecznie... - Niemal uśmiechnął się Theron.
Gdy znów zamknął oczy, ponownie był w sali tronowej, w swoim pałacu. Wokół niego stali służący i arystokraci. I ona...Meredith...
-Ojcze, nic Ci nie jest? - Patrzyła na niego swoimi błękitnymi oczyma. Były takie piękne. Pełne ciepła i miłości.
Nie daj się zwieść. Ona chce twojego tronu. Ona i Pelenor. Tron jest naszzzzz...
-Wszystko w porządku, moja droga. Przez chwilę było mi słabo.
-Na pewno mój Panie? - Pelenor stał tuż obok Meredith.
Kolejny przypadek? Cały ten czas, oszukiwała Cię...
-Tak. Na pewno. - Theron poprawił się na swoim tronie i spojrzał chłodnym wzrokiem na zgromadzonych. - Niech armia zablokuje miasta. Nie wypuszczać nikogo. Dla dobra Avalonu...
Dla dobra Avalony...roześmiał się głos w jego głowie.


CDN

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Kolejne opowiadanko:

,,O Mężnym rycerzu- Ballada prozą pisana. "


Sir Rosen ostrożnie stąpał pomiędzy kamieniami. W ręku dzierżył swój wierny miecz- Anorth, którym od czasu do czasu wymachiwał chcąc dodać sobie otuchy.
Było ciemno. Z sufitu zwisały stalaktyty, z których miarowo kapała woda. Sir Rosen pociągnął nosem. Śmierdziało siarką. Zbliżał się do mieszkania potwora.
Przystanął i raz jeszcze sprawdził całe swe oporządzenie. Na stopach miał buty skórzane, a na takoż skórzane spodnie nałożone miał nagolenniki z najlepszego metalu. Zbroi swej, kutej nie założył, albowiem wiedział, że w tej walce liczyć się będzie szybkość. Za to na swe gibkie ciało skórzaną zbroję nałożył okrywając ją jeno kolczugą.
Na głowie nic nie miał, prócz włosów gęstwiny, która chowana głównie była na białogłowy, które uwielbiały w sytuacjach intymnych go za nie szarpać. Skundlony i skołtuniony, przeto chodził bacząc jednak, aby mężny uśmiech i twarde spojrzenie z wizerunku jego nie zniknęło.
Konia swego, wierzchowca ( A jakże) białego imieniem Maurycy u wrót jaskini zostawił, gdyż zwierze miałoby problemy z poruszaniem się w ciasnym wnętrzu brzuszyska góry Kościerzanki.
Tarczy nie posiadał, uważał, bowiem iż spowalnia ona jeno jego ruchy i bardziej szkodzi, niż pomaga.
Tak wystrojony wchodził coraz głębiej w gardziel jaskini, gdzie według pana tych ziem smok się zalągł, przeokrótny, który dziewice kazał sobie przywieść i złota książęcego mu nie poskąpić.
Smok miał jednak pecha. Nie wiedział, że w książęcym dworze zabawia właśnie sławny rycerz Sir Rosen, który na całym świecie słynął ze swej waleczności i nieposkromionego charakteru, który nakazywał mu zabijać bestie, póki sił mu starczy.

***

Gdzieś w ciemnościach dał się słyszeć chrapliwy oddech smoka. Sir Rosen uśmiechnął się pod wąsem. Już dawno nie miał okazji zaszlachtować porządnego stwora, co go irytowało. Wyglądało na to, że podczas swych podróży wytępił je prawie wszystkie. Szacował jednak, że i tak wystarczy mu ich do końca jego z pewnością długiego i szczęśliwego życia.
Rycerz mocniej pochwycił rękojeść swojego miecza i przyspieszył kroku. Na plecach poczuł dreszcz podniecenia.
Nagle jaskinia skończyła się ustępując miejsca pokaźnej grocie. Z sufitu zwieszał się pojedynczy promień światła padając na leżącą na kopcu złota bestie. Po jej lewej stronie siedziała przecudnej urody panna płacząc i rozczesując swe złote loki.
Sir Rosen stanął mocno na nogach i szepnął.
- Odejdź na znaczną odległość, waćpanna, bo nie ręczę za potwora, gdy się zbudzi.
Dziewczyna drgnęła i popatrzyła w miejsce z którego głos jego dobiegł.
- Odejdź stąd, głupczę, bo skończysz jak wielu przed tobą rozerwany pazurami smoka.
Rycerz wyprostował się i ciął mieczem powietrze aż zaświszczało.
- Ha! Nie ze zwykłym rycerzykiem będzie miał potwór do czynienia, lecz z Sir Rosenem! A teraz cofnij się, bowiem zamierzam walczyć za ciebie.
Przestraszona dziewczyna posłusznie cofnęła się poza obręb światła. Sir Rosen tymczasem z całej siły uderzył mieczem o skałę i wykrzyknął:
- Smoku! Wstań, bowiem nadeszło twe przeznaczenie!
Smok otworzył jedno oko i ziewnął tak potężnie, że aż wiatr się zerwał ukazując przy okazji pokaźny garnitur wielkich, ostrych kłów.
- Ciesz się, rycerzyku, że właśnie zjadłem obiad.- Mruknął- W przeciwnym razie pożarłbym cię od razu. Teraz jednak dam ci szanse ucieczki z tego miejsca, bom po obiedzie zwykł się wylegiwać i nie chce mi się ruszać na razie.
Sir Rosen uniósł swój wielki miecz do góry.
- Nie stchórzę, smoku, albowiem przyszedłem cię zgładzić!- wykrzyknął.- Dzisiaj właśnie o tej porze spotka cię śmierć!- A po dokładnym na myślę dodał bardzo cicho i niepewnie nowe, bojowe słowo zasłyszane na ulicach Gdańska- Kurwa.
Smok podniósł swe wielkie cielsko i przeciągnął się niczym kot.
- Nie pozostawiasz mi zatem wyboru...- Westchnął- A wiedz, że ja takich, jak ty na śniadanie zjadam całe chmary. Niedawno był u mnie z wizytą niejaki ,,dratewka”, który mego kuzyna z grodu Kraka rozsadził. Tutaj też przyszedł z podobnym zamiarem, jednak to ja go rozsadziłem, nie on mnie. Widzisz zatem, głupi człeku, że twa sytuacja jest beznadziejna.
Wielki rycerz stanął w lekkim rozkroku i wzniósł miecz do pozycji obronnej.
- Ze mną nie pójdzie ci tak łatwo, bękarcie szatana!
Smok tylko się zaśmiał, po czym z jego paszczy wyleciał strumień ognia piekielnego. Jednak Sir Rosen nie na darmo zwany był pogromcą smoków. Skoczył w prawo i przeturlał się po kamieniach ku smokowi. Płynnym ruchem wstał i ciachnął mieczem w wielką łapę. Zwierzę zawyło wściekle i miotnęło swym wielkim ogonem, lecz rycerza już w tamtym miejscu nie było. Z okrzykiem bojowym rzucił się na smoka wznosząc miecz. Bestia jednak tym razem pokazała co potrafi i mocno uderzyła rycerza rogatym łbem, tak, że wyleciał na pięć metrów w powietrze, po czym spadł gdzieś w ciemnościach.
W tej sytuacji Sir Rosen postanowił zmienić taktykę. Krążąc wokół smoka począł rzucać w niego kamieniami i złotymi elementami, a wściekłe zwierze miotało się to tu, to tam nie potrafiąc go dosięgnąć.
Gdy smok obrócił się do niego plecami Sir Rosen pobiegł nagle ku niemu i wlazł mu na grzbiet. Smok ryknął i próbował się otrząsnąć, jednak rycerz się nie poddawał i mocno trzymał wyrastających ze smoczych pleców rogów.
Pomimo tego, że smok szalał po całej sali i skakał gdzie popadnie próbując strącić z siebie natrętnego człowieka Sir Rosen mężnie szedł przed siebie, aż znalazł się u celu- na łbie smoka.
Zza pasa wyjął sztylet i jednym machnięciem wbił go w smocze ślepie. W konwulsyjnym odruchu smok wierzgnął tak potężnie, że rycerz znalazł się nagle po drugiej stronie głowy- tuż przy pysku.
Widząc to smok kłapnął potężnymi szczękami próbując pożreć człowieka, lecz ten dzielnie chwycił się małych rogów, które wyrastały zaraz, koło nosa smoka. Gdy bestia rozwarła paszczę Sir Rosen zauważył, że pomiędzy jej zębami tkwi całkiem dobry sznur. Szybkim ruchem po niego sięgnął i wyrwał ze smoczej paszczy.
jego przeciwnik jednak nie dał jeszcze za wygraną. Bluznął potężnym ogniem, który osmalił nogę rycerza tak, że ten aż wrzasnął.
Szybko poderwał się i wylądował na smoczym karku zarzucając linę tak, że stworzył coś w rodzaju uzdy. Smok warknął i chciał pozbyć się zarówno człowieka, jak i liny. Wściekł się tak bardzo, że instynkt wziął górę nad umysłem i bestia przewróciła się na grzbiet.
Na to tylko Sir Rosen czekał i jeszcze przed upadkiem wielkiego cielska zeskoczył z grzbietu smoka. Potem, gdy zwierze było już na grzbiecie wskoczył na jego brzuch i szybkim ciosem wbił swój wielki miecz dokładnie w smocze serce.
Bestia zawyła rozpaczliwie i szarpnęła się w konwulsjach. Potem znieruchomiała.
Sir Rosen szarpnięciem głowy uporządkował swe długie, spocone włosy i mocno chwycił za miecz, aby z chrupotem łamanych kości wyciągnąć go z ciała bestii.
Następnie odetchnął głęboko i zawołał piękną nieznajomą czającą się gdzieś w mroku. Nie zapomniał uśmiechnąć się przy tym dumnie.
Księżniczka ( Bo niewątpliwie nią była) wyszła z cienia i nieśmiało spojrzała na rycerza.
- Dzień dobry- powiedziała nieśmiało.
- Witaj, nadobna panno- rzekł z uśmiechem rycerz- Któż cię wrzucił tutaj, do groty tej piekielnej bestii?
Dziewczyna skromnie spuściła wzrok.
- Raczysz żartować, panie. Nikt mnie nie przymuszał. Ja sama...
- Co? Jakże to? Co za bajki mi tutaj opowiadasz, moja panno?- Nasrożył się rycerz.
- Bo, ja panie...- Zaczęła, lecz gdy napotkała spojrzenie Sir Rosena umilkła, by po chwili zacząć od nowa- Dobrze, powiem prawdę. Jestem bękartem. Nieślubnym dzieckiem miłościwie nam panującego księcia Władysława. Gdy smok zażądał dziewic...Wkradli się do chaty, zabili matule i ojca, a potem...- zagryzła wargi- Sprawdzili, czy jestem...
Sir Rosen pobladł śmiertelnie.
- Jakże to może być?! To niedopuszczalne, tak traktować kobietę! Powiedz no, panno, na czyje to polecenie tak zrobiono?
- Mości księcia...- Wyszeptała cicho dziewczyna.
Rycerz zachłysnął się powietrzem i uderzył mieczem w skałę, aż poleciały iskry.
- Na honor!- zawołał.- To niegodne! Nie wrócisz przeto do tego wyrodnego miasta, które przeklinam z serca całego. Odwiozę cię do mojego zamku i tam, o ile tego zapragniesz, ugoszczę. Mam twą zgodę?
Dziewczyna uśmiechnęła się lekko.
- Dla mego wybawcy pojadę choćby i na świata kres. Daleko masz, panie swój zamek?
- Trzy dni drogi stąd. Właśnie do niego zmierzałem, gdy o smoku przeklętym zasłyszałem i zgładzić postanowiłem. A teraz, pani zgodzisz się, że wyprowadzę cię z tej pieczary?
Dziewczę nieśmiało podało mu dłoń. Niepokonany rycerz uśmiechnął się szarmancko i schował miecz swój do pochwy. Potem ujął małą dłoń dziewczyny i razem wyszli ku wylotowi.
Przy wejściu do pieczary stał biały koń, a obok niego pryszczaty chłopak, który uśmiechnął się na widok swego pana bezzębnymi ustami.
- To mój koń, Maurycy i mój giermek...Który nie ma imienia. Jest też niemową. – Przedstawił ich dziewczynie, która uśmiechnęła się nieśmiało.
Rycerz podprowadził ją do konia i pomógł go dosiąść. Sam zaś prowadząc go za uzdę postanowił iść obok. Jego zbroję niósł z tyłu giermek co jakiś czas krzywiąc się od ciężaru.
Droga od groty wiodła spiralną, stromą ścieżką w dół góry. Po prawej stronie była skała, a po lewej przepaść.
Sir Rosen szedł w dół zabawiając dziewczynę opowieściami o swych chwalebnych walkach i dalekich podróżach.

***

-...I tak oto okrzyknięto mnie niepokonanym i w wielu krajach rozsławiono. W samej rzeczy nikt mnie jeszcze nie pokonał.
Dziewczyna uśmiechnęła się lekko i otarła rękom spocone czoło. Dochodziło już południe, a oni dalej szli górami, by przejść jak najdalej od grodu, w którym tak okrutnie się z nią obchodzono.
- I ja słyszałam, panie rycerzu o panu, lecz myślałam, że jest pan już wiekiem starszy i z olbrzymią świtą podróżuje, jak na tak wielkiego pana przystało.
Rycerz zaśmiał się.
- Och, nie...Ja mam dopiero lat trzydzieści, a świta mi nie potrzebna. Utrudnia jeno podróż, a mi sądzone umrzeć w wielkiej bitwie. Tak powiedziała pewna wróżka, więc się nie boję. Ale, moja panno nie powiedziałaś mi jeszcze nawet, jak ci na imię.
Dziewczyna zarumieniła się nieco.
- Agnieszką mnie zwą, panie. Ale co do wróżki, to nie myślę, aby prawdę mówiła. Ksiądz, co u nas zamieszkiwał w grodzie mówił, że nie da się losów ludzkich przewidzieć.
- Ależ głupoty, Agnieszko. Wróżka mi wiele rzeczy wywróżyła i to wszystko prawdą się stało. Nawet to, ze ciebie spotkam. A teraz dajmy odpocząć koniu, bo daleka jeszcze przed nami droga.
Sir Rosen pomógł Agnieszce zejść z konia i nie bacząc, że giermek jego padł ledwo zipiąc na ziemię skierował się ku skrajowi przepaści nieopodal drogi będącemu. Chwile później obrócił się do dziewczyny.
- Spójrz, pani, tam w dole walczą.
W rzeczy samej. Gdy tylko białogłowa do skraju przepaści podeszła ujrzała daleko w dole dwie armie zajadle z sobą walczące. Spojrzała na Rycerza.
- Widzę, lecz bezpieczniej byłoby się odsunąć od przepaści.
Sir Rosen zaśmiał się gromko.
- Ha, ja nie spadnę. Wróżka rzekła...
- Ja wróżce nie wierzam- odparła Agnieszka- Odsuń się, panie.
Rycerz zrobił srogą minę.
- Na honor! Ja, który smoki zwyciężam mam się bać jakiejś skarpy malutkiej? Niedoczekanie!
Po czym stanął na samym skraju przepaści i ręce rozłożył.
- Widzisz waćpanna...
Nagle wiatr powiał mocniej i rycerz stracił równowagę. Runął w dół z okrzykiem zgrozy.
Spadał długo. Widział malejącą sylwetkę pochylonej nad przepaścią dziewczyny i w duchu powtarzał sobie, że przecież zginąć nie może.
Nagle zrozumiał. Potem rozległ się łomot i nastała ciemność.
Tak oto dopełniło się przeznaczenie niezwyciężonego rycerza, który w samym środku bitwy umarł.

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Przeczytałem całe, chociaż miejscami było ciężko. Fabularnie w porządku, miejscami mocno przewidywalne (np. pojedynki w których ktoś jest wyraźnie słabszy, przegrywa i już ma zginąć gdy jednak los się odwraca), ale nawet się to składa w jakąś niezłą historię. Tylko bardzo dużo błędów gramatycznych i ortograficznych. Wiele literówek, widać że opowiadanie było wrzucane z marszu. Na przyszłość polecam zostawić na jakieś dwa dni po napisaniu, potem samemu je przeczytać i zrobić korektę. Przyczepię się też do paru nieścisłości i błędów, bo gdyby je poprawić opowiadanie czytałoby się dużo lepiej.

Dnia 28.08.2008 o 00:56, General Sturnn napisał:

W taką nie zwykłą noc


Nie z przymiotnikami piszemy razem (Jest wyjątek od tej zasady, ale to w specyficznych sytuacjach). U Ciebie notorycznie pojawia się pisownia rozłączna.

Dnia 28.08.2008 o 00:56, General Sturnn napisał:

Dużo bardziej groźniejszą wieścią


"Dużo groźniejszą" albo ewentualnie "Dużo bardziej groźną", bo to stopniowanie przymiotnika.

Dnia 28.08.2008 o 00:56, General Sturnn napisał:

Przeciwnik odbił jego uderzenie, jednocześnie wyprowadzając własne. Zmarkowane uderzenie
topora pozwoliło przeciwnikowi grzmotnąć go prosto w twarz opancerzoną rękawicą. Cios lekko
go przyćmił, sprawiając że obraz stał się rozmyty.
Oponent górował nad nim niemal o głowę, śmiejąc się głośno ze słabości swego przeciwnika.


Cztery zdania, trzy użycia słowa przeciwnik i tylko raz zastąpione zostaje synonimem. Warto na to zwracać uwagę, bo przy czytaniu zgrzyta.

Dnia 28.08.2008 o 00:56, General Sturnn napisał:

Chwile potem sam poczuł uderzenie a ramię. Topór pokonał opór naramiennika i wgryzł się w ciało.

(...)

Dnia 28.08.2008 o 00:56, General Sturnn napisał:

Lucius wstał, wyszarpując topór ze swego ramienia i spojrzał na swojego wroga.

(...)

Dnia 28.08.2008 o 00:56, General Sturnn napisał:

Złapał się za rozcięte armię by zatamować upływ krwi


Jeśli ten topór tak się wgryzł w ramię, że trzeba go "wyszarpywać", to ramię jest bezużyteczne, cud że nadal je ma. A jeśli miał na nim metalowy pancerz i to w nim utknął topór, to ciężko mu będzie przez ten metal zatamować krew.

Dnia 28.08.2008 o 00:56, General Sturnn napisał:

spod sztandaru Luciusa zyskali sobie przychylność Slamensha.


Slaanesha. Później piszesz to poprawnie, ale w paru miejscach nie. Pilnuj tego.

Dnia 28.08.2008 o 00:56, General Sturnn napisał:

-Panie mój! To... - Chciał krzyknąć żołnierz biegnący w kierunku Gabriela,ale padł bez
tchu. W jego plecach tkwił topór, wykuty z czarnej stali zdobiony w emblematy słońca.


(...)

Dnia 28.08.2008 o 00:56, General Sturnn napisał:

Tamten nie odpowiedział. Szybko jednak zabrał się do wydawania poleceń. Gabriel stał
i czekał na przeciwnika. Zbliżali się. W świetle płonących budynków doskonale było widać


Ten kawałek trzeszczy. Wojsko Gabriela wchodzi do zmasakrowanej wioski. Na pewno ostrożnie, bo spodziewają się niebezpieczeństwa. Nagle pojawia się wróg, padają ostrzeżenia, wróg nadchodzi więc nie wyskoczył z jakichś kryjówek tylko jest dość daleko. A jednak jeden z obrońców pada z toporem wbitym w plecy. Skąd ten topór? Jeśli ktoś nim rzucił to wróg stoi już nie dalej niż kilkanaście metrów od żołnierzy Gabriela. Jeśli jest dalej, to na rzucanie toporami nie ma szans.

Dnia 28.08.2008 o 00:56, General Sturnn napisał:

-Ilu?!
-Niewielu, Lordzie. Jednak to są prawdziwe wielkoludy. Obawiam się,że...

(...)

Dnia 28.08.2008 o 00:56, General Sturnn napisał:

Czekali na atak. Gabriel sam zdawał sobie sprawę,że nie mając przewagi liczebnej, nawet
tak dobrze wyszkoleni żołnierze padną pod brutalną siłą i umiejętnościami walki tych


To jednak wielu czy niewielu? Gabriel nie ma przewagi liczebnej, siły są wyrównane, więc żaden doświadczony żołnierz - jak ten który to mówił - nie określiłby ich sił jako "niewielu".

Dnia 28.08.2008 o 00:56, General Sturnn napisał:

-Nastawić piki! - Krzyczeli setnicy i dziesiętnicy, zagrzewając żołnierzy do walki.


Setnicy? Czyli Gabriel ma przynajmniej setkę żołnierzy przy sobie, a prawdopodobnie więcej bo setników jest kilku. I nie ma przewagi liczebnej? Helionów nadciąga kilkuset?

Dnia 28.08.2008 o 00:56, General Sturnn napisał:

Żołnierze popatrzyli na Gabriela, który sam wyrwał kuszę z rąk jednego ze strzelców
i zabił wojownika stojącego najbliżej wodza Helionów.


Czemu nie wodza? No, chyba że chybił. :-)

Dnia 28.08.2008 o 00:56, General Sturnn napisał:

Obaj stanęli naprzeciw siebie. Gabriel trzymał swoje ostrze opuszczone ku ziemi, Hokart
swoje wysoko w górze. Chwila czekania. Ruszyli. Hokart z furią i nieludzką siłą a Gabriel


Późno wprowadzone imię i za bardzo znienacka. Wcześniej nie ma żadnych wskazówek jak on się nazywa, teraz nagle dostaje imię.

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach
Dnia 29.08.2008 o 16:03, General Sturnn napisał:

Dzieki za krytykę. Oczywiscie poprawie błeby. Poprostu mam zwyczaj poprawy pod sam koniec,bo
to wybija mnie z rytmu przy pisaniu.


Nie ma sprawy. Staram się być konstruktywny. Osobiście zawsze stosowałem taki sposób, że odkładałem tekst najpierw na parę godzin, czytałem go i poprawiałem, a potem zostawiałem na jeszcze dwa-trzy dni i znowu korekta. Wyłapuje się wtedy wiele drobnych rzeczy - literówek, błędów gramatycznych, koszmarków stylistycznych, etc.

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach
Dnia 29.08.2008 o 16:06, pkapis napisał:

Nie ma sprawy. Staram się być konstruktywny. Osobiście zawsze stosowałem taki sposób,
że odkładałem tekst najpierw na parę godzin, czytałem go i poprawiałem, a potem zostawiałem
na jeszcze dwa-trzy dni i znowu korekta. Wyłapuje się wtedy wiele drobnych rzeczy - literówek,
błędów gramatycznych, koszmarków stylistycznych, etc.


True. Ale mam nadzieje,że ogólnie tekst nie jest jakiś nudny i może zaciekawić :>

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Zgodnie z życzeniem. :-)
I tak miałem skomentować, ale nie chciałem dwóch recenzji w jednym miejscu, ani dwóch wiadomości jedna pod drugą.

Dnia 28.08.2008 o 11:47, cedricek napisał:

Sir Rosen ostrożnie stąpał pomiędzy kamieniami. W ręku dzierżył swój wierny miecz- Anorth,


To w zasadzie nie błąd. Podajesz nazwę miecza, ale później ani razu jej nie używasz. Trochę szkoda - skoro już coś wprowadzasz, korzystaj.

Dnia 28.08.2008 o 11:47, cedricek napisał:

Było ciemno. Z sufitu zwisały stalaktyty, z których miarowo kapała woda. Sir Rosen pociągnął


Nie jestem pewien czy o jaskini można powiedzieć, że ma sufit. Jakieś sklepienie na pewno, ale sufit kojarzy się z pomieszczeniami tworzonymi przez człowieka. Chociaż przyznaję, że ciężko mi znaleźć synonim.

Dnia 28.08.2008 o 11:47, cedricek napisał:

Na stopach miał buty skórzane, a na takoż skórzane spodnie nałożone miał nagolenniki z najlepszego metalu.


To zdanie jest w zasadzie poprawne, ale zgrzyta w odbiorze. Jego szyk jest nienaturalny.

Dnia 28.08.2008 o 11:47, cedricek napisał:

Konia swego, wierzchowca ( A jakże) białego imieniem Maurycy u wrót jaskini zostawił,


Takie wtrącenia załatwia się zazwyczaj myślnikami, ewentualnie przecinkami. Jeśli w nawiasie to już zmienia się relacja narrator-czytelnik. Opowiadanie musi być wtedy pisane ze sporym przymrużeniem oka, staje się dużo mniej formalne. Takie zabiegi spotyka się rzadko. Jasne, zawsze możesz poeksperymentować z formą i to akurat wygląda całkiem fajnie, ale piszę to, żebyś był świadomy.

Dnia 28.08.2008 o 11:47, cedricek napisał:

gdyż zwierze miałoby problemy z poruszaniem się w ciasnym wnętrzu brzuszyska góry Kościerzanki.
Tarczy nie posiadał, uważał, bowiem iż spowalnia ona jeno jego ruchy i bardziej szkodzi,
niż pomaga.


"uważał bowiem" i "bardziej szkodzi niż pomaga", bez przecinka. Interpunkcja ogólnie niezła, ale czasami się trafiają takie błędy.

Dnia 28.08.2008 o 11:47, cedricek napisał:

Sir Rosen, który na całym świecie słynął ze swej waleczności i nieposkromionego charakteru,
który nakazywał mu zabijać bestie, póki sił mu starczy.


Oj, takich zdań unikaj. Podwójne złożenie "który" jest niefortunne, bo przy drugim nie wiadomo czy odnosi się do podmiotu głównego, czy do tego ze zdania podrzędnego. Jeśli zobaczysz, że używasz jakiejś odmiany słowa "który" w innej formie niż wyliczenie, przerób to na dwa zdania albo jakieś imiesłowy. Np. "Sir Rosen, słynący (...) z charakteru, który nakazywał (...)".

Dnia 28.08.2008 o 11:47, cedricek napisał:

Wyglądało na to, że podczas swych podróży wytępił je prawie wszystkie. Szacował jednak,
że i tak wystarczy mu ich do końca jego z pewnością długiego i szczęśliwego życia.


To dziwnie brzmi. Nie wiadomo na czym swoje rachunki opiera, skoro brakowało mu już walki i sądził, że wytępił "prawie wszystkie".

Dnia 28.08.2008 o 11:47, cedricek napisał:

Nagle jaskinia skończyła się ustępując miejsca pokaźnej grocie.


Korytasz mógł się skończyć, ale jaskinia i grota to w zasadzie to samo.

Dnia 28.08.2008 o 11:47, cedricek napisał:

pokazała co potrafi i mocno uderzyła rycerza rogatym łbem, tak, że wyleciał na pięć metrów
w powietrze, po czym spadł gdzieś w ciemnościach.
W tej sytuacji Sir Rosen postanowił zmienić taktykę. Krążąc wokół smoka począł rzucać
w niego kamieniami i złotymi elementami, a wściekłe zwierze miotało się to tu, to tam
nie potrafiąc go dosięgnąć.


Ten fragment wartoby trochę rozwinąć. Opowiadanie jest humorystyczne, więc to że Rosen po przeleceniu pięciu metrów i walnięciu o skałę nadal się rusza jest do przyjęcia, ale mimo wszystko mógłbyś opisać, że to jakoś odczuł. Chwilowo wygląda to tak, że został walnięty, przeleciał pięć metrów i... wylądował na nogi jakby nigdy nic, od razu kontynuując walkę. No i pytanie dlaczego smok go nie potrafił dosięgnąć?

Dnia 28.08.2008 o 11:47, cedricek napisał:

Na to tylko Sir Rosen czekał i jeszcze przed upadkiem wielkiego cielska zeskoczył z grzbietu
smoka. Potem, gdy zwierze było już na grzbiecie wskoczył na jego brzuch i szybkim ciosem
wbił swój wielki miecz dokładnie w smocze serce.


W zasadzie taki smok powinien mieć właśnie w tej okolicy jakieś łuski, bo to miejsce bardzo wrażliwe, ale jako że opowiadanie nie jest całkiem serio, można na to przymknąć oko. W pewnej konwencji - a to opowiadanie można do niej zaliczyć - taki chwyt jest usprawiedliwiony.

Poza tym dialogi są dość napuszone, ale to też do konwencji pasuje. Chociaż nie każdemu może odpowiadać i przy stylizacji trzeba zawsze uważać, by nie walnąć czegoś głupiego. Pomysł główny, ten ze śmiercią rycerza, jest całkiem niezły. Można dyskutować czy dobrze wprowadzony, być może za szybko - ledwo się o wróżce i jej wróżbie wspomina, gdy rycerz ginie. To by wyglądało nieźle przy jakieś pobocznej postaci, ale przy głównym bohaterze można było spokojnie wprowadzić nawet na początku opowiadania, powolutku dodając jakieś elementy. Ale nie jest to konieczne, tak jak jest nie wygląda źle, o ile jest to działanie świadome. Tutaj - i w paru innych miejscach w opowiadaniu - stosujesz pewne chwyty kontrowersyjne. Jeśli są one zamierzone, jeśli to eksperymenty z formą, to ok. Ale jeśli to przypadek i nie próbujesz naginać zasad tylko zwyczajnie nie wiedziałeś jak napisać, to jest to błąd. Najpierw trzeba opanować standardowe zagrania, by potem móc je ewentualnie łamać z pełną świadomością.
Na pochwałę zasługuje humor. Występuje tutaj w takiej postmodernistycznej formie, widać że inspirowanej np. Sapkowskim. Ale wprowadzany jest zgrabnie i w niewielkich ilościach. Niektórzy sądzą, że im więcej odwołań do innych rzeczy, im więcej mrugnięć okiem do czytelnika, tym lepiej, a to nieprawda. Trzeba umieć to wyważyć, Tobie się udało. Np. ta kwestia z nowym przekleństwem jest śmieszna właśnie dlatego, że występuje samotnie. Gdyby takich odwołań było obok niej jeszcze kilka, wszystkie by znudziły. Dlatego jeśli chcesz dalej pisać z podobnym, postmodernistycznym humorem, to staraj się utrzymać takie proporcje jak tutaj.

@ General Sturnn
Sama fabuła opowiadania jest ciekawa. Nie jakaś genialna - nie zrozum mnie źle, to po prostu to nie taki poziom jak np. Sapkowski - ale czyta się nieźle. Pomysł nie jest szczególnie oryginalny, ale i nie jest zbyt ograny, a oryginalność też nie jest tak ważna, jak się wydaje. Najważniejsze to poprawić to technicznie - wyeliminować błędy ortograficzne, gramatyczne i trochę nad stylem popracować. Wtedy będzie się to czytało dość lekko. Nie wiem czy dałoby się to komuś sprzedać, ale myślę że nie miałbyś się czego wstydzić.

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach
Dnia 31.08.2008 o 02:00, pkapis napisał:

@ General Sturnn
Sama fabuła opowiadania jest ciekawa. Nie jakaś genialna - nie zrozum mnie źle, to po
prostu to nie taki poziom jak np. Sapkowski - ale czyta się nieźle. Pomysł nie jest szczególnie
oryginalny, ale i nie jest zbyt ograny, a oryginalność też nie jest tak ważna, jak się
wydaje. Najważniejsze to poprawić to technicznie - wyeliminować błędy ortograficzne,
gramatyczne i trochę nad stylem popracować. Wtedy będzie się to czytało dość lekko. Nie
wiem czy dałoby się to komuś sprzedać, ale myślę że nie miałbyś się czego wstydzić.


Już abstrachując od błędów itd. Ja np. nie uważam,aby Sapkowski pisał jakiś porywającym językiem. Dużo bardziej cenie pod tym względem Piekarę i Ziemiańskiego.
Pomysł nie miał być oryginaly, pisze w konwencji świata który już został wymyślony więc. Spotykanie ludzkich kultur cofnietych o tysiaclecia jest czymś normalny dla Imperium w Wh40k.
Doceniam krytykę i dąże do perfekcji, niczym Fulgrim from Emperor''s Children :]

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Dopiero teraz zobaczyłem, że jest taki temat i trochę żałuję...;] Ale nie ma nic straconego, pozwolicie, że zamieszczę prolog mojego "głównego" opowiadania

Czarna szata nekromanty zdawała się powiększać, przykrywając swego właściciela, Noktura. Łowca wiedział, że to skutek mieszaniny magicznych eliksirów, którą wypił ów czarny mag. Wiedział też, że wielka szata to tylko złudzenie. Tak naprawdę, to nekromanta się kurczył. Zleceniodawca miał rację, że Noktur coś knuje. Ten nekromanta był jego największym rywalem od czasu rozpoczęcia kariery łowcy nagród. Już sześć razy stawał z nim w szranki, a mimo że zawsze wygrywał, Noktur za każdym razem wymigiwał się od porażki swymi ponurymi sztuczkami. Tym razem postawił wszystko na jedną kartę. Łowca właśnie tego się obawiał. Czarny mag stał się eteryczną istotą, taką samą jak duchy czy upiory. To czyniło go niewrażliwym na ciosy bronią, trucizny, a także magię żywiołów. Łowca wiedział, że czeka go ciężka walka, przed nią wolał dokładnie przyjrzeć się przeciwnikowi.
Nowy Noktur doskonale prezentował się w otoczeniu swej wieży. Stare księgi, tajemnicze fiolki z różnobarwnymi miksturami, stare, pękające ściany, oraz wiekowe obrazy, takie jak "Piękno Kości" Mortosa i "Duch cesarza" Okturda nadawały otoczeniu klimat grozy i niepokoju. Wiele przedmiotów było pokrytych grubą warstwą kurzu, a także tuzinem dużych i pięknych pajęczyn razem z ich okazałymi właścicielami.
Noktur wyglądał potwornie. Już za czasów jego ludzkiego życia straszono nim niegrzeczne, terańskie dzieci, a co dopiero jako upiór! Był garbaty i bez gałek ocznych. Unosił się tuż nad ziemią, blizny, pokrywające jego ciało były nadal widoczne, tak samo jak ogromne szpony u rąk. Łowca wyciągnął z pochwy swój miecz zwany „Utrapieniem zła”, mimo tego, iż wiedział, że i tak nic nim nie zdziała przeciw istocie , jaką stał się nekromanta. Był to jego odruch na każdą sytuację, która może zakończyć się walką, nabyty podczas wieloletniego szkolenia u Sir Archibalda. Z palcami zaciśniętymi na rękojeści miecza czekał na to co się wydarzy. Do jego uszu doszedł donośny, przesiąknięty nienawiścią głos upiora.
- Wiedziałem, że ten stary, głupi pasterz cię tu zwabi. Zużyłem tyle wybuchowych mikstur, przeciw byle owcom. Muszę się z tym pogodzić. Myślę, że przyjdzie mi to łatwo. Mam w końcu ciebie, Santarze. Tam gdzie chciałem. - czarny mag uśmiechnął się lodowato - Bezbronnego przeciw istotom, do których teraz należę. - po tych słowach czarny mag rzucił się na łowcę, który szybkimi ruchami miecza zablokował pierwsze kilka ataków. Santar wiedział, że ciosy zadawane przez istotę eteryczną, nie były normalnie odczuwane. Ich skutkiem było to, że ofiarę dręczył przenikliwy chłód. Często okazywał się nawet na tyle potężny, by móc całkowicie zamrozić ofiarę. Na szczęście łowca zdołał w porę uniknąć ataku upiora. Łowca był pewien, że jeśli będzie mu sprzyjać szczęście, pokona nekromantę, nawet w takiej postaci. Był nie tylko wojownikiem walczącym mieczem, ale i dobrym magiem. Będzie mógł się skutecznie bronić, a kto wie czy nie uda mu się przejść do udanej ofensywy. Noktur również znał arkana sztuki magicznej, jak na nekromantę przystało, a po przemianie w istotę eteryczną nie stracił swych umiejętności. Nadal był groźnym przeciwnikiem. Niespodziewanie zaczął ciskać w stronę łowcy ognistymi kulami. Łowca z łatwością unikał nadlatujących pocisków, ale nie był w stanie zapobiec zderzeniu się kul z wnętrzem wieży Noktura. Kątem oka dostrzegł, jak ogień trawi jeden z regałów. Sekundę później musiał się zmierzyć z kolejnym nadlatującym pociskiem. Z trudem wykonał unik. Nim zdołał pomyśleć chwilę nad odpowiednim zaklęciem, w jego stronę szybowały już kolejne ogniste kule. Po kilku chwilach już cała siedziba nekromanty zajęła się ogniem. Spłonął stół, krzesło, oraz drewniana klapa prowadząca do lochów. Pomimo zniszczeń czarny mag nie zaprzestał ataku. Kolejne ogniste pociski poszybowały w stronę Santara. Łowca unikał zetknięcia z nimi, jak tylko pozwalały mu na to jego siły, jednak po pewnym czasie ogień był praktycznie wszędzie. Noktur jako duch nie odczuwał żadnej temperatury, tak więc stojąc w samym centrum płomieni z satysfakcją patrzył na rozgrzanego i spoconego łowcę, który odczuwał mękę gorąca. Santar intensywnie myślał, musi być sposób na wygranie tej walki. Czuł, że lada chwila może stracić przytomność, a wtedy przegra jedyną i ostatnią walkę z Nokturem.
- Niedługo ogień się rozprzestrzeni... - mówił spokojnie nekromanta - Owszem, możesz użyć zaklęć gaszących, ale nie masz takiej mocy, aby ugasić cały pożar, a wszystkie wyjścia są zablokowane przez „ognisty mur”. Oczywiście nie zabraniam ci użyć zaklęcia ochrony przed ogniem, ale czas jego trwania jest ograniczony, a i ja nie stałbym bezczynnie... Choć poświęciłem niemal wszystko, opłacało się. Już nigdy nie wejdziesz mi w drogę! - szatański śmiech wypełnił płonącą wieżę. Łowca jednak zachował kamienną twarz, a nawet zdawałoby się, że na jego twarzy zagościł nikły uśmiech, przypomniał sobie wszystko. Ma jeszcze wystarczająco dużo sił, aby zrobić to, co powinien.
- Jakbyś nie wiedział, uważnie słuchałem na lekcjach u Thauryona. – Wiem, jak pokonać istotę eteryczną. „Na każde widmo wystarczy światło, na cień mniej, na ducha więcej, jednak każdy z nich pod blaskiem padnie” – jak mawiał mój nauczyciel. – Noktur przestał się śmiać, nie powiedział ani słowa. Wiedział, że to ostatnia walka i już ją przegrał. Nie mógł znieść tego, że w takim momencie popełnił jeden z najprostszych błędów. Zapatrzony w zalety przemiany w cienia, zapomniał o jej wadach. Łowca nie czekał na wybuch furii czarnego maga, rzucił na siebie zaklęcie chroniące przed ogniem, oraz cisnął w Noktura „pocisk czystego światła”. Czarny mag jęknął z bólu. Łowca mimo piekielnego gorąca nie zaprzestawał ataku, wycierając pot rękawem szaty wystrzelił kolejną serię pocisków w stronę nekromanty. To było za dużo dla istoty, jaką się stał nekromanta. Jego przezroczyste ciało zajaśniało magicznym światłem i rozpłynęło się w jego blasku. Na zawsze zginął z tego świata.
Łowca opuścił wieżę. Wiedział, że już nigdy tu nie wróci. Do miejsca, w którym Noktur odprawiał tyle mrocznych rytuałów i zawsze dążył do władzy nad Teran. Był pewien, że dostanie sowitą zapłatę, a jego reputacja wzrośnie. Ale nie z tego był zadowolony. Cieszył się, że nadszedł koniec makabrycznych eksperymentów Noktura, oraz że żadna istota nie stanie się już jego ofiarą.

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Mam wam coś do przekazania, coś z zwenatrz a jednocześnie myśl wewnętrzna . Pisana w ciszy na skraju drogi . Nie tej filozoficznej drogi pod góre , nie tej krętej z rozstajami takiej jak nam przedstawiano w czasie religi ze wystarczy iść za Bogiem by wyjść na swoje na zbawienie i sczesliwość.
W sprawach o których pisze z cała pewnośćią nie ma Boga , coby nie mówić nie są to rzeczy złe ani dobre. To chaos emanacja człowieka , jego kultury i tego czym owa kultura do nas przemawia.
Mowiąc prościej mam ojca ojciec ten ma swoje racja ja mam swoje, mam dziewczyne kocham ją ale nastepuje tak zwany ból miłości jej trwania. Bo gdy wszystko dobrze go nie czujemy, natomiast gdy chcemy odejść zauważamy tą bolesną Bezbożna miłość.To cielesne uczucie które dotyka każdej naszej kończyny , kto kochał i mu nie układało się z partnerką ten wie o czym tu mowie. A dla tych którzy nie wiedzą wyjaśniam iż jest to sytuacja gdy chcesz zostawić ja i was w tyle pobiec swoją drogą bedąc wolnym, lecz twoje serce cie wieżi niczym narkoman domagający się dawki drugiej osoby. Mam nadzieje ze wiecie co czuje ., lub przynajmniej wam to przybliżyłem.
Druga sprawa rozmowy ciężkie rozmowy nijakie. Każdy kiedyś rozmawiał z osobą wam bliską i ważna na tematy o tyle wazne i wzniosłe co i patetyczne i zbyt skomplikowane byś dotykając ich sedna nie poczuł się zagubiony . A ja naprawdę te 2 uczucia w tym momencie posiadam, jestem faktycznie zagubiony , tak jak ten tekst który na dobrą sprawe miał być niczym . Listem ? Pogawędką? Rozprawą? On miał zaspokoić mnie i pokazać wam jak dobrze pisze i oddaje uczucia . A i naprawdę pokazać ze nie potrafie ich ukryć. Że chciałybm wieść żywot do cna prostacki zakończony na Emeryturzy wypracowanej 5 dniowym tygodniem pracy i 8 h w dniu. Pod warunkiem że kładbym się każdej nocy obok ukochanej , pozbawiony miłosnego bólu i problemów świata. By będac zwykłym szaraczkiem odnależć największe szczescie.

I wiem że skakałem od tematu do tematu że pointa jest zła , prawda taka nie potrafie nie skakac za wiele rzeczy składa się na ludzką egzystencje, Na jedną głupią sprawe by je pominąć. Ludzkie szcześćie jest składową milionów małych puzzli kto zechce je opisać ten nie będzie w stanie bo każdemu ono inaczej pisane.Jak ludzie genialnie chaotyczne.

Jaromir Lech

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Przez dłuższą chwilę zastanawiałem się, czy poniższy tekst zamieścić. :) Nie mam bowiem z takim stylem do czynienia często, ciężko mi więc to ocenić. Tym bardziej dziwię się, że ja to spłodziłem. :) Panie i panowie - luźne wrażenia po obejrzeniu filmu "Między słowami" spisane ciasnym pismem na odwrocie kopii faktury niedługo po północy jakieś trzy tygodnie temu. W dniu dzisiejszym przekopiowane bez jakichkolwiek zmian do wersji cyfrowej. Wena, natchnienie, leśne elfy - nie mam pojęcia...
Ah - raczej dla ludzi, którzy z obrazem Pani Coppoli do czynienia mieli. :)

---

Zamyślony Bob, obserwując przez szybę taksówki sznury samochodów powoli przesuwające się na tle masywnych, bezwstydnie odzianych w krzykliwe reklamy wieżowców, zniknął za zakrętem w drodze na lotnisko. Piękna Charlotte – która dla niego zawsze pozostanie po prostu Scarlett – utonęła w wartkim strumieniu ludzi, bezmyślnie opływających ją, jak nic nie znaczącą wysepkę i pozwoliła ciepłym łzom schnąć na zarumienionych policzkach. A on siedział. Siedział z trudnym do określenia, melancholijnym uśmiechem wymalowanym na twarzy. Wymienił spokojne, znaczące spojrzenie z pokrzywionym kotkiem o paintowym rodowodzie, bez emocji przyglądającym mu się z pulpitu. Zamrugał, nieobecnym wzrokiem omiótł pokój i nie przestając się uśmiechać, powolnym ruchem zatrzasnął laptop, podświadomie życząc kotkowi dobrej nocy.
Pod prysznicem nie myślał o niczym. Kontemplował wspaniały nastrój, w jakie stopniowo wprowadzało go ostatnie półtorej godziny i film, który powoli sącząc się z ekranu, napełniał go – z pewną nawet nieśmiałością – niesamowitą mieszanką emocji. Ciepła woda spływała po nim, rozbryzgując się na popękanej emalii i ochlapując seledynowe kafelki poprzez szparę w niedociągniętej zasłonce. Jedyne myśli, jakie rejestrował dotyczyły tego nieokreślonego uczucia, które wygodnie rozsiadło się gdzieś tam, w środku oraz chęci jego przedłużenia. Najlepiej w nieskończoność. Machinalnie umył włosy i bez pośpiechu wytarł się do sucha. Szorując zęby wpatrywał się w lustro, mając całkowitą pewność, że gdyby nie usta pełne pasty, uśmiechałby się nadal. Tak właśnie się czuł. Jak delikatny, słodko-kwaśny uśmiech. Doprawiony szczyptą melancholii i bezgranicznego szczęścia. Po trochu. Był tym uśmiechem.
Nie spał tej nocy. Jak Bob, wpatrywał się w brudnobiały sufit, pozwalając myślom płynąc swobodnym, szerokim strumieniem, nieskrępowanym poprzez tamy koncentracji i skupienia. Zwinięty na łóżku, jak Charlotte, liczył białe kwiaty na dużej, brązowej poduszce. I aż do czwartej, gdy w końcu spłynął na niego łagodny, cichy sen, był tylko strumień myśli i te kwiaty. I uśmiech.

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach
Dnia 31.08.2008 o 14:51, Maka1992 napisał:

Dopiero teraz zobaczyłem, że jest taki temat i trochę żałuję...;] Ale nie ma nic straconego,
pozwolicie, że zamieszczę prolog mojego "głównego" opowiadania



- Mnóstwo powtórzeń [łowca to, łowca tamto - korzystaj z synonimów]
- Sztampa; dobro vs zło w oprawie fantasy.
- Momentami niezbyt udany dobór słów [np.]

" Noktur jako duch nie odczuwał żadnej temperatury"


Dla wszystkich domorosłych pisarzy : www.pisarstwo.glt.pl - nie traktujcie tego jako reklamę. Znajdziecie tam bowiem iście fachową pomoc, choć nie obędzie się bez złamanych serc ;]

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach
Dnia 14.09.2008 o 23:45, glizda101 napisał:

Przez dłuższą chwilę zastanawiałem się, czy poniższy tekst zamieścić. :) Nie mam bowiem
z takim stylem do czynienia często, ciężko mi więc to ocenić. Tym bardziej dziwię się,
że ja to spłodziłem. :) Panie i panowie - luźne wrażenia po obejrzeniu filmu "Między
słowami" spisane ciasnym pismem na odwrocie kopii faktury niedługo po północy jakieś
trzy tygodnie temu. W dniu dzisiejszym przekopiowane bez jakichkolwiek zmian do wersji
cyfrowej.


Hm ... sam omijam takie zrozumiałem tylko dla ich autorów teksty, aczkolwiek z racji długości pozwoliłem sobie przeczytać. W sumie mogę powiedzieć tyle : świetny język ^^

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach
Dnia 21.09.2008 o 19:40, MateoKiszlo napisał:

Hm ... sam omijam takie zrozumiałem tylko dla ich autorów teksty, aczkolwiek z racji
długości pozwoliłem sobie przeczytać. W sumie mogę powiedzieć tyle : świetny język ^^


Dziękuję pięknie. :) Jak już mówiłem - film chyba naprawdę mocno na mnie podziałał, bo wszystko pisane jednym tchem, bez wytchnienia, pod wpływem trudnej do określenia weny. :] Tym niemniej - jestem wdzięczny za komentarz.
Oraz za cudowny link. :] Biorę się za przeglądanie tego forum.

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Kolejne opowiadanie mojego autorstwa, dosyć spore. Komentarze, opinie etc. mile widziane (i tak, wiem, motyw z rozdawaniem kasy jest głupi, ale nie miałem serca aby się go pozbyć xD). Raczej nie spodziewam się, że ktoś odpowie, ilość literek jest raczej za duża dla mózgu typowego stałocieplnego. xP

Helstrom: Prolog
...czyli kiedy ludzie wrócili na Nirn.

Sześć niewielkich, zawieszonych pod sufitem lamp w kształcie sztyletów oświetlało niewyraźnym, żółtym światłem wysokie na trzy metry pomieszczenie. Wykonane z syntetycznego dębu obicia z pozłacanymi wykończeniami dumnie pokrywały wszystkie ściany w pokoju, uzupełniane przez niezwykle kunsztowne i piękne dla ludzi obrazy. Wśród malowideł znajdowały się przede wszystkim repliki najznamienitszych dzieł namalowanych jeszcze przed dwudziestym drugim wiekiem. Niektóre malowidła przedstawiały krajobrazy naturalne, inne - walczących ludzi. Przy prawej od strony wejścia ścianie stało sporych rozmiarów drewniane, zdobione łóżko, którego powierzchnia była pokryta pościelą z prawdziwym pierzem w środku. Przy lewej ścianie, naprzeciwko miejsca do spania, okupował swój kawałek pomieszczenia kwadratowy, masywny stół, wykonany w podobnym stylu co łóżko, otoczony przez cztery również drewniane, staromodne krzesła z zielonymi obiciami. Naprzeciwko drzwi, trzy metry przed ścianą, mieściło się dębowe, szerokie, zabytkowe biurko. Na lewo od stołu, nieco bliżej wejścia, sterczała podobna do reszty mebli pod względem wykonania gablota ze Smackersem MK III w środku.

Podłoga zdawała się być niczym wycięta z innego pomieszczenia. Mimo że dosyć spora jej część była zakryta czerwonym dywanem przyodzianym w różnorodne, żółte wzory, nie maskowało to szarych, kwadratowych płyt pokrywających podłoże. Miejsce, w którym dębowe ściany stykały się z surową, metalową podłogą wyglądało jak ludzkie marzenia zderzające się z brutalną rzeczywistością.

Tuż za biurkiem, odwrócony tyłem do wyjścia stał w żołnierskim rozkroku wysoki na jeden i trzy czwarte metra, szeroki w barkach człowiek. Dłonie trzymał splecione z tyłu pleców. Miał założony typowy mundur dowództwa floty sił Zjednoczonej Ludzkości, zwany potocznie "admirałką". Uniform był w kolorze ciemno niebieskim, ze złotymi pasami przy rękawach oraz przy bokach tułowia. Wyglądał jak połączenie pancerza ze zwykłym ubraniem. Ramiona, nogi oraz przednią część tułowia chroniły bardzo cienkie płytki, pełniące bardziej funkcję reprezentatywną niż ochronną, na nogach znajdowały się ciężkie, wojskowe buty. Na klatce piersiowej piętrzyły się różnokolorowe, małe medale, większość z nich miała kwadratowe kształty, było ich tyle, że aż dziw, iż postać jeszcze nie ugięła się pod ich ciężarem.

Cała jego twarz była poorana bliznami należącymi do tych, które wyglądają dla ludzi szpetnie. Czoło zdobiła wielka szrama, pamiątka po pazurach Saakhra próbującego odciąć głowę właścicielowi munduru. Prawy policzek zdawał się być zrośniętym po potwornym rozszarpaniu, i rzeczywiście tak było, kawałki eksplodującego czołgu zostawiły ślad do końca życia. Na lewym policzku natomiast widoczne były jakby czerwone żyły, jakby pęknięcia, twór kontaktu kwasu z miękką skórą. Oczy zdawały się być typowo ssacze, ludzkie, tęczówki były koloru zielonego, jedynym znakiem szczególnym tych organów było kilkadziesiąt ciemno zielonych linii odchodzących od źrenicy - efekt modyfikacji nanotechnologicznych. Głowę przykrywały krótko strzyżone, czarne włosy. Mimo wszechobecnych szram wyglądał na nieco ponad pięćdziesiąt lat.

Postać stała tak odwrócona tyłem do biurka, patrząc na stojącą dwa metry przed nią ścianę. Mur wyróżniał się spośród innych ścian tym, że mimo, iż był również z syntetycznego dębu, to jednak nie było na nim żadnych zdobień, nie licząc trzech wgłębień przebiegających wzdłuż niego na różnych wysokościach.
- Otworzyć. Zachodnia ściana. Teraz. - człowiek wydał cichym głosem polecenie prostemu systemowi komputerowemu, którego zadaniem było wykonywanie tego typu nieskomplikowanych czynności. Gładka ściana zaczęła powoli podnosić się do góry, odsłaniając przezroczystą, chociaż niezwykle grubą i wytrzymałą szybę.

Przed jego oczami stanęła czarna niczym smoła przestrzeń z tysiącami rozlanych na niej malutkich, białych kropek. Jednak było w tym obrazie coś, co ściągnęło na siebie nie tylko uwagę tego pojedynczego człowieka, ale całej cywilizacji homo sapiens sapiens. Coś, co dla ludzkości stanowić miało przepustkę do nowego życia. Zakończyć wszystkie konflikty, ustabilizować ciągle wahającą się (ale i tak silną, przynajmniej w porównaniu z "zachodem" z dwudziestego pierwszego wieku) od ponad siedmiuset lat gospodarkę. Wielka, zasłaniająca połowę widoku niebieska kula, z zielonym kontynentem w jej prawej części.
- Nirn - pod wpływem wywołanego wrażenia człowiek wyszeptał do siebie po cichu nazwę planety.

Po kilku minutach drzwi za postacią rozsunęły się z sykiem. Do pomieszczenia wszedł marszowym krokiem typowy oficer, w mundurze podobnym do tego, jaki miał na sobie człowiek napawający się pięknem przestrzeni kosmicznej. Żołnierz zatrzymał się, zastukał butami i zasalutował, po czym uroczystym tonem rzekł:
- Wielki Admirale Samuelu Nilsen, melduję, że nasza flota wyszła z hiperprzestrzeni i znajduje się w układzie FTH - osiem siedem pięć sześć jeden, w pobliżu planety oznaczonej jako Nirn. Admirałowie proszą pana na mostek.
- Flota Sumber Daya? - Samuel, bo tak miała na imię postać z niezwykle wysoką rangą, szramami na twarzy oraz medalami licznymi niczym gwiazdy na niebie, spytała głosem ochrypłym, jednocześnie spokojnym.
- Wyszła z hiperprzestrzeni.
- Kiedy tu będą?
- Wejdą w zasięg rażenia za siedemdziesiąt sześć godzin.
- Powiedz admirałom, że przyjdę za kilkanaście minut.
- Tak jest. - Oficer zasalutował i wyszedł z pomieszczenia, pozostawiając Samuela samego w jego prywatnej kwaterze.

Samuel Nilsen, Wielki Admirał floty Zjednoczonej Ludzkości. Jeden z najbardziej utalentowanych dowódców, jakich kiedykolwiek miała ludzkość. Nie było bitwy, której nie mógłby wygrać, sytuacji w walce, której nie mógłby obrócić na swoją korzyść. O większości odznaczeń, jakie na sobie nosił, znaczna część ludzi mogła co najwyżej pomarzyć. Miał sto cztery lata, jego stosunkowo młody wygląd był zasługą nanitów. W wojsku służył od 2857 roku A.D., czyli osiemdziesiąt sześć lat. Zawsze chciał wstąpić do floty, walczyć z Obcymi i korporacjami. Swoje marzenie postanowił spełnić w wieku osiemnastu lat, kiedy to zapisał się do jednostki rekrutacyjnej. Ze względu na słaby wzrok nie dostał się do flotylli, zaczął więc walczyć w wojskach lądowych. Po trzech latach, dzięki zasługom na polu walki, dowództwo wyraziło zgodę na zmodyfikowanie nanitami oczu Nilsena, dzięki czemu mógł pilotować myśliwiec. Później wszystko potoczyło się dosyć szybko - pierwsze awanse, pierwsza fregata, następnie niszczyciel, a na końcu tytuł Wielkiego Admirała. Jego nazwisko znał każdy żołnierz na piątym roku w akademii wojskowej. Właśnie - tylko żołnierze potrafili skojarzyć nazwisko "Nilsen" z wybitnym dowódcą.

Samuel umiał dowodzić, zrobił wiele dla swojego gatunku, jednak brakowało mu tego czegoś, tej iskierki, która wznieciłaby płomień nieśmiertelności. Chciał, aby jego nazwisko było umieszczone w każdej książce historycznej, aby uczyły się o nim dzieci w szkołach, aby stawiano mu pomniki, aby z rocznicy jego narodzin zrobić święto. Potrzebny był mu jakiś wielki wyczyn, który zmieniłby bieg losów ludzkości jako rasy. Który miałby wpływ na życie każdego człowieka.

Planeta o nazwie Nirn, na którą teraz patrzał ze spokojem i rozwagą, miała być tą przepustką do nieśmiertelności. Morza oraz jeden rozległy, bagienny kontynent nie były dla ludzi niczym atrakcyjnym, jednak uwagę ludzkości przyciągało to, co kryło się głęboko pod powierzchnią. Zapasy Triburantu, minerału spotykanego najczęściej w formie półpłynnej, który był nie tylko niezwykle wydajnym surowcem energetycznym, ale dzięki swoim właściwościom nadawał się idealnie na broń, poszycia, a nawet rzeczy tak drobiazgowe jak narzędzia chirurgiczne, były ogromne. Według najbardziej pesymistycznych obliczeń zasoby pod powierzchnią Nirn miały wystarczyć całej ludzkości na następne dwa tysiące lat. Gospodarka zaczęłaby rozkwitać, zakończyłyby się wojny o ten surowiec, jakość życia obywateli podniosłaby się. I to wszystko dzięki Samuelowi i jego flocie.

Nilsen nie mylił się co do jednego - atak na Nirn miał mieć niebagatelny wpływ na losy ludzkości. Tak niebagatelny, że Samuel nie był sobie go w stanie wyobrazić nawet w najśmielszych snach.

Po mniej więcej dziesięciu minutach wpatrywania się na planetę Samuel ruszył z gracją godną pięciuset tonowego czołgu w kierunku wyjścia. Drzwi rozsunęły się, Wielki Admirał przeszedł przez nie i znalazł się w jakby innym świecie. Niezwykle długi, szeroki na cztery metry korytarz pozbawiony był wszelkich zdobień czy obić. Ściany pokrywał brudny, szary metal, w kilku miejscach zwisały kable. Jedynym elementem ozdobnym była holograficzna mapa statku, wyświetlana przez stojące pod prawą ścianą niewysokie, okrągłe urządzenie. Samuel powoli podszedł do mapy, na której widniał trójwymiarowy obraz statku. Osiem kilometrów długości, trzy szerokości, pod mapą hologram wyświetlał podpis "ZL-Casus". Na przedniej części okrętu, od spodu, zauważalna była główna bateria dział plazmowych, w górnej części, mniej więcej na środku długości znajdowały się cztery długie otwory, jakby blizny. Nie były to jednak uszkodzenia, tylko doki dla mniejszych statków, takich jak fregaty. Zewsząd sterczały działa, okręt zakończony był potężnymi silnikami podświetlnymi, które pozwalały mu na manewrowanie ze zwinnością robiącego uniki Saakhra. Na wyświetlaczu wyróżniała się czerwona strzałka jednym końcem pokazująca na lewą stronę statku, mniej więcej na środku długości, na drugim jej końcu natomiast widniał napis "Jesteś tutaj". Nilsen popatrzał na mapę, przez chwilę wspominając najważniejsze bitwy, jakie stoczył dowodząc tym okrętem. Stary, dobry Casus, zbudowany w stoczni na orbicie samej Ziemi dwie dekady temu. Statek jeszcze nigdy go nie zawiódł. Potężne generatory osłon stanowiły dla broni energetycznej przeciwnika barierę równie nieprzepuszczalną jak metalowa ściana dla komara, nawet gdyby ogień wroga pokonał osłony to rozbiłby się na niezwykle grubym pancerzu.

Wielki Admirał ruszył dalej korytarzem, stukot ciężkich butów odbijał się od ścian, dając efekt echa. Samuel skręcił przy pierwszym rozwidleniu w lewo, tak jak zawsze od dwudziestu lat, później poszedł prosto, następnie w prawo. Jego oczom ukazały się kolejne rozsuwane drzwi, z typowym żołnierzem stojącym na baczność obok nich. Postać ubrana była w niczym nie wyróżniający się żołnierski uniform, jaki noszą miliardy żołnierzy służący w siłach militarnych Zjednoczonej Ludzkości. Pancerz był zbudowany z płyt, na lewym ramieniu widniał emblemat przedstawiający kulę z kontynentami, pełniącą rolę symbolu Ziemi, jak się wówczas ludziom wydawało - kolebki homo sapiens sapiens, plecy jego natomiast nosiły Drepnera, broń przystosowaną do walk na małe odległości, idealną do starć w korytarzach statku. Żołnierz zasalutował.
- Dzień dobry Wielki Admirale.
- Dzień dobry, spocznijcie żołnierzu. Dobrze trzymacie wartę. Jak się nazywacie?
- Patel, panie Wielki Admirale.
- Dostaniecie podwójny żołd przez następne pół roku.
- Dziękuję panie Wielki Admirale. - Samuel lubił podwyższać pensję prawie każdemu żołnierzowi, którego spotkał. Dzięki temu zyskiwał sobie przychylność wśród podkomendnych, co powodowało wzrost morale, poza tym przez takie rozdawanie funduszy miał więcej "przyjaciół" niż rozkładające się ludzkie zwłoki mają w sobie robactwa. Przynajmniej tak mu się wydawało, osiemdziesiąt lat temu tego typu praktyki całkiem skutecznie zachęcały żołnierzy do walki. Szczęśliwie dla Nilsena żołnierze na statku, podczas służby bardzo rzadko przemieszczali się poza wyznaczone obszary, w przeciwnym razie Wielki Admirał byłby otoczony przez szeroko uśmiechających się żołdaków, liczących na premię.

Przeszedł przez drzwi i znalazł się w pomieszczeniu, które pod względem rozplanowania poszczególnych sekcji przypominało dwudziestowieczne stacje kolejowe. Taki moloch jak ZL-Casus miał nie tylko własny system transportowy, ale nawet farmy, fabryki amunicji, stocznie, hangary, praktycznie wszystko, co może przydać się okrętowi odbywającemu służbę w przestrzeni leżącej z dala od linii zaopatrzeniowych. Okręt stanowił niemal w pełni samowystarczalne, uzbrojone od dzioba do silników latające miasto. Nilsen wpakował swoje ssacze cielsko do jednego z podłużnych, obłożonych lekkim pancerzem z kwadratowych płyt wagoników. Drzwi za nim zasunęły się. Pojazd był stosunkowo niewielki i czysty, chociaż bez jakichkolwiek bardziej wyrafinowanych zdobień, przeznaczony do transportu personelu. W tylnej części znajdowały się stojaki na broń i sprzęt, z przodu - panel z kilkunastoma przyciskami. Wielki Admirał wcisnął kilka guzików na pulpicie, wybierając cel podróży - mostek, po czym rozsiadł się na jednym z obitych czerwoną, wykazującą ślady zużycia tapicerką krzeseł, zajmując miejsce tuż przy oknie. Wagon ruszył, trzymając się zawieszonych na górze i na dole cienkich szyn magnetycznych. Samuel podczas podróży podziwiał mijane części statku, mimo że od dwudziestu lat niemalże codziennie pokonywał tą trasę, za każdym razem przyglądał im się z takim samym zainteresowaniem. Kiedy mijał turbiny fuzyjne napędzające awaryjne systemy na mostku naszła go refleksja. Jedna z turbin została tymczasowo wyłączona, aby technicy mogli przeprowadzić niezbędne prace konserwacyjne. Generatory nie będą działać wiecznie, kiedyś energia przestanie płynąć, okręt się zużywa. Samuel też się w pewnym sensie zużywał. Nie był już tym samym Samuelem Nilsenem, piechurem, który osiem dekad temu z pieśnią na ustach i fanatycznym błyskiem w niemodyfikowanym wtedy jeszcze oku ruszał na obcych, w rękach dzierżąc swojego starego, dobrego Smackersa. Jego fanatyzm nieco podupadł, wiedział, że po zajęciu Nirn imperium Zjednoczonej Ludzkości poradzi sobie doskonale bez jego pomocy. Poza tym był już nieco wyczerpany tym wszystkim. Te bitwy, ta ciągła latanina, potyczki, których zwyciężenie nie wymagało praktycznie żadnych umiejętności ze względu na miażdżącą przewagę floty Nilsena... Samuel czuł się zmęczony. Ostatnio był na powierzchni planety pięć lat temu, kiedy podbijał lodowy glob orbitujący wokół gwiazdy Hospitis. Wprawdzie na okręcie były tereny zielone z drzewami produkującymi potrzebny do życia tlen, ale to nie to samo. Jednym z jego najskrytszych marzeń było pływanie statkiem. Ale nie jakimś stalowym molochem, lecz staromodnym, parowym okrętem, zbudowanym z prawdziwego drewna i zwykłego metalu, z mordownią, sterem i innymi tego typu rzeczami, które przywodziłyby na myśl antyczne czasy. Po podbiciu Nirn chciał przejść na emeryturę, kupić małe jezioro na jakiejś planecie i spełnić swoje marzenie. Dziwne, przecież ludzie nigdy nie przepadali za wodą.

Po kilku minutach wagon dojechał do stacji. Drzwi rozsunęły się, Samuel opuścił pojazd i znalazł się na podobnej do tej w jego prywatnych kwaterach, chociaż zdecydowanie większej stacji. Po lewej oraz prawej stronie pomieszczenia znajdowały się schody prowadzące na wyższe i niższe poziomy przystanku, z zawieszonych cztery metry nad podłogą sufitów zwisała bardzo duża liczba kabli. Na ścianach widoczne były płyty, lampy, oznaczenia, jakieś rury i pełno innych rzeczy usprawniających funkcjonowanie statku. Najbardziej zauważalną zmianą w porównaniu do poprzedniego posterunku ruchu był personel. Co chwilę ktoś w pośpiechu przechodził przez to całkiem spore pomieszczenie, nie zwracając specjalnej uwagi na postać Wielkiego Admirała. Nilsen skierował swoje ciężkie kroki w kierunku schodów naprzeciwko wagonika, z którego wysiadł. Po drodze zauważył go zawieszony na przyczepionej tuż pod sufitem, lekko świecącej kolorem niebieskim linie grawitacyjnej technik. Służbę na Casusie zaczął dopiero cztery tygodnie temu, na krótko przed odlotem i chciał skorzystać z okazji, aby móc zobaczyć Admirała, o którym tyle słyszał w akademii wojskowej. Postać zsunęła się po sznurze niczym pająk schodzący na dół po pajęczynie, z tupotem opadła na podłogę, wyprostowała się i zasalutowała. Miała na sobie szary strój personelu technicznego, nie było widocznych żadnych elementów pancerza. Przy pasie i klatce piersiowej sterczała niezwykle mnoga ilość kieszeni, z niektórych z nich wystawały różnorodne narzędzia i przyrządy, zupełnie jakby one również chciały ujrzeć pokryte bliznami oblicze Samuela.
- Dzień dobry Wielki Admirale.
- Dzień dobry obywatelu. - Technicy, czy też może raczej wszyscy wojskowi nie biorący bezpośredniego udziału w walce byli niemal jak cywile, mimo że przed wstąpieniem w szeregi armii musieli ukończyć szkolenie w akademii. Zawsze mieli swego rodzaju "taryfę ulgową". - Jak tam statek? Żadnych poważnych uszkodzeń w tej okolicy? - Nilsen był trochę zdziwiony tym, że technik zaczepia go bez jakiejś wyraźnej przyczyny. Jego sława nie przypominała tej, jaką cieszyć się mogą na przykład gwiazdy holograwicznych show. Nie rozdawał autografów, nie miał swoich "fan-klubów", poza tym załoga na okręcie była przyzwyczajona do obecności tak wielkiej osoby.
- Radiowęzeł sam się włączał i wyłączał, ale właśnie to naprawiam.
- Tak trzymajcie obywatelu, wykonujecie znakomitą robotę, dzięki takim jak wy ten okręt będzie latał dłużej niż żyją gwiazdy.
- To dla mnie zaszczyt słyszeć takie słowa od pana, panie Wielki Admirale. - Nilsen, jakby tknięty przeczuciem spojrzał na zegarek i zorientował się, że owe "kilkanaście minut", w czasie których miał zjawić się na stanowisku dowodzenia przerodziło się w pół godziny.
- Wybaczcie obywatelu, jestem spóźniony, do widzenia.
- Do widzenia Sir.
Samuel ruszył w dalszą podróż w kierunku mostka nieco szybszym, a przez to cięższym niż dotychczas krokiem. Technik jeszcze przez kilka sekund stał na baczność, jakby pozował do zdjęcia. Kiedy Wielki Admirał zaczął wchodzić na schody, mechanik wjechał po linie z powrotem pod sufit, wracając do naprawiania okablowania. Nilsen wtaszczył swoje ludzkie, przyodziane w "admirałkę" ciało na górę schodów, przemieścił się do końca korytarza, podobnego do tego, którym szedł w swoich kwaterach, z tą różnicą, że tutaj co kilka metrów widoczne były wcinające się w ścianę drzwi, przy których stał na baczność wartownik. Zatrzymał się przed szerokimi na trzy metry wrotami i przez kilkanaście sekund poprawiał swój mundur, sprawdzając czy nie ma zabrudzeń i czy wszystkie medale są przypięte w taki sposób, w jaki być powinny. Kiedy upewnił się, że wygląda dokładnie tak samo jak zawsze, zrobił krok przed siebie.
- Wielki Admirał Samuel Nilsen, otworzyć - Samuel wydał polecenie systemowi komputerowemu odpowiedzialnemu za jedno z wejść na mostek.
- Identyfikacja głosowa zakończona. Witamy na mostku panie Nilsen, życzymy panu miłego i produktywnego pobytu - niemal bezosobowy, syntetyczny głos zachęcał do wejścia. Drzwi rozsunęły się na boki, ukazując Samuelowi mostek i centrum koordynacyjne - serce nie tylko długiego na osiem kilometrów statku, ale także liczącej półtora tysiąca jednostek floty.

Mostek kapitański był podzielony na dwie sekcje. Mniejsza, przed którą stał Nilsen, zajmowana głównie przez Admirałów oraz Wielkiego Admirała, zwana była potocznie po prostu "mostkiem". Mostek miał piętnaście metrów długości, osiem szerokości i przypominał balkon, zawieszony nad ogromnym pomieszczeniem Centrum Koordynacyjnego. Ścianę po lewej stronie Samuela zajmowała gruba szyba, przez okno rozciągał się widok długie na trzysta i szerokie na dwieście metrów pomieszczenie, pełniące rolę centrum koordynacyjnego armady. Załoga statku zwykła mówić na to miejsce "mordownia". Nazwa była całkiem trafna, "mordownię" wypełniały po brzegi stanowiska komputerowe oraz holograficzne. Przy każdym z nich rezydował oficer bądź ktoś na podobnym szczeblu, odpowiadający za poszczególną grupę okrętów, niemal przez cały czas prowadząc komunikację z dowódcą zgrupowania. Obowiązki takiego oficera były dosyć szerokie, zaczynając od tak drobiazgowych spraw jak przekazywanie mało istotnych rozkazów od głównego dowództwa, a kończąc na wydawaniu pozwolenia na złamanie szyku przez grupę. Pośrodku piętrzył się niczym góra, biegnący od podłogi aż po sam sufit, cylindryczny, oklejony rurami oraz pulpitami twór, czyli główny komputer. Ze względu na przypominający dżdżownicę kształt żołnierze służący na okręcie nadali mu przezwisko "robal". Było tłoczno, mimo że na pierwszy rzut oka postacie poruszały się bez większego ładu, to organizacja była bardzo dobra, nawet jak na ludzi, każdy z niemal tysiąca żołnierzy w mordowni wiedział, co, jak i kiedy ma zrobić.

Sam mostek był mniej gwarny niż znajdujące się dziesięć metrów niżej Centrum Koordynacyjne. Na środku mieścił się kwadratowy, wysoki na pół, szeroki i długi zaś na dwa metry blat, nad którym widniał wyświetlany przez urządzenie holograficzny obraz. Po prawej, przy ścianie, znajdowało się dwanaście dwuwymiarowych paneli holograficznych z pulpitami, na których widoczne były statystyki, symbole i inne ważne rzeczy, niezrozumiałe dla zwykłych ludzi. Przy każdym wyświetlaczu znajdował się fotel, obok niego - metalowy, kwadratowy stolik. Oprócz tego po całym pomieszczeniu rozsiane było kilkanaście stanowisk pracy osób odpowiedzialnych za wywiad, zapasy i inne zadania. Większość pulpitów pod ścianą - przeznaczonych dla Admirałów - nie mieściła nikogo na fotelu, ci, którzy je zazwyczaj okupowali stali wokół mapy sektora i omawiali kolejne ruchy.

Samuel przekroczył próg pomieszczenia, kierując się w stronę blatu. Admirałowie stojący wokół wyświetlacza odruchowo niemal spojrzeli na wchodzącego gospodarza, rozmowy nieco przycichły. Samuel był jedynym Wielkim Admirałem we flocie orbitującej wokół Nirn, oprócz niego tylko dziewięciu ludzi w całym imperium Zjednoczonej Ludzkości mogło poszczycić się tym mianem. "Zwykli" Admirałowie przesiadujący nad mapą mieli podobny strój do tego, w jaki przyodziany był Nilsen, jednak każdy z nich miał na lewym ramieniu o jedną gwiazdę mniej, ich klatki piersiowe natomiast nie musiały znosić ciężaru aż tylu medali.
- Witam panów, i panią. - Samuel lekko ukłonił się w stronę stojącej po jego prawicy Adrianny Scott, jedynej samicy na mostku. U ludzi bowiem to samce odpowiedzialne są z reguły za prowadzenie wojen, oprócz tego mają dominującą pozycję w społeczeństwie. Wygląd odzianej w "admirałkę" Adrianny wskazywał na prawidłowe działanie hormonów. Drugorzędne cechy płciowe charakterystyczne dla samic homo sapiens sapiens były dobrze rozwinięte, barki były wąskie, talia raczej chuda, z wcięciem, długie żółte włosy, delikatne rysy na twarzy, niebieskie oczy - samica ta uchodziła za "piękną".
- Czekaliśmy z niecierpliwością, spóźnił się pan. - Admirał Clark Eckelson - postać wyglądająca na mniej więcej pięćdziesiąt lat, z kwadratową szczęką stojący tuż za Adrianną i będący zaufanym przyjacielem Samuela, odważył się zwrócić uwagę na spóźnienie głównego dowódcy.
- Wielki Admirał nigdy się nie spóźnia, zawsze przybywa dokładnie wtedy, kiedy ma zamiar. - W pomieszczeniu zapadła konsternacja.
- Znowu zagadał się pan z żołnierzami.
- Może trochę, ale wiecie jak to jest, tyle słyszyli w akademii... Powiedz takiemu, że nie masz czasu, to cię zbluzga zaraz po tym, jak się odwrócisz.
- Nie da się ukryć, w końcu kiedyś sam taki byłem - Admirał cicho wzdychnął, a na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech, jakby wspominał stare, dobre czasy.
- Jaką mamy sytuację? - Na pytanie Samuela udzieliła odpowiedzi Adrianna, odpowiedzialna za wywiad, podając mu małą kostkę. Nilsen wyciągnął z prawej kieszeni swoje PDA i przyłożył sześcian do dolnej części tego niewielkiego urządzenia. Przyrząd wyświetlił długi na dwadzieścia centymetrów snop światła, który zamienił się w dwuwymiarowy, holograficzny i nieruchomy obraz z setkami zielonych, żółtych oraz czerwonych kropek z widocznymi obok oznaczeniami. Na dole świeciły się zielone, ustawione w nienagannym szyku punkty - okręty Zjednoczonej Ludzkości, na górze, nieco na prawo od środka roiło się od czerwonych kropek - floty Sumber Daya, nieco na lewo od niej mrugały żółte plamki.
- Flota Varpen? - mimo że przybycie statków tej korporacji nie zostało przewidziane, Samuela nie zdziwiła obecność Varpenów.
- Wyszła z hiperprzestrzeni piętnaście minut temu. - zameldował jeden z Admirałów przy blacie.
- Kierunek?
- Sektor osiem jeden osiem, lecą prosto na flotę Sumber Daya, do kontaktu dojdzie za dwadzieścia pięć godzin.
- Korporacyjne psy pewnie zaczną się kąsać, mniej roboty dla nas. Reakcja ze strony Sumber Daya?
- Zatrzymali się.
- Zapewne są zaskoczeni. A to... - Samuel pokazał palcem na żółty punkt, znajdujący się po prawej stronie wyświetlacza, umieszczony z dala od zgrupowań pozostałych kropek. W przeciwieństwie do reszty znaczków, nie było przy nim żadnego opisu czy też oznaczenia.
- Pojawiło się cztery minuty temu. Wysłaliśmy szwadron myśliwców na pozycję obiektu. - Eckelson zameldował Nilsenowi.
- Daleko od flot, Varpen nigdy nie puszcza swoich tak daleko, zaś Sumber... - Samuel jakby się zamyślił.
- Ta planeta ma niewyobrażalną wartość, może testują prototyp? - Inny Admirał wysunął swoją hipotezę. - Dlaczego nie ma opisu?
- Za silny kamuflaż, nie mogliśmy nawet ustalić kształtu ani rozmiaru, tylko przybliżone położenie.
- Zbyt dobrze się maskuje... - Nilsen ponownie się zamyślił. - Mamy najnowocześniejsze skanery i radary, rok temu okręt był ulepszany w stoczni. Pod względem kamuflażu technologia Sumber Daya i Varpen jest kilkanaście lat za nami. Rzeczywiście, może to prototyp. Ale... Przecież na planecie są obcy!
- Tak, ale nie posiadają możliwości podróży w przestrzeni kosmicznej.
- Albo po prostu o tym nie wiemy. - kolejny Admirał włączył się do rozmowy.
- Ale to? Jeżeli mają taki zaawansowany sprzęt, to dlaczego nas już dawno nie zaatakowali? Albo nie zajęli innych planet? - Jeden z Admirałów bronił swojej teorii związanej z prototypem Sumber Daya.
- Pani Admirał, dostałem raport że niezidentyfikowany statek zniknął. - Jedna z postaci siedzących przy pulpicie, na lewo od blatu wstała i zwróciła się do Adrianny.
- Kierunek odlotu? - Samuel szybkim tonem zapytał się oficera, na twarzy Wielkiego Admirała pojawiło się zaciekawienie.
- Nieznany.
- Zniszczony?
- Nie, po prostu... Jakby wyparował.
- Co z myśliwcami? Jest raport?
- Na razie brak, dotrą do ostatniej znanej pozycji celu za osiem minut.
- Sprawdziliście sensory statku? Na tej planecie jest tyle Triburantu, że mogą zacząć wariować.
- Surowiec jest ukryty tysiące kilometrów pod powierzchnią, nie powinien zakłócać działania naszych urządzeń. - Swoją wiedzę na tematy związane z geologią pokazał Admirał Conley, specjalista od planetologii oraz podboju planetarnego. - Poza tym mamy potwierdzenie od innych statków liniowych, inni również widzą to na swoich radarach.
- Nie pozostaje w takim razie nic innego, jak tylko czekać na raport od eskadry.
- Co z samym podbojem planety? Pojawienie się statku nie wpłynie na nasze plany? - Conley chciał wiedzieć, czy Wielki Admirał zażyczy sobie innej taktyki na podbicie planety.
- Na razie nie, wszystko wykonujemy według procedury trzy jeden jeden osiem z elementem dwa jeden. Pokonujemy wrogą flotę, blokujemy planetę z orbity, przeprowadzamy bombardowanie plazmowe unicestwiając całe życie, następnie siły lądowe dokonują desantu i rozpoczynamy wydobycie. Ta planeta jest zbyt wiele warta aby bawić się w jakieś przepychanki z obcymi na powierzchni.
- Ustawienie floty? - Admirał Rutledge, zajmujący się przede wszystkim walką w przestrzeni kosmicznej za pomocą okrętów liniowych chciał również się upewnić, czy Samuel nie przywidział żadnych zmian.
- Według planów, ewentualne poprawki do szyku wprowadzę sam.
- Tak jest.
- A teraz, drodzy państwo, możecie wrócić do swoich obowiązków, ja zajmę się szykami. Informujcie mnie na bieżąco w sprawie tego statku. - Wielki Admirał podszedł do swojego pulpitu i usiadł na stojącym przy nim krześle. Wyświetlacz holograficzny znajdował się tam, gdzie inne stanowiska pracy dla Admiralicji, ten pulpit jednak zajmował zaszczytne miejsce dokładnie pośrodku ściany, po jego lewej znajdowało się pięć innych stanowisk, natomiast po prawej - sześć, razem jedenaście, przeznaczonych dla zwykłych Admirałów.

Pomieszczenie wróciło do swojego rutynowego rytmu pracy. Większość Admirałów siedziała przy swoich pulpitach, nieliczni z nich od czasu do czasu podchodzili do innych konsol bądź pracowników. Pomniejsi oficerowie pracowali na kilku stanowiskach rozrzuconych po pokoju, słyszalne były szepty rozmów, czasem ktoś powiedział coś na głos próbując ustalić z resztą admiralicji pewną sprawę, zaś w Mordowni na dole jak zawsze panował gwar i ruch. W porównaniu do pomieszczenia z "robalem" mostek wydawał się niczym nie zmąconą oazą spokoju.

Samuel siedział w fotelu. Wcisnął kilka przycisków na klawiaturze, co spowodowało wyświetlenie się na szerokim i wysokim na metr wyświetlaczu ponad półtora tysiąca małych kwadracików. W każdym z nich figurowała podzielona na segmenty, zazwyczaj zielona sylwetka statku, obok rysunku znajdowały się napisane małym druczkiem dane techniczne. Przeciętny człowiek nie byłby w stanie odczytać tak małych znaków, w końcu homo sapiens sapiens, jako że są ssakami, mają słaby wzrok, oczy Samuela jednak miały wsparcie zainstalowanego w nich wszczepu. Wielki Admirał ze spokojem i rozwagą - przynajmniej w porównaniu do innych ludzi - wpatrywał się w obraz. Wyjął z lewej kieszeni futerał zawierający staromodną, wykonaną z drewna fajkę, z grawerowanym napisem "Samuel Nilsen", z prawej kieszeni zaś wyciągnął małe pudełeczko z prawdziwym tytoniem, prosto z upraw na planecie Solarestr, jednym z najbardziej urodzajnych globów w całym imperium Zjednoczonej Ludzkości. Nasypał trochę do główki fajki i lekko wcisnął guzik po jej lewej stronie, powodując tlenie się tytoniu. Urządzenie zaczęło lekko kopcić, na szczęście dym nie przeszkadzał innym osobom w pomieszczeniu ze względu na zaawansowane systemy wentylacji. Na pooranej bliznami twarzy Nilsena pojawiło się skupienie, prawą ręką trzymał fajkę przy ustach, lewą zaś od czasu do czasu dotykał przycisków na wyświetlaczu, wydając rozkaz przemieszczenia się na odpowiednie pozycje wybranym okrętom bądź grupom bojowym. Nie minęło siedem minut, a oficer siedzący trzy metry z tyłu, nieco na lewo od fotela Nilsena szybko wyrzucił z siebie kilka słów do Wielkiego Admirała:
- Sir, lotniskowiec ZL-Nidus, który wysłał eskadrę w kierunku niezidentyfikowanego obiektu przysłał raport.
- Jaki status? - Nilsen szybkim ruchem obrócił krzesło w kierunku żołnierza.
- Kontakt z eskadrą urwał się. - Zdanie to spowodowało błyskawiczną reakcję u pozostałych Admirałów, którzy również się odwrócili w kierunku oficera, jakby nie dowierzając temu, co usłyszeli.
- Potwierdzenie zestrzelenia?
- Brak. Statki widać na radarze.
- Dajcie to na główny ekran, żołnierzu. - Admirałowie oraz Samuel wstali i podeszli do blatu, nad którego powierzchnią pokazał się holograficzny obraz przedstawiający płaską, pokrytą niebieską siatką mapę z dziewięcioma zielonymi, błyskawicznie przemieszczającymi się kształtami. Nie ulegało wątpliwości, że myśliwce wykonują manewry bojowe, jakby prowadziły walkę z czymś, czego nie ma na ekranie.
- Ten statek ciągle tam jest. - Nilsen od razu wysunął ten jakże prosty wniosek, jednocześnie gasząc fajkę i chowając ją w futerale.
- To niedorzeczność, nic nie jest w stanie całkowicie schować się przed naszymi sensorami. - Scott pokładała nieskończenie duże zaufanie w ludzkiej technologii.
- To mniej prawdopodobne niż to, że tak po prostu zniknął. Chcę mieć ten okręt. - Słowa Nilsena brzmiały dla reszty załogi niczym nakaz wydany przez samego Boga. Samuel już wyobrażał sobie swój sukces, większy niż z początku się spodziewał. Nie dość, że zająłby Nirn: najcenniejszą planetę oprócz Ziemi, w posiadanie której mogła wejść ludzkość, to jeszcze przejąłby statek, czy to prototyp innej frakcji, czy to sprzęt nieznanego gatunku obcych.
- To może być technologia tych kosmitów, w końcu bardzo mało o nich wiemy. - w głosie Rutlenge zdało się słyszeć zaciekawienie. W tym samym momencie kropki na wyświetlaczu zaczęły znikać, w przeciągu czterech sekund dziewięć myśliwców albo zamaskowało się przed sensorami swojej własnej floty, albo zostało po prostu zestrzelonych.
- Sir, przyszedł kolejny raport z Nidusa. Mają potwierdzenie zestrzelenia eskadry. - Anonimowy oficer wprawił w konsternację pozostałe osoby w pomieszczeniu. Przez kilkanaście sekund na mostku panowała złowroga cisza, przerwana przez Nilsena.
- W takiej sytuacji nie pozostaje nam nic innego, jak tylko posłać w to miejsce cięższe okręty. Panie Rutledge, proszę wysłać niszczyciel wraz z eskortą siedmiu fregat, niech będą przygotowani do abordażu wrogiego statku.
- Z całym szacunkiem Sir, ale skoro to coś zestrzeliło dziewięć myśliwców w przeciągu kilku sekund, to nawet niszczy...
- Nie możemy wysłać więcej, wyekspediowanie dużej grupy zwróciłoby uwagę korporacji, a tego nie chcemy.
- Tak jest. - Rutledge wrócił na swoje stanowisko.
- Udam się do działów badawczych, do działu xenologicznego. Panie Eckelson, Pani Adrianno, proszę za mną, z pewnością przyda wam się wiedza na temat obcych. Komunikacja?
- Tak Sir? - odezwał się inny oficer.
- Przekażcie xenologom że złożę im wizytę, mają przygotować wszystkie informacje na temat tego, co żyje na Nirn.
- Tak jest.

Samuel wraz z towarzyszącą mu świtą ruszyli w kierunku tej samej stacji, na której kilkanaście minut temu wysiadł z wagonika Nilsen. Jechali do umieszczonych po prawej stronie okrętu, z tyłu, przy silnikach, jakieś cztery kilometry od mostka laboratoriów dobre piętnaście minut. Nilsen dawno nie odwiedzał naukowców, laboratoria ostatnio miały zaszczyt gościć Wielkiego Admirała jakieś cztery lata temu. Zamiast osobiście się tam udać mógł po prostu skontaktować się z jajogłowymi za pomocą holocomu bądź przez radio, jednak fizyczna obecność Nilsena zawsze sprawiała, że personel naukowy był bardziej skory do odszukiwania i przypominania sobie potrzebnych informacji. Dowódcy po drodze spekulowali na temat tego, czym owy tajemniczy obiekt mógł być, po chwili jednak dyskusja zeszła na tematy nieco bardziej militarne, trójka ludzi o bardzo wysokich rangach rozmawiała o tym, jaki rodzaj płaszcza musiałyby mieć pociski balistyczne żeby chociażby zrobić rysę na pancerzu Casusa. Wagonik zatrzymał się na stacji.

Ludzie opuścili tabor. Szli przez stację, cisza była zakłócana jedynie przez tupot butów oraz dochodzący co kilkanaście sekund z Maszynowni przytłumiony huk, dudnienie zdawało się wypełniać każdy zakamarek stacji. Dźwięk ten wytwarzały potężne, wysokie na dwadzieścia metrów i wypchane po brzegi nowoczesną technologią stabilizatory grawitacyjne, które - trzymając się kwadratowych ścian generatorów - podnosiły się i opadały, tworząc w ten sposób odpowiednie drgania oraz wytwarzając pole magnetyczne, trzymające w ryzach gorącą plazmę.

Doszli do końca przystanku, weszli w korytarz i skręcili w lewo, podążając za niebieską linią oznaczającą drogę do laboratoriów. Przeszli przez pomieszczenie z kilkoma mapami, siedzeniami oraz niewielkim, ozdobny drzewem liściastym na środku. Po drugiej stronie pokoju pokryta szarymi płytami podłoga przechodziła w również pokryte płytkami, ale białe i niezwykle czyste podłoże, oddzielone od "brudnego" obszaru czerwonym pasem biegnącym w poprzek korytarza. Po jego lewej i prawej stronie znajdowały się wbudowane w ścianę słupy, pomiędzy którymi rozciągała się niebieska, pół przezroczysta ściana, z pojawiającym się na niej od czasu do czasu niewielkimi przebłyskami energii. Było to pole siłowe zaprogramowane tak, aby przepuszczać tylko organizmy biologiczne, których DNA odpowiadało kodowi homo sapiens sapiens, mówiąc prościej - ludzi. Wszystkie inne obiekty żywe, które chociażby dotknęły pola siłowego, były zamieniane w proch, a nawet gdyby udało im się przeżyć kontakt z polem to ich wnętrzności zamieniałyby się w płynną papkę. Obok słupów stali dwaj żołnierze w ciężkich pancerzach z widocznymi masywnymi płytami, sprawiały one wrażenie konstrukcji jednolitej, o wiele cieńszej w miejscach stawów. Oprócz ciężkich pancerzy od zwykłych strażników odróżniało ich także to, że mieli na głowach hełmy w pełni zakrywające ich ohydne, ludzkie twarze.

Gwardziści zasalutowali na widok dowódców, bez odpowiedzi ze strony dowodzących. Nilsen wraz ze swoją dwuosobową świtą pokonali pole siłowe i poczuli się tak, jakby znaleźli się w zupełnie innym miejscu. Ściany, podobnie jak podłoga korytarza, były białe, wszystko wyglądało na bardzo czyste i tak sterylnie, że nawet ludzie odczuwali pewną pustkę. Jedyne urozmaicenie obrazu stanowiły instalacje na suficie oraz płyty na ścianach - również barwy białej - łamiące monotonię murów. Całość zdawała się niezwykle jaśnie oświetlona przez umieszczone na suficie lampy, co było zasługą przede wszystkim tego, że kolor biały niezwykle dobrze odbija światło. Po kilku metrach wędrówki przeszli przez ciężkie, szare, tak czyste że aż błyszczące, rozsuwane drzwi przy których stało dwóch strażników ubranych tak samo jak ci przy wejściu na teren badawczy. Wielki Admirał oraz dwaj Admirałowie znaleźli się w pomieszczeniu o rozmiarach cztery na trzy metry, wystrojem przypominającym sterylny korytarz. Nagle pokój wypełnił się czerwonym światłem, a z sufitów w narożnikach wyjechały cztery działka plazmowe klasy Link, gotowe do oddania strzału, wrota do pokoju natomiast niezwykle szybko się zasunęły. Była to standardowa procedura egzekwowana zawsze wtedy, kiedy czujniki wykryły ruch w komorze odkażającej. Mimo że ludzie są ufni to jednak przy kontakcie z Obcymi ostrożności nigdy nie za wiele. Z głośników pomieszczenia dobiegł bezosobowy, sztuczny głos:
- Proszę się zidentyfikować.
- Wielki Admirał Samuel Nilsen.
- Obiekty towarzyszące?
- Przyjazne. - Przez chwilę w pomieszczeniu panowała cisza, system komputerowy analizował wyniki skanów. Kilka sekund później czerwone światło zostało zastąpione przez białe, działa wróciły do swoich wgłębień w suficie, a wzmocnione drzwi rozsunęły się.
- Witamy w dziale xenologicznym sekcji badawczej okrętu ZL-Casus, Wielki Admirale Nilsen. Życzymy miłego pobytu i sugerujemy nie ufać obcym formom życia.

Orszak ruszył dalej, pokonując kolejny korytarz. Po jego prawej i lewej stronie co kilkanaście metrów znajdowały się drzwi prowadzące czy to do innych korytarzy, czy to do pokojów badawczych. Skręcili w lewo i po niecałej minucie marszu weszli przez rozsuwane drzwi, nad którymi widniał napis "Xenologia, dział organizmów" do sporego pomieszczenia, szerokiego i długiego na jakieś dwadzieścia metrów. Przy ścianach pełno było stołów i szafek z różnymi przyrządami, większość z nich była tak dziwna, że zapewne tylko pracujący w laboratoriach naukowcy znali ich nazwy i wiedzieli do czego służą. Ale przynajmniej sprawiały wrażenie stworzonych przez ludzi. Na środku znajdował się szeroki stół, a raczej podniesiony na metr wysokości fragment podłogi, nad którym z sufitu zwisało sporych rozmiarów urządzenie uzbrojone w chwytaki, kamery i lampy. Po pomieszczeniu krzątały się zajęte swoimi sprawami trzy osoby, ich ubiór - białe kitle z kilkoma kieszeniami - wskazywał na to, że są naukowcami. Ludzie ci najwyraźniej nie zauważyli gości mimo tupania butów. Po kilkunastu sekundach tej niezręcznej ciszy Eckelson zakasłał, chcąc zwrócić na siebie uwagę uczonych. Naukowcy odwrócili się od swoich stołów, w ich oczach widoczne było zaskoczenie.
- Witamy państwa, nie spodziewaliśmy się że przyjdziecie tak szybko. - Odezwał się jeden z uczonych, jednocześnie podchodząc do admiralicji. Jego czerep zdobiła łysina, ilość zmarszczek na twarzy sugerowała, że jest nieco starszy od kolegów. - A, tak, państwo zapewne chcieliście wiedzieć coś o formach życia na Nirn.
- Zgadza się. - Nilsen odparł cierpliwym tonem.
- Wiemy całkiem sporo. Niby znamy tylko niesłychanie małą część tego, co siedzi tam na dole, ale i tak wiemy sporo. Poproszę pana Wielkiego Admirała za mną. - Naukowiec dopiero teraz rozpoznał rangę Nilsena. Podszedł do szerokich na dwa metry drzwi, podobnych do tych, które strzegły wejść do komory odkażającej, za nim udał się Nilsen, trzymający ręce splecione z tyłu ciała, zawsze mu się wydawało, że poruszając się z takim ustawieniem kończyn górnych wygląda poważniej. Postać w białym kitlu wstukała coś na znajdującej się obok wrót klawiaturze, sekundę później usadowiony nad drzwiami mały, kwadratowy przyrząd wypuścił wiązkę światła, skanując ciała Samuela oraz uczonego. Drzwi otworzyły się, rozsuwaniu się wrót towarzyszył lekki pisk.

Nilsen oraz jego towarzysz weszli do środka. Pomieszczenie było niewielkie, puste, jedyna godna uwagi rzecz znajdowała się za grubą, pancerną szybą zajmującą całą ścianę naprzeciw wejścia. W przypominającym wodę płynie unosił się człowiek z niezwykle zdeformową twarzą. Oblicze jego wydawało się wydłużone w przód, jakby ktoś próbował rozciągnąć mu czaszkę.
- To przecież nasz! - Wielki Admirał lekko się zbulwersował.
- Proszę się nie bać, jest całkowicie od nas odizolowany. Nie żyje, zresztą nie chodzi nam o niego a o to, co ma w środku.
- Leenhitam? - Nilsenowi od razu przyszły na myśl pasożyty, które - po rozpoczęciu żerowania na ludzkim organizmie - potrafiły osiągnąć rozmiar dorównujący rozmiarom żywiciela.
- Nie, mam na myśli bakterie. Był jednym z załogi statku handlowego, który wylądował awaryjnie na tej planecie dwa miesiące temu. Zaraził się wirusem, który powoduje niekontrolowany rozrost tkanek kości trzewioczaszki.
- Mikroby?
- Tak, ten wirus jest szczególnie fascynujący, gdyż uszkadza DNA przez ingere...
- Przyszedłem dowiedzieć się czegoś o obcych, którzy mogą zacząć do nas strzelać, a nie o jakichś zarazkach.
- Dostaliśmy wiadomość że mamy przygotować dane na temat całego życia ogółem. - w głosie badacza zdało się słyszeć zawód, miał nadzieję, że będzie mógł zrobić przed kimś wykład na temat chorób i wirusów z Nirn. - Xenologia organizmów złożonych znajduje się na końcu korytarza naprzeciwko wejścia, którym państwo zapewne przyszli.
- Wykonujecie dobrą pracę obywatelu, widać że znacie się na rzeczy, obywatelu. - Nilsen stwierdził rzecz oczywistą, skoro bowiem jakiś naukowiec służył na Casusie, to musiał znać się na swojej pracy. Nilsen opuścił małą izbę ze sterylnym, odizolowanym basenem w środku. Wrócił do większego pokoju, jeden z naukowców zanudzał Eckelsona i Adriannę wykładem o różnicach w strukturach DNA bakterii z Nirn w porównaniu do mikrobów znanych z innych planet.
- Pani Adrianno, panie Eckelson, wydaje mi się że pomyliliśmy wydziały, to czego szukamy znajduje się na końcu innego korytarza. - Dwójka Admirałów posłusznie poszła za Wielkim Admirałem do wskazanej sekcji. Wstąpiło w nich poczucie ulgi spowodowane tym, że nie musieli udawać zainteresowania arcynudnym z ich punktu widzenia wykładem. Po trwającej minutę podróży na własnych, ssaczych nogach "wycieczka" dotarła do właściwego wydziału. Pomieszczenie było podobne do laboratorium związanego z mikrobami, różniło się tylko większym rozmiarem oraz tym, że niektóre przyrządy pod ścianami były inne, przystosowane do badania dużych organizmów, a nie mikrobów. W czterech narożnikach pokoju stali na baczność wartownicy w ciężkich pancerzach. Przed wejściem, tuż przy stole sterczeli czterej naukowcy - trzy samce i jedna samica, oczekując przybycia gości.
- Witamy w sekcji organizmów złożonych, to dla nas zaszczyt panie Wielki Admirale. - Odezwał się drugi od lewej naukowiec. Nie wydawał się najstarszym z grupki, miał na głowie czarne włosy, jego wiek można by ocenić na jakieś trzydzieści pięć lat.
- My w sprawie Obcych. - Nilsen, jako że miał najwyższy stopień w całej flocie, zaczął prowadzić dialog z naukowcem.
- Tak, tak, wiemy, zostaliśmy uprzedzeni o pańskiej wizycie. Co chcecie wiedzieć?
- Właściwie to... Cokolwiek. Doszło w ogóle do kontaktu z nimi?
- Dwa i pół miesiąca temu planeta została odkryta, jakieś dwa trzy tygodnie po tym jeden ze statków przemytników musiał tutaj awaryjnie lądować.
- Planeta jest daleko od wszelkich szlaków, a nawet od naszych kolonii.
- Nie wiem co tu robili, pewnie jest o tym gdzieś w aktach. Ale mniejsza o to. Po wylądowaniu na powierzchni zostali poproszeni przez tutejszych obcych o jak najszybszą ucieczkę.
- Język taki jak nasz?
- Właśnie że chyba nie, ale go znają. Przemytnik zeznawał, że porozumiewał się z nim jakiś robot albo coś takiego.
- A sami obcy? Doszło do kontaktu czy nie?
- Niby mówił że raz widział, ale nie zapamiętał szczegółów. Powiedział tylko, że mają ogon i dziwne gęby, przypominali mu nieco Saakhra.
- Tylko tyle?
- Nie, nie, skoro wykryto nową cywilizację do dowództwo próbowało nawiązać kontakt, pertraktacje drogą radiową zakończyły się niepowodzeniem. Później skany geologiczne wykryły te gigantyczne złoża Triburantu przez które tu jesteśmy, znowu próbowaliśmy dyplomacji, ale obcy nie tylko nie chcieli żadnych paktów, ale zabronili wchodzić na orbitę. Co już złamaliśmy.
- Ogólna klasyfikacja? Który... - Nilsen jakby wahał się przed wypowiedzeniem tego słowa. - Który rząd? - Typowy cywil nie wie o czymś takim jak "rzędowość obcych", mimo że informacje te są powszechnie dostępne to nikogo raczej to nie interesuje, bo i po co uczyć się o organizmach, których prawdopodobnie i tak się nigdy nie zobaczy? Klasyfikacja ta zawsze wzbudzała obawy, bowiem jeżeli Obcy mieli rząd powyżej pierwszego, to brak zrozumienia był z reguły na tyle duży, że jakakolwiek dyplomacja stawała się niezwykle trudna. Rzędów Obcych jest siedem: rząd zerowy, do którego zalicza się ludzi oraz ewentualne mutacje. Rząd pierwszy, do którego klasyfikuje się wszystko, co człowiekiem nie jest, ale zachowuje się identycznie jak człowiek. Ma takie same instynkty, takie same wzorce zachowań, taką samą estetykę, mówiąc prościej: to po prostu inaczej wyglądający homo sapiens sapiens, ewentualnie na innym poziomie rozwoju cywilizacyjnego i z paroma drobnymi różnicami. Rząd ten istnieje tylko na papierze, jeszcze nigdy nie udało się spotkać tego typu rasy. Naprawdę ciekawe - oraz niebezpieczne dla ludzi, bo bardzo inne - rzeczy zaczynają się od rzędu drugiego. Rząd drugi przewiduje Obcych, którzy mają wprawdzie ludzkie emocje, ale jednak nie posiadają podobnej do ludzkiej, czyli ssaczej, fizjologii, w głowach zaś mają xenopsychikę - dotyczy się to fizjologicznych różnic w budowie mózgu, inna jest estetyka, sposób myślenia, podświadome i świadome potrzeby. Rząd trzeci to organizmy, które również nie wykazują cech ssaczych, ale nie występują u nich emocje czy też uczucia, i to pomimo faktu posiadania samoświadomości, do grupy tej zalicza się na przykład Saakhra. Rząd czwarty to posiadające samoświadomość i wyższą inteligencję formy życia oparte na węglu, z którymi komunikacja jednak nie jest możliwa. Rząd piąty to te rasy, które wykazują cechy organizmów żywych, ale nie mają opartej na węglu budowy, do tej grupy należą na przykład Leenhitam. Rząd szósty to grupa obcych mających samoświadomość, nie będących maszynami i nie wykazujących cech istot żywych, przykładem takiej rasy są inteligentne kryształy z sektora jeden dziewięć jeden jeden cztery.
- Nie jesteśmy pewni, przekazy są szczątkowe i bardzo niejasne, ale prawdopodobnie rząd drugi albo trzeci. Ponoć nie mają emocji. - W głosie naukowca słyszalny był entuzjazm, będący przeciwieństwem lekkiego niepokoju wywołanego przez tą informację u Nilsena i dwójki Admirałów, w końcu drugi rząd to totalne niezrozumienie, a co za tym idzie: problemy z walką, głównie z poznaniem taktyk przeciwnika.
- Macie jakąś nazwę dla tego... Czegoś?
- Tylko kod porządkowy - H, S, B, L, osiem, pięć, zero. Ustalaniem nazw dla obcych zajmuje się główny wydział badań xenologicznych na Malitonis.
- Ale jakoś na nich mówicie?
- Tak, tak, nieoficjalną, tymczasową nazwę mamy. Biorąc pod uwagę silnie bagienną powierzchnię planety wyszliśmy z założenia, że ci Obcy powinni być w jakiś sposób związani ze środowiskiem wodnym. Ten przemytnik określił ich jako "szybkich i zręcznych", sięgnęliśmy do słownika preantycznogreckiego i mitologii starożytnej. Nazwę zdecydowaliśmy się wziąć od słowa Argo - pierwszego statku greckiego według mitologii. W ten sposób osiągnęliśmy nawiązanie do wody, poza tym Argo wywodzi się od Argos, co znaczy "szybki". Dwuznaczne słowo.
- Czyli Argo?
- Tak, potocznie. Albo Argonianie.
- Czy ci Aragori... - Nilsen próbował wymówić dziwne dla niego słowo, które słyszał pierwszy raz w życiu.
- Argonianie.
- Tak, Argonianie, mają statki kosmiczne? Mogą dostać się na orbitę?
- Mają roboty, całkiem prawdopodobne że potrafią tworzyć maszyny latające.
- Mogliby zbudować okręt, który całkowicie maskuje się przed naszymi sensorami i potrafi zestrzelić cały szwadron myśliwców w kilka sekund?
- Niestety nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie, chociaż wydaje się to możliwe.
- Statki Saakhra nie potrafią oszukać naszych sensorów, nic się nie zmieniło?
- Nic o czym by mi było wiadomo. Jeżeli taki okręt, jak pan opisał istnieje, to cudownie byłoby go przechwycić. Mamy pewne ogólne szkice tych obcych, wprawdzie wersje członków załogi charakteryzują się dużą rozbieżnością, ale mamy kilka elementów wspólnych, jak na przykład oczy ze źrenicą w kształ... - W tym momencie słowa wypowiadane przez uczonego przestały dobiegać do uszu Nilsena. W całym pomieszczeniu rozległ się przeraźliwy dla ludzi pisk, dźwięk zdawał się dochodzić z każdego miejsca na statku. Był on ogłuszający, wszyscy ludzie odruchowo zakryli sobie uszy, nie licząc strażników, których hełmy posiadały funkcję odizolowania wybranych dźwięków z otoczenia.

Niektórych z nich zapewne zaczęło zastanawiać, dlaczego ludzie nie lubią tego pisku. Odgłos ten jest wytwarzany przez różne czynności. Widelec ryszący o talerz, kreda ocierana w odpowiedni sposób o tablicę... Dlaczego to jest takie irytujące dla ludzi? Odpowiedź jest niezwykle prosta: homo sapiens sapiens to małpy. Dźwięk ten odwołuje się do zakorzenionych głęboko w ludzkich mózgach instynktów, kojarzy on się z małpą, a konkretniej: ewolucyjnym "przodkiem" człowieka wołającym o pomoc. Nie wspominając już o tym, że niektórym żołnierzom piskliwy odgłos może się kojarzyć z używanym niegdyś przez korporację Varpen uzbrojeniem sonicznym, które nie tylko było w stanie przerobić narządy wewnętrzne wroga na papkę, ale mogło skruszyć nawet najtrwardsze pancerze.

Po kilkunastu sekundach pisk ustał. Wszyscy w pomieszczeniu przez chwilę stali zdezorientowani falą dźwiękową.
- Co to było? Skąd ten odgłos? - Nilsen spytał się naukowca.
- Wydaje mi się, że to z radiowęzła.
Wielki Admirał wcisnął przycisk po lewej stronie munduru, aktywując tym samym radio. Bardzo nie podobało mu się to, że ktoś na jego statku bawi się radiowęzłem. Mimo że w porównaniu do innych ludzi był spokojny, to odwołujący się do instynktów dźwięk spowodował u niego przyspieszone bicie serca i coś w rodzaju niemal niezauważalnej histerii.
- Ko... - Osoba na mostku odpowiedzialna za komunikację z Wielkim Admirałem miała widocznie również problemy z orientacją. - Komunikacja, słucham.
- W laboratoriach rozległ się pisk, co to było?
- Na mostku też to było słyszalne, prawdopodobnie na całym statku.
- Jakiś technik grzebał przy radiowęzłach, zabrońcie mu zbliżać się do kabli!
- Sprawdzę... - W tle dało się słyszeć jakieś szepty i stukanie w przyciski na blacie.
- ...skończył pracować przy kablach dwadzieścia minut temu i... - Znowu rozległ się ten sam ogłuszający ludzi pisk z radiowęzłów, tym razem jednak trwał on dobrą minutę, Admirałowie i naukowcy, a zapewne także reszta załogi Casusa znowu została tymczasowo ogłuszona.
- Komunikacja? - Nilsen darł się do radia, sam bowiem ledwo cokolwiek mógł słyszeć, drażniący ludzi odgłos tymczasowo osłabił zmysł słuchu. - Wyłączcie ten radiowęzeł. - Samuel, wojskowy z ponad osiemdziesięcioletnim stażem, niemalże spanikował. I pomyśleć, że to przez głupi dźwięk, odwołujący się do prymitywnych instynktów, wbijający się w podświadomość niczym bagnet w miękką, ludzką skórę.
- Sir, radiowęzeł jest wyłączony, technicy pospieszyli się i odłączyli od niego zasilanie. Spróbują wyją... - Po raz trzeci już rozgległ się pisk, krótszy od poprzedniego, trwający pół minuty.
- Admirałowie proszą pana na mostek.
- Już idziemy. Przepraszam, jestem potrzebny na mostku, zresztą sami widzicie co się dzieje. - Nilsen przeprosił naukowców za konieczność przerwania swojej wizyty, po czym ruszył w kierunku stacji. Po dwudziestu minutach Wielki Admirał, Eckelson oraz Adrianna wkroczyli na mostek, po drodze jeszcze kilka razy na całym statku dało się słyszeć charakterystyczny dźwięk dochodzący z radiowęzła, odgłos zaczął się regularnie powtarzać, był słyszalny co dwie minuty i trwał piętnaście sekund. Nilsen pierwszy raz od czterdziestu lat poczuł na skórze nieprzyjemne dreszcze - prawidłową reakcję ludzkiego organizmu na piskliwy dźwięk.

Na mostku było gwarniej niż zazwyczaj, kręciło po nim się kilku ludzi z personelu technicznego. Admirałowie stali wokół głównego wyświetlacza i prowadząc żywiołowe dyskusje. Niektóre osoby w pomieszczeniu nosiły w uszach zatyczki mające zminimalizować nieprzyjemne uczucie towarzyszące temu, co od czasu do czasu wydobywało się z głośników.

- Macie przyczynę? - Spytał się Nilsen, podchodząc do blatu.
- Nie, nie wiemy nawet czy to jakiś sygnał z zewnątrz czy powoduje to coś na statku. - rzekł Admirał Herrera, odpowiedzialny za systemy bojowe oraz napędy w okrętach floty. - W kilka sekund po pierwszym dźwię... - Trwający piętnaście sekund pisk wcisnął się Admirałowi w zdanie, jakby przecinając je nożem na pół. - ...W kilka sekund po pierwszym dźwięku jeden z generatorów przez dwie minuty produkował o pięć procent więcej energii niż zazwyczaj.
- Dajcie na główny ekran wszystkie wykresy związane z dystrybucją energii na statku i listę otwartych kanałów komunikacyjnych wraz z częstotliwościami.
- Tak jest. - Nad blatem pojawiło się kilka tabel z tysiącami cyferek. Nilsen zaczął im się przypatrywać, Admirałowie zaś krzątali się po pomieszczeniu i korzystali ze swoich pulpitów próbując ustalić przyczynę kłopotów.
- Tutaj... - Wielki Admirał pokazał na jakąś małą, zdawałoby się nic nie znaczącą, cyfrę.
- Generator produkuje jeden procent energii więcej niż pozostałe, ale to tego rodzaju wahania są normalne, wartości dalej mieszczą się w optymalnych granicach. - Eckelson był drugim dowódcą Casusa, zaraz po Wielkim Admirale, wykazywał zatem szczególnie duże zainteresowanie tym co się działo na statku.
- W chwili obecnej generator zasila tarcze. Jeżeli... - Tym razem zamiast oczekiwanego pisku światła na mostku zgasły, czyniąc go tak ciemnym niczym otchłań kosmosu. Po dwóch sekundach pomieszczenie skąpało się w czerwonym świetle, wszyscy spojrzeli wokół siebie zdezorientowani.
- Sir, coś wysysa energię z węzła mocy numer trzy, biegnącego prosto do mostka, razem z mordownią działamy na awaryjnym zasilaniu.
- Niech technicy się tym zajmą. Tamten generator, zasilający tarcze... Skoro pracuje ze zwiększoną mocą to znaczy, że algorytmy nim kierujące wykryły uszczerbek w tarczach.
- Nie ma żadnych informacji o tym, abyśmy byli atakowani. Wprawdzie radiowęzeł nie działa, ale według komputerów nic się nie stało. - Eckelson zdziwił się sugestią Nilsena, gdyby tarcze uległy uszkodzeniom to na okręcie rozległ by się dźwięk alarmu bojowego, komputery zaś z pewnością poinformowałyby o tym dowództwo.
- Chyba że uszkodzenie tarczy jest za małe, aby systemy podniosły alarm. Przecież kiedy uderzy w nas jakiś niewielki meteoryt albo kilkumetrowy śmieć syreny nie wyją, mimo że tarcze doznają uszkodzeń. Komunikacja?
- Tak sir?
- Niech inny statek główny zeskanuje nasze pole siłowe, wyniki rzućcie na główny ekran.
- Tak jest.
- Ale jaki to ma związek? Pole siłowe i radiowęzeł? Nie powinno być zakłóceń. - Eckelson zwrócił uwagę na pozornie bezsensowną tezę Wielkiego Admirała.
- Może coś wysyła do nas sygnał którego my nie wykrywamy, ale ma efekt na polu siłowym.
- Obcy?
- Albo prototyp, może ten statek. - Od ostatniego pisku w głośnikach minęły dwie minuty, ludzie odruchowo zakryli uszy spodziewając się przeraźliwego dźwięku.

Przez chwilę jednak - ku zdziwieniu wszystkich - radiowęzeł milczał, zamiast tego czerwone światła na mostku i w mordowni zgasły, widocznie nawet awaryjne zasilanie zostało odcięte. Nim ktokolwiek zdążył zapytać co się dzieje, z głośników zaczęły płynąć niezidentyfikowane odgłosy. Z pozoru były to dziwne dla ludzi kliknięcia, skrzeki, syki i dźwięki, których ludzkie słowa nie są w stanie nawet opisać, ale po paru sekundach wsłuchiwania dało się odróżnić pojedyncze, niezrozumiałe słowa, szczególnie dużo było sylab "Dar", "th", "xt" oraz "xh". Głos był nieludzki, nieco straszny dla stałocieplnych. Komputery wyłączyły się, sekundę później pojawiły się na wyświetlaczach na mostku pomarańczowe, niezidentyfikowane znaki. Nilsen podszedł do szyby, z której rozciągał się widok na mordownię. Wielkie pomieszczenie spowijała ciemność, jedyne źródło światła stanowiły tlące się pomarańczowym światłem tysiące pulpitów i ekranów, na których widoczny były jedynie owe znaki. Odgłos w głośnikach z dźwięków wydawanych przez istotę biologiczną zamienił się w sztuczny, dziwnie dla ludzi brzmiący głos, również wypowiadający, a raczej syntezujący niezrozumiałe wiadomości. Nikt na Casusie nie wiedział, o co chodziło w tym tajemniczym komunikacie. Nie minęła minuta, a pomieszczenia dowodzących zostały ponownie spowite czerwonym światłem, zaś komputery wróciły do normalnego rytmu pracy.

- Jeżeli czegoś nie zrobimy, to stracimy kontrolę nad statkiem. - Eckelson przeraził się na widok tego, co się przed chwilą wydarzyło, bowiem odmowa posłuszeństwa przez komputery to jedna z najgorszych rzeczy, jakie przydarzyć mogą się okrętowi, szczególnie tak dużemu jak Casus.
- Sir, przyszły wyniki skanowania naszych tarcz. - Zameldował jeden z oficerów. Na głównym ekranie pojawiła się trójwymiarowa, holograficzna sylwetka Casusa, cała w kolorze zielonym, co oznaczało, że żaden fragment pola siłowego nie jest słabszy bądź silniejszy od pozostałych.
- Nic nie ma. - Eckelson przez chwilę myślał, że Samuel się pomylił.
- Zmieńcie skalę, zamiast pokazywać siłę pola od zera do dwustu procent pokażcie od stu do dziewięćdziesięciu procent. - Wydane przez Wielkiego Admirała polecenie miało na celu wyeksponowanie drobnych uszkodzeń w tarczach, tak niewielkich, że aż niezauważalnych w zwykłym trybie, nawet dla zmodyfikowanych oczu Nilsena. Większość otoczki wokół obrazu statku pozostała zielona, jednak w lewej części okrętu, od strony planety zauważyć się dało dwie małe, żółte plamki, mniej więcej kilometr od mostka, w kierunku dziobu jednostki.
- Pole uszkodzone. Może to jakieś ast... - Pisk z radiowęzła wdarł się Eckelsonowi w połowę słowa. - Może to asteroidy? Dalej nie ma związku z piskami, nie licząc tego generatora.
- Admirale Herrera, zwiększcie moc tarcz po lewej stronie okrętu do stu dwudziestu procent.
- Tak jest.
- Tarcze? Przecież nic nie dają kiedy przychodzi do blokowania sygnałów, od tego są urządzenia zakłócające. - Eckelson dalej uważał, że nic nie łączy lekkich uszkodzeń pola siłowego ze zdarzeniami na statku.
- Radiowęzeł ma odcięte zasilanie i działa, komputery były bez prądu i przez chwilę działały. Możliwe że coś przesyła nam energię... Albo że korzystają z innych metod do nawiązywania łączności radiowej.

Wszyscy na mostku zakryli rękoma uszy oczekując odgłosu, jednak nic się nie stało - żadnych dźwięków, radiowęzeł był równie cichy co pozbawiona życia i atmosfery planeta. Spowodowało to zaskoczenie u załogi Casusa, po kolejnych dwóch minutach również nikt nie usłyszał ani pisku, ani dziwnej dla ludzi mowy, nie mówiąc o takich anomaliach jak wyłączające się komputery czy też samoistnie gasnące światła.

- Wygląda na to, że miałem rację. - Ton głosu Nilsena wskazywał, że był on dumny ze swojego osiągnięcia, i to mimo faktu, że zdążył już do tego typu rzeczy przywyknąć. Stwierdził, że spodobała mu się ta cała sytuacja, przerwała ona nieco monotonię codziennego życia na okręcie podczas kampanii, poza tym pokazał, że jest on osobą niezbędną na statku. Personel na mostku oraz w mordowni zaczął powoli wracać do swoich rutynowych zajęć. Po dwóch godzinach technikom udało się uporać z węzłem mocy numer trzy, który - jak się okazało - był przepalony. Niszczyciel wraz z eskortą miał dotrzeć na ostatnią znaną pozycję statku "obcych" za dwadzieścia pięć godzin, czyli mniej więcej w dziewięćdziesiąt minut po tym, jak dojdzie do kontaktu flot Varpen i Sumber Daya. Przez następną dobę życie ludzi służących we flocie skupiało się na przygotowaniach do mającej rozegrać się za trzy dni bitwy z siłami którejś z korporacji.

Rankiem następnego dnia Samuel, podczas swojej podróży z prywatnych kwater do centrum dowodzenia zastanawiał się nad przyczyną wczorajszych anomalii na okręcie. Oczywiste było to, że stoją za tym albo obcy, albo któraś z korporacji, która chciała przetestować prototyp swojego nowego statku, zwalając podejrzenia na lokalnych "kosmitów", czyli Argonian.

Wielki Admirał wkroczył na mostek, który wyglądał tak, jak zazwyczaj. Komputery działały, Admirałowie i pomniejsi oficerowie zajęci byli swoimi obowiązkami, oświetlenie po wczorajszej awarii pracowało poprawnie. Jak każdego ranka pozostali Admirałowie przedstawili mu obecną sytuację.
- Sir, floty Varpen i Sumber Daya nie podjęły walki, lecą obok siebie w naszym kierunku, dotrą do nas za pięćdziesiąt cztery godziny - Scott pospiesznie zameldowała dopiero co przybyłemu Nilsenowi.
- Widocznie pieniądze jeszcze ich nie zaślepiły do końca i zdecydowali się połączyć floty. - Mimo że nikt z dowództwa nie przewidział takiego obrotu sprawy, to Wielki Admirał nie był zdziwiony. - Ale i tak nie mają szans. Jak wyglądają proporcje?
- Tysiąc pięćset czterdzieści cztery okręty po naszej stronie i trzysta siedemdziesiąt statków u obu korporacji.
- Znakomicie, nie powinno być kłopotów z przerobieniem ich na kosmiczny złom. - Siły Zjednoczonej Ludzkości jako pierwsze odkryły złoża na Nirn, dzięki czemu miały o wiele więcej czasu na przygotowanie floty niż Sumber Daya czy Varpen, nie mówiąc już o tym, że ludzkie korporacje miały nieco mniejsze zasoby niż "Zjednoczeni". Dodatkowo po stronie "ludzkości" stał Nilsen, jeden z najlepszych dowódców.
- Panie Rutledge? Jak ma się nasza wyprawa mająca na celu zbadanie tego niezidentyfikowanego okrętu?
- Dotrą na miejsce za godzinę, na razie nie potwierdzają obecności jakichkolwiek innych jednostek w okolicy.
- Zapewne wymknął się zaraz po tych anomaliach... Szkoda, ale nie to jest naszym celem priorytetowym. Panie Conley, status sił lądowych?
- Oddziały są w pełnej gotowości, czekają na załadunek na okręty transportowe.
- ZL-Altricis gotowy? - Nilsen pytał się o okręt klasy "Matka", którego przeznaczenie było zainspirowane rolą, jaką odgrywał statek-matka Saakhra. Statek ten miał trzy kilometry długości i półtora szerokości, w przeciwieństwie jednak do swojego odpowiednika u Saakhra nie odgrywał żadnej znaczącej roli w starciach w przestrzeni kosmicznej. Jego głównym zadaniem było wylądowanie na powierzchni planety, gdzie spełniać miał funkcję centrum dowodzenia siłami lądowym, na pokładzie znajdowało się dziesięć milionów żołnierzy.
- Reorganizują system zapasów, jednak wszystko powinno być gotowe zanim zakończymy ostrzał planety.
- Przewidywany czas rozpoczęcia blokady orbity?
- Sto dwadzieścia minut po pokonaniu flot Korporacji.
- Czas ostrzału?
- Do trzynastu godzin, zaczynamy w piętnaście minut po zablokowaniu orbity. - Wszystko było dokładnie tak, jak Samuel się spodziewał. Wzorowa, nawet jak na ludzi organizacja, wszystko gotowe na kilka dni przed czasem. Dowodzenie taką armadą było dla Nilsena tak łatwe, że niemal nudne, a zdarzenia w rodzaju wczorajszej zapobiegały monotonii. Wielki Admirał powoli podszedł do szyby trzymając ręce splecione z tyłu ciała, ze spokojem przyglądając się pracującym w mordowni oficerom.

Poranna zaduma Nilsena została brutalnie przerwana przez charakterystyczne wycie alarmu z radiowęzła. Głośniki zaryczały trzykrotnie, przez chwilę towarzyszyło temu czerwone, mrugające światło. Mordownia udowodniła, że jest miejscem w pełni zasługującym na swoją nazwę. Dolna sekcja centrum dowodzenia, będąca dotychczas i tak dosyć gwarna, zaczęła przypominać mrowisko, do którego ktoś włożył kij. Pokój na dole wyglądał jakby pojawiły się w nim tysiące ciągle ruszających się robaków. Alarmy bojowe były niemalże codziennością, w końcu ZL-Casus to okręt wojskowy, mimo tego załoga za każdym razem podchodziła do takich sytuacji z właściwym sobie profesjonalizmem. Tym razem jednak było w tym coś niezwykłego - wroga flota miała wejść w zasięg dopiero za ponad pięćdziesiąt godzin, w okolicy nie było żadnego wrogiego statku.
- Panie Wielki Admirale, nasze skanery wykryły nadlatujący z kierunku planety obiekt, leci prosto na nas. - Nilsen szybko odwrócił wzrok od szyby i podszedł do blatu. Mostek, podobnie jak mordownia, również stał się miejscem nieco bardziej ruchliwym niż dotychczas.
- Statek?
- Nie wiemy.
- Sir, przyszły bardziej szczegółowe wyniki. - Jeden z pomniejszych oficerów w pomieszczeniu podszedł do Nilsena. - Obiekt ma sferyczny kształt, składa się z czystej energii, szacowana średnica to około jeden kilometr. Doleci do nas za cztery minuty i trzydzieści sekund.
- Powtórzcie skanowanie, sądząc z rozmiarów to pewnie jakiś statek.
- Już to zrobiliśmy, każdy okręt główny we flocie przeanalizował obiekt.
- Za duży jak na pocisk. Może to ten statek z wczoraj?
- Tamtego okrętu nie dało się zeskanować, poza tym to coś porusza się zbyt szybko.
- Znacie dokładną pozycję?
- Tak sir.
- Zróbcie zdjęcia kamerami.
- Podczerwonymi?
- Zwykłymi. - Nilsen wiedział, że czasem najprostsze metody okazać się mogą najbardziej pomocne. W przypadku wykrytego wczorajszego dnia niezidentyfikowanego okrętu nie można było wykonać tego typu zdjęć ponieważ aby je zrobić, należy znać dokładną pozycję celu, przyczyną są liczące tysiące kilometrów odległości, wymuszające niezwykłą precyzję. Oficer podszedł do pulpitu, po kilkudziesięciu sekundach udało się zrobić fotografie.
- Sir, mamy zdjęcia.
- Rzućcie to na główny ekran. - Nad blatem pośrodku pomieszczenia pojawiło się zdjęcie przedstawiające obiekt będący na kursie zderzeniowym z Casusem. Miał on kształt nieco mniej regularny od kuli i ciemnopomarańczowy kolor, z tyłu widoczny był ogon z czarnego dymu, w niektórych jego miejscach zdawało się, że w czarnym dymie mrugają malutkie, pomarańczowe punkty, jakby gwiazdy. Pozostali Admirałowie podeszli do głównego wyświetlacza.
- Nie ma wątpliwości że to pocisk - mimo że zachrypnięty głos Samuela był niezwykle spokojny i stanowczy, niektórym się wydawało, że w tych słowach przemycony został cień strachu. - Kiedy uderzy?
- Cztery minut i piętnaście sekund. - Adrianna sprawdzała dane na swoim PDA.
- Ale... Przecież... - Rutledge był niezmiernie zdziwiony, nigdy nie widział takiego obiektu. - Przecież nawet nasze najcięższe pociski...
- Admirale Herrera, proszę ruszyć Casusa o czterdzieści kilometrów do przodu, nie powinno być problemów z uniknięciem tego obiektu. Niech komunikacja uprzedzi pozostałe statki o tym, że na kilkanaście minut złamiemy szyk.
- Tak jest.
- Czy trajektoria obiektu przecina się z innymi jednostkami?
- Nie, tylko my jesteśmy na jego szlaku.
- ... mają co najwyżej osiemdziesiąt metrów średnicy, według raportów technicznych nagromadzenie takiej ilości energii w jednym pocisku nie jest możliwe. - Rutledge mówił jakby sam do siebie, inne osoby na mostku były zbyt zajęte obecną sytuacją, aby wsłuchać się w ciche mamrotanie Admirała.

Silniki Casusa, dotychczas stojącego w miejscu - flota miała czekać, aż przeciwnik sam do niej podleci - zapaliły się niebieskim światłem, poruszając długą na osiem kilometrów stalową bestię do przodu. Statek wyłamał się z szyku, dotychczas stał w przedniej części floty, dokładnie na środku, otoczony przez inne liniowce. Trzydzieści sekund później moloch znalazł się na wyznaczonej prez Nilsena pozycji, otaczały go przede wszystkim fregaty, pozostałe ciężkie jednostki unosiły się nieco w tyle.
- Zagrożenie zostało chyba zażegnane, ile czasu zostało do momentu osiągnięcia przez obiekt naszej poprzedniej pozycji?
- Dwie minuty i dwadzieścia sekund. - Scott przejęła zadanie śledzenia obiektu od oficera.
- Pozostaje zatem czekać aż to coś przeleci.
- Sir, są świeże skany. Obiekt skręca.
- Co?
- Wygląda to jak pocisk kierowany...
- Niedorzeczność, pociski energetyczne nie mogą być kierowane! Nie mają żadnej elektroniki, ich temperatura... - Rutledge zapewne uznał to za jakąś anomalię sensorów.
- Nie obchodzi mnie czy to jest możliwe czy nie, ważne że to coś może rozerwać statek. - Nilsen dał Rutledge''owi do świadomości, że niespecjalnie obchodzi go fakt, czy to coś ma prawo istnieć czy nie.
- Jeżeli ten... Pocisk w nas uderzy, jakie będą straty? - Samuel skierował pytanie w stronę stojącego po przeciwnej stronie blatu Eckelsona.
- Odczyty ilości energii nie mieszczą się w skali, ma kilometr szerokości, jeżeli w nas uderzy może rozłupać statek na pół.
- Ma bezwładność?
- Niewielką.
- Panie Herrera, proszę przestawić główny napęd w tryb impulsowy i przygotować okręt do wykonania uniku. - Silniki podświetlne każdego większego ludzkiego okrętu mogą pracować w dwóch trybach, zwykłym oraz impulsowym. Ten pierwszy to zwyczajne działanie, pchające statek do przodu, drugi tryb natomiast polega na tym, że jednostki napędowe zaczynają wzmożoną pracę, jednocześnie wszystkie ujścia energii z tyłu okrętu zostają zablokowane. Maszyna staje, energia w silnikach zaczyna się gromadzić. Kiedy dowódca wyda rozkaz dysze zostają odblokowane, nagromadzona siła powoduje małą eksplozję, która pcha statek na krótki dystans do przodu z niebywałą wręcz prędkością, przynajmniej jak na ludzkie okręty. System ten służy przede wszystkim do unikania pocisków przeciwnika oraz zderzeń ze statkami kamikaze. Ma on jednak swoje wady, w końcu został stworzony przez ludzi. Zbyt częste używanie napędów w trybie impulsowym może doprowadzić do trwałego uszkodzenia silników, które może zostać skorygowane tylko w stoczni, co w przypadku Casusa oznaczałoby konieczność odholowania na orbitę Ziemi albo jakiejś dobrze rozwiniętej kolonii.
- Sir, dowódca maszynowni dostał rozkaz, silnik się ładują i czekają na pańską komendę. - Zameldował paręnaście sekund później Herrera. Nilsen powoli podszedł do swojego stanowiska przy lewej ścianie, wcisnął kilka przycisków na pulpicie, po czym położył rękę na pomarańczowym guziku odpowiedzialnym za napęd impulsowy - jednym z wielu klawiszy na konsoli. Kolejne półtorej minuty minęło na niezwykle nerwowym oczekiwaniu, u każdego człowieka na mostku widoczny był niewielki objaw strachu. Ktoś nieco poczerwieniał na twarzy, komuś innemu wyskoczyła żyłka na skroni, ktoś jeszcze inny zaczął się lekko pocić. Jedynie Nilsen nie wykazywał jakichkolwiek objawów lęku. Co nie było równoznaczne z tym, że się nie bał. Ale pamiętać trzeba, że jeżeli człowiek nie widzi u kogoś ekspresji danej emocji, to wydaje mu się, że dana osoba owej emocji nie odczuwa.
- Trzydzieści sekund! - Adrianna na bieżąco meldowała. Nilsen musiał wcisnąć przycisk w odpowiednim momencie, gdyby zrobił to za wcześnie pocisk zdążyłby skręcić, gdyby za późno - kula plazmy rozdarłaby Casusa na pół, rozrzucając fragmenty okrętu po całym sektorze. Wprawdzie miał wsparcie komputera, który mógł zrobić to za niego, ale nie ufał maszynie na tyle, aby powierzyć w jej ręce - a raczej kable - swoje życie, szczególnie jeżeli weźmie się pod uwagę wojny ze sztucznymi inteligencjami w dwudziestym drugim wieku.
- Dwadzieścia sekund! - Atmosfera na mostku robiła się coraz bardziej nerwowa.
- Dziesięć! - Scott rozpoczęła ostateczne odliczanie, stres w pomieszczeniu zdawał się skraplać na suficie. - Dziewięć! Osiem! Siedem! Sześć! Pięć! Czte... - Nilsen wcisnął przycisk na pulpicie. Kumulowana w silnikach energia gwałtownie wydostała się na zewnątrz, pchając statek z ogromną prędkością. Wszystko na okręcie się zatrzęsło, kilka szklanek na mostku z siebie charakterystyczny odgłos.
- ...Trzy! Dwa! Jeden! Uderzenie! - Kilka osób w centrum dowodzenia nerwowo zamknęło oczy, obawiając się, że zostaną rozerwane na strzępy. Okręt ponownie się zatrząsł, światła na chwilę zgasły, po czym znowu się zapaliły.
- Melduję że pocisk przemknął dwa kilometry od naszej obecnej pozycji! - Wszyscy na mostku odetchnęli z ulgą, mieli świadomość tego, że śmiertelne dla nich niebezpieczeństwo zostało zażegnane.
- Sir, jest nowy raport! - głos Adrianny wskazywał na zaniepokojenie. - Pocisk podczas mijania nas skręcił i uderzył w lekki krążownik ZL-Admonitum. Kontakt z jednostką urwał się, okoliczne statki potwierdzają zestrzelenie. - Komunikat ten nieco zmniejszył radość ludzi na mostku.
- Zebrać szczątki i odholować do naszych doków, niech naukowcy się tym zajmą, może uda im się zauważyć coś... Ciekawego. - Na mostku nie panowała żadna żałoba, Nilsen pozostawał niewzruszony niczym góra potraktowana pistoletem na wodę. Zestrzelenia okrętów nie było niczym specjalnym, nawet we flocie dowodzonej przez takiego znamienitego dowódcę jak Samuel. Strata jednego lekkiego krążownika w liczącej ponad półtora tysiąca okrętów armadzie była niemalże niezauważalna. ZL-Casus wrócił na swoją pozycję w szyku.
- Panie Wielki Admirale, jest raport z niszczyciela, dotarli na ostatnią znaną pozycję wrogiego okrętu i nic nie znaleźli.
- Żadnych zakłóceń?
- Jakichkolwiek śladów brak, poziomy radiacji w tej okolicy są w normie, podobnie jak reszta parametrów. Według raportów jakiś mały obiekt uderzył w kadłub, prawdopodobnie meteoryt.
- Raczej nic nie znajdą, jeżeli ktoś był w stanie zbudować taki statek to z pewnością jest na tyle inteligentny, aby wycofać go kiedy trzeba. Odwołać grupę, niech uzupełni lukę powstałą po Admonitum. Admirale Eckelson, proszę przemieścić Casusa na poprzednią pozycję. Panie Rutledge, wydać rozkaz podniesienia stanu gotowości floty z trzy pięć na trzy dwa. Dowódcy okrętów dostają także zezwolenie na używanie napędów impulsowych w przypadku pojawienia się ognia z nieznanego źródła. - Dotychczasowy stopień gotowości, czyli trzy, pięć, był stosowany w sytuacjach, kiedy wiadomo było, że wróg jest w pobliżu i ma zamiar zaatakować, ale jest bardzo nieliczny w porównaniu do sojuszniczej floty. Trzy, dwa było kolejną wariacją "trójki", od poprzedniego alarmu różniło ją to, że przeciwnik mógł mieć flotę równie liczną, co sprzymierzona, możliwe były także ataki z zaskoczenia. Nadlatujący znikąd pocisk idealnie pasował do tej ostatniej grupy.

Nilsen usiadł na swoim stanowisku i rzucił okiem na wyświetlacz. Jak zawsze przed planowaną bitwą, na górze holograficznego ekranu pojawiły się dwie czerwone liczby, będące odliczaniem do potyczki z siłami Korporacji. Licznik wskazywał pięćdziesiąt trzy godziny i czterdzieści dziewięć minut.

Aż do rozpoczęcia bitwy nie zdarzyło się we flocie nic, co przerwałoby codzienną rutynę. Wydarzenie ze statkiem Obcych zostało zaklasyfikowane jako jednorazowy incydent, podniesienie gotowości bojowej uznano za w pełni wystarczające. Nawet jeżeli na planecie coś by się znajdowało, to zostałoby zamienione w parę przez bombardowanie, ewentualne formy życia ujrzałyby jedynie błysk eksplozji uderzających o powierzchnię globu pocisków plazmowych. Poza tym liczne skanowania nie wykrywały jakichkolwiek śladów bardziej zaawansowanych struktur, zatem zakładanie, że istnieje tam rozwinięta cywilizacja, graniczyłoby z paranoją. Jedynie kapitan niszczyciela wysłanego na pozycję niezidentyfikowanego okrętu narzekał na załogę. Według dowodzącego grupa żołnierzy na jednostce postanowiła wynagrodzić sobie stres związany ze służbą w armii poprzez samowolne zwiększenie ilość przydzielanych racji żywnościowych, na co wskazywały nieznaczne braki w zapasach.

Potyczka przebiegła dokładnie tak, jak spodziewał się tego Nilsen, wszystko zdawało się toczyć po ścieżce, jaką przewidział Wielki Admirał. Floty Sumber Daya i Varpen zostały zmasakrowane, statki, które nie zdążyły się wycofać spod ostrzału sił Zjednoczonej Ludzkości zostały zmielone na metaliczną papkę, zupełnie jak Inaerwiańskie bydło przepuszczone przez maszynkę do mięsa. Na szczególną uwagę Samuela zasłużyła sobie tylko jedna rzecz: dwa spośród dziesięciu okrętów głównych Sumber Daya miały poważne uszkodzenia. Po przemyśleniu tego jednak doszedł do wniosku, że to zapewne efekt pośpiechu korporacji, która wycofała statki prosto z innych pobliskich linii frontu, aby móc wesprzeć atak na Nirn. W zwyczajnej sytuacji takie posunięcie byłoby wyrzuceniem pieniędzy w błoto, ale każda ze stron konfliktu wiedziała, ile są warte zapasy Triburantu na planecie, o którą toczyła się potyczka. Zasobów było kilkaset razy więcej, niż ludzkość wydobyła na wszystkich swoich koloniach przez ostatnie osiemset lat, czyli od chwili odkrycia istnienia tego surowca.

Po tym, jak znaczna część sił korporacji została zamieniona w złom, okręty Zjednoczonej Ludzkości zaczęły tworzyć szyk pierścieniowy, stworzony z myślą o bombardowaniu planet. Nazwa formacji wywodzi się stąd, że jednostki floty są rozstawione wokół całej planety, tworząc pierścień biegnący od bieguna do bieguna, z północy na południe. Ustawienie takie umożliwia pokrycie bombami praktycznie całego obszaru globu w przeciągu zaledwie połowy czasu jego obrotu wokół własnej osi, jednocześnie jest dosyć ryzykowne. Z powodu dużego rozciągnięcia sił, flota praktycznie nie jest w stanie się bronić przed atakami innych okrętów. Właśnie dlatego przed zbombardowaniem i rozpoczęciem desantu na planetę konieczne było oczyszczenie jej orbity.

Do odpalenia pocisków plazmowych, które miały unicestwić wszystko na powierzchni Nirn, zostały tylko trzy godziny. Samuel siedział przy swoim pulpicie, jak zawsze lekko popalając fajkę. Jego uwaga w całości skoncentrowana była na lekturze raportu z bitwy. Przed zagłębieniem się w cichym kontemplowaniu statystyk, na które składały się tysiące liczb i tajemniczo wyglądających wykresów, przeczytał streszczony opis bitwy. Zdziwiły go nieco okoliczności towarzyszące wyjściu floty Sumber Daya z hiperprzestrzeni. Jednostki korporacji pojawiły się po drugiej stronie księżyca orbitującego wokół Nirn, zapewne licząc, że częściowo uchroni to je przed wykryciem przez sensory sił Zjednoczonej Ludzkości. Wrogie statki zaczęły lot w kierunku armady ZL, obierając kurs pomiędzy planetą a księżycem. W pewnym momencie zdarzyło się coś nieprzewidzianego - flota zawróciła i obleciała księżyc drugą stroną, zupełnie tak, jakby chciała się osłonić przed powierzchnią globu, jednocześnie nieco wydłużając sobie drogę. Samuel z początku myślał, że statki Sumber Daya również padły ofiarami pocisków lecących od strony Nirn, chwilę później doszedł jednak do wniosku, że owe nagłe zmiany w trajektorii lotu były spowodowane pośpiechem i modyfikacją planów na ostatnią chwilę. Później siły korporacji wyleciały zza osłony naturalnego satelity i zaczęły się kierować w kierunku floty Nilsena, zajmującej pozycję po drugiej stronie planety. Po drodze zza drugiego, nieco mniejszego księżyca wyszła flota Varpen, by po kilkudziesięciu godzinach dołączyć do zgrupowania jednostek drugiej korporacji.

Zanim Samuel zabrał się do przeglądania wykresów, w jego ręce trafiły wyniki analizy wraku lekkiego krążownika. Wielki Admirał przeskoczył początek raportu, zawierający niezrozumiały dla niego naukowy bełkot, i skupił się na nieco bardziej zrozumiałych dla niego rzeczach, napisanych w miarę przystępnym językiem. Zaciekawił go pewien szczególny fragment:

"Obserwacja numer 142: na niektórych fragmentach poszycia statku wykryto nieliczne zgrupowania nanobotów, wydzielały one słabe, pomarańczowe światło. Szczególnie duże ich skupiska zaobserwowano blisko nadtopionych miejsc, które miały bezpośredni kontakt z pociskiem. Biorąc pod uwagę obserwację numer 11, nie wiadomo, jak nanity zostały przetransportowane na statek.
Obserwacja numer 11: Biorąc pod uwagę zniszczenia oraz ślady pozostawione na materiałach statku, temperatura pocisku w momencie uderzenia wynosiła od czterech do piętnastu miliardów stopni Celcjusza. Żaden znany materiał nie jest w stanie wytrzymać takiej temperatury, w tym także pola siłowe, nie wytrzymujące temperatur większych niż kilkanaście milionów stopni.
Obserwacja numer 143: nanity wyizolowano i umieszczono w sterylnym środowisku w celu poddaniach ich szczegółowej analizie. Nie zaobserwowano replikacji. Z początku nanity próbowały ułożyć się w siatkę linii, po dziewiętnastu godzinach od uderzenia pocisku nanoboty przestały działać, po kolejnych dwóch godzinach zaobserwowano ich rozpad na podstawowe pierwiastki. Ze względu na zbyt małą ilość dostępnego czasu nie udało się przeprowadzić szczegółowych badań nad nanitami.
Obserwacja numer 144: Pod trzydziestu pięciu minutach podstawowe pierwiastki będące efektem rozpadu nanitów zaczęły również się rozpadać. Bezpośrednio przy pierwiastkach nie znajdowały się jakikolwiek źródła energii, które mogłyby umożliwić rozpad. Wykryto wydzielenie się nieznacznych, ledwo wykrywalnych ilości energii. Najbardziej prawdopodobny wydaje się błąd aparatury.
Obserwacja 145: Obecnie nie jesteśmy w posiadaniu jakichkolwiek dowodów na to, że nanity kiedykolwiek istniały."

Po przeczytaniu tych słów przez głowę Nilsena przebiegła dosyć nieśmiała i krótkotrwała myśl, sugerująca odwołanie bombardowania i rozpoczęcie desantu na planetę jeszcze wtedy, kiedy jest na niej życie. Może Obcy rzeczywiście tam są. Może hipotetyczne technologie, jak udałoby się odkryć na Nirn, byłyby więcej warte niż znajdujące się pod powierzchnią niewyobrażalnie wielkie zasoby Triburantu? Zbombardowanie globu mogłoby doprowadzić do bezpowrotnej utraty potencjalnie cennych technologii. Po chwili uznał ten pomysł za absurdalny, ryzyko było zbyt duże, jego zadaniem było tylko zabezpieczenie złóż. Poza tym w przypadku ewentualnej wojny z lokalnymi Obcymi wydobycie Triburantu spod powierzchni byłoby niemożliwe, surowce znajdują się bardzo głęboko pod powierzchnią. Aby uzyskać do nich dostęp, trzeba postawić specjalne kopalnie, sięgające na tysiące kilometrów wgłąb planety, zbudować stabilizatory grawitacyjne, aby panujące na takich głębokościach ciśnienie nie zmiażdżyło sprzętu. Tego typu urządzenia są nie tylko bardzo drogie, ale ze względu na poziom skomplikowania ich stworzenie i montaż zajmuje dużo czasu, a byle sabotaż bądź atak wroga jest w stanie całkowicie je zniszczyć. Nilsen wrócił do raportu z potyczki i zaczął studiować związane z bitwą statystyki.
Chociaż uwaga Samuela w całości skupiała się na interpretowaniu danych, raz na jakiś czas powracał pomysł z odwołaniem bombardowania. Idea zawsze pojawiała się w towarzystwie tych samych argumentów, będących wspomnieniami tego, czego dowiedział się w przeciągu ostatnich trzech dni - dobrze maskujący się statek, pocisk wielkości kilometra, niemalże stracenie kontroli nad Casusem - te trzy kwestie powtarzały się w jego głowie niczym pory roku na Ziemi. Nie mógł się od nich odpędzić, kusiły go, aby chociaż spróbować, może żołnierze coś znajdą. Ale nie, szanse byłyby zbyt małe.

Odpędzanie się od tych myśli przerwał dochodzący zza jego fotela głos oficera.
- Sir, za trzydzieści minut rozpoczynamy bombardowanie. Potrzebujemy ostatniego potwierdzenia. - Samuel odwrócił fotel, wstał i podszedł do oficera, obok którego na baczność stało dwóch typowych żołnierzy. Z tyłu, przy głównym wyświetlaczu, znajdował się Admirał Conley. Oficer podał Wielkiemu Admirałowi panel holograficzny wielkości staromodnego wynalazku o nazwie "kartka formatu A4". Panel zalany był zapisanym małym drukiem tekstem, wiadomość zaczynała się słowami "Ja, Wielki Admirał Samuel Nilsen, dowódca Drugiej Floty Sił Zjednoczonej Ludzkości, wyrażam zgodę na dokonanie bombardowania orbitalnego na szeroką skalę na planecie FTH-87561 (przypisana nazwa: Nirn), co równoznaczne jest z unicestwieniem jakiegokolwiek życia na powierzchni planety. (...)" Dokument ten był przypieczętowaniem losu danego globu i ostatnią okazją, aby zapobiec bombardowaniu. Konieczny był tylko jeden podpis, zaledwie kilka pociągnięć palcem wskazującym po małym ekranie dotykowym na dolnej części panelu.

Wielki Admirał trzymał panel w lewej ręce. Prawa ręka ruszyła na spotkanie z urządzeniem, wysuwając palec wskazujący, po czym zawisnęła w powietrzu kilkadziesiąt centymetrów od miejsca, w którym trzeba było złożyć podpis. Natarczywe myśli znowu powróciły, tym razem oprócz wizji ewentualnych korzyści myślał także o najzwyklejszym w świecie zaspokojeniu swojej ciekawości. Jeżeli wyrazi zgodę na ostrzał, to nigdy nie dowie się, czy coś, a jeżeli tak - to co, tam jest. Zamyślił się na dobre kilkanaście sekund, trzymając palec w połowie drogi do bombardowania.
- Wszystko w porządku, panie Wielki Admirale? - w głosie oficera dało się słyszeć zaniepokojenie. - Czy odwołać ostrzał? - Nilsen otrząsnął się ze stanu przypominającego lekki letarg.
- Nie, oczywiście... że nie - zdawał się przeciągać te słowa, zupełnie jakby nie mógł się zdecydować. Przyłożył palec do ekranu dotykowego, wykonał na nim kilka ruchów, będących jego podpisem. Urządzenie zanalizowało DNA palca Samuela i kształt linii papilarnych na skórze, sprawdziło czy jego ruch odpowiadał temu zapisanemu w pamięci. Wszystko się zgadzało, drobna lampka na dole wyświetlacza zapaliła się zielonym światłem.
- Dziękuję. Teraz proszę pana Wielkiego Admirała oraz osobę odpowiedzialną za podbój planetarny o użycie swoich kluczy w celu..
- ...odblokowania protokołów zabezpieczających w głównym komputerze - Wielki Admirał dokończył ze znużeniem w głosie opis procedury, który słyszał już dziesiątki razy. Powoli podszedł do stojącego na środku mostka wyświetlacza holograficznego, wyjął z kieszeni mały, płaski, stalowy przedmiot, po czym włożył go w mały otwór na dole wyświetlacza. Podobnie postąpił Conley. Na hologramie pojawiły się napisy mówiące o tym, że odpowiednie procedury zostały odblokowane.

Oficer wraz z dwoma pozostałymi stałocieplnymi opuścili mostek, by udać się do mordowni, skąd rozkazy zostałyby rozesłane do wszystkich grup bojowych. Nilsen usiadł z powrotem na fotelu. Towarzyszyło mu uczucie lekkiej ulgi, decyzja już zapadła, rozmyślanie nad tym i tak by nic nie dało. Pocieszał się myślą, że nie wszystkie sekrety powinny zostać wywleczone na światło dziennie. Ponownie zaczął rozmyślać o swojej przyszłości. Jego praca była już skończona, wypełnił swoje obowiązki wobec gatunku ludzkiego. Po bombardowaniu oddziały desantowe wylądują na wyjałowionym globie, zaczną fortyfikować planetę, budować bazy i działa orbitalne. Czekające w sąsiednim systemie statki z komponentami kopalni skoczą na orbitę Nirn, po czym wylądują na planecie. Zacznie się montaż kopalni, w przeciągu miesiąca ruszy wydobycie, zalewając rynek Triburantem. Nim korporacje zbiorą siły do następnego, groźniejszego ataku, planeta zamieni się w fortecę, niezwykle trudną do podbicia. Później będzie przyjmowanie zaszczytów, kolejne medale od Rady Ludzkości, do akcji wkroczą media, które zrobią z Nilsena bohatera. Zacznie pojawiać się w podręcznikach, ludzie będą mu stawiać pomniki, on zaś przejdzie na emeryturę, by w końcu zrealizować swoje marzenia o statku wodnym. Może nawet napisze kilka podręczników wojskowych albo jakąś autobiografię, na pewno znajdzie na to czas, przecież ma przed sobą ponad sto pięćdziesiąt lat spokojnego życia w kwitnącym Imperium Zjednoczonej Ludzkości. W końcu gatunek ludzki zazna spokoju, zakończą się wojny z korporacjami, będzie można przyspieszyć ekspansję na terytoriach zajętych przez kosmitów. Przynajmniej tak mu się wydawało. Ludziom wiele rzeczy się wydaje, uwielbiają podnosić rzeczy subiektywne do rangi rzeczy obiektywnych.

Wybiła godzina eksterminacji. Zegar na wyświetlaczu pulpitu Nilsena wskazywał same zera. Śmiercionośny, złożony z półtora tysiąca okrętów pierścień wokół Nirn, niczym pętla owinięta wokół szyi skazańca, przystąpił do uśmiercania swojej bezbronnej ofiary. Działa plazmowe zaczęły się rozgrzewać, temperatura w nich rosła, aż w końcu metalowe bestie rzygnęły deszczem niebieskich pocisków plazmowych. Gorące kule leciały na spotkanie z powierzchnią planety, aby bezlitośnie uśmiercić wszystko, co znajduje się na Nirn. Zupełnie tak, jak tysiące razy przedtem, w wojnach z Saakhra, w Wojnach Korporacji, w Wojnach o Sukcesję, w Konflikcie Solarestrańskim i dziesiątkach innych konfliktów. W imię wolności, równości, Neosocekracji, sojuszy, pokoju, uczuć, instynktów, w imię prawa do rozwoju, które ludzie sobie sami nadali. Rozpoczęcie bombardowania Nirn dla morderców siedzących w metalowych puszkach było zwycięstwem, zaś dla tych znajdujących się na dole - wyrokiem śmierci, rzezią tych, którzy powinni być pozostawieni w spokoju. Tych, na których żadna przerośnięta małpa nie ma prawa podnieść nawet ręki.

Kadra oficerska w Mordowni nadzorowała przebieg bombardowania, sprawdzając, czy każdy kilometr kwadratowy planety zostanie pokryty gorącą plazmą. Sensory śledziły tor lotu niebieskich kul, przez sieć komunikacyjną płynęły zettabajty danych. W słuchawkach żołnierzy, którzy sprawowali pieczę nad bombardowaniem, rozbrzmiewał syntetyczny głos, będący odliczaniem: Dwanaście sekund... Jedenaście... Dzie... Błąd. Detonacja dokonana przed czasem.

Pomieszczenie wypełniło się gwarem generowanym przez kilkuset żołnierzy, kilkadziesiąt sekund później wiadomość o niespodziewanym obrocie spraw dotarła do Conleya.
- Panie Wielki Admirale, pociski eksplodowały pięćdziesiąt kilometrów nad powierzchnią planety - zameldował Conley nieco zdziwionym, ale jednocześnie stanowczym głosem.
- Wykluczyliście błąd pomiarów?
- Mamy potwierdzenie od wszystkich innych jednostek z floty.
- Może źle przeprowadziliście obliczenia? - Nawet jedna zła cyfra pośród miliardów liczb mogła doprowadzić do katastrofy.
- Technicy nad tym pracują, główny komputer jeszcze raz wszystko przelicza.
- Może Triburant zakłóca wyniki skanowania?
- Jest za głęboko pod ziemią. - Samuel nieco się zamyślił, natarczywe myśli o obcych i ich technologii powróciły ze zdwojoną siłą.
- Dajcie na główny wyświetlacz obraz w czasie rzeczywistym z kamer zewnętrznych, może coś... zobaczymy. - Wielkiego Admirała jakby tknęło przeczucie. Wprawdzie metoda z kamerami była mocno przestarzała, jednak Samuel wciąż czasem praktykował metody, które można by zaliczyć do starej szkoły. W końcu służbę we flocie zaczął przeszło osiem dekad temu. Jeżeli bombardowanie powiodło się i rzeczywiście zawiniły sensory, powinien ujrzeć czarny, dosyć szeroki pas przebiegający od bieguna do bieguna Nirn. Obszar, na którym wszystko zamieniło się w popiół, a atmosfera i oceany wyparowały. Samuel podszedł do wyświetlacza. W kilkadziesiąt sekund później nad blatem pojawił się holograficzny obraz, powodując zdumienie nie tylko u Nilsena, ale także u reszty admiralicji.

Na holograficznym obrazie widniało Nirn. Zachodnią oraz północno-wschodnią część globu pokrywał ocean, zaś na południowo-wschodnim obszarze planety znajdował się duży półwysep, będący częścią kontynentu rozciągającego za horyzontem. Na środku, od bieguna do bieguna, zamiast spodziewanego, czarnego niemal niczym kosmiczna pustka pasa wyjałowionej ziemi, widniał gruby pas czegoś, co przypominało Nilsenowi sieć pomarańczowych linii. Powierzchnia pomiędzy liniami świeciła się bladym, ledwo widocznym, pomarańczowym światłem.
- Wygląda na to, że coś trafiliśmy, tylko... Co? Wygląda jak pole siłowe.
- Absurd, na tej planecie nie ma żadnych struktur. Robiliśmy skany geologiczne, wysyłaliśmy sondy zwiadowcze, które badały planetę z niskiej orbity, a przez ostatnie trzy dni ciągle skanowaliśmy powierzchnię. Nie wykryliśmy nic, tam po prostu nic nie ma. - Umysł Scott nie przyjmował do wiadomości, że coś mogło schować się przed niezwykle kompleksowym i dokładnym wywiadem.
- Gdyby nie skany to powiedziałbym, że to sieć transportowa. Żyły to linie komunikacyjne, które po trafieniu zaczęły eksplodować - rzekł Eckelson. Sieć pomarańczowych linii nie przypominała ludzkich pól siłowych, na których po przyjęciu pocisku pojawiają się niebieskie kręgi, podobne do efektu powstającego po wrzuceniu czegoś do wody. W dodatku pole siłowe będące w stanie okryć całą planetę potrzebowałoby niezwykle rozbudowanej infrastruktury, która nawet z orbity byłaby widoczna gołym okiem.
- Jeżeli to sieć transportowa to skany powinny to wykryć, poza tym tylko część pocisków powinna się na niej zatrzymać. - Swoje wątpliwości wyraził Wielki Admirał. - Wyślijcie zdjęcia do działów xenologicznych, niech to zanalizują, a tymczasem przyjmiemy, że jest to pole siłowe. Panie Conley, proszę... - Samuel się zawahał. Bombardowanie plazmowe zostało powstrzymane, stanowiło to idealny pretekst do rozpoczęcia desantu. Teraz był pewien, że na planecie są obcy, i że mają technologię co najmniej na takim samym poziomie zaawansowania, jak technika Zjednoczonej Ludzkości. Potencjalne korzyści jednak były niczym w porównaniu do ewentualnych zagrożeń, nie raz w historii się zdarzało, że ludzie chcieli wykorzystać jakąś rasę obcych, zniewolić ją zamiast natychmiast wyeliminować, wskutek czego kosmici zaczynali się bronić, powodując niewyobrażalne straty w ludziach i sprzęcie. - ...proszę wydać wszystkim jednostkom rozkaz natychmiastowego przygotowania torped przeciwplanetarnych. Mają zielone światło, bombardowanie ma zostać rozpoczęte tak szybko jak to tylko możliwe. - Pola siłowe nie miały większych problemów z powstrzymaniem pocisków energetycznych, ale przepuszczały większe, albo bardzo szybkie obiekty posiadające własną masę.
- Zaczniemy jak tylko główny komputer wszystko przeliczy, czyli za jakieś... - Conley podszedł do wyświetlacza przy swoim stanowisku, po czym rzucił na niego okiem. - ... pięć minut.

Nilsen odwrócił się i ponownie spojrzał na holograficzny obraz Nirn. Żyły w pasie zaczęły bardzo powoli blednąć. W pewnym momencie, na tle kontynentu, Samuel dostrzegł jeden malutki, pomarańczowy punkcik, niewidoczny dla oczu pozostałych osób na mostku. Zaczął przyglądać się kropce z wielki zainteresowaniem, i jednocześnie lekkim przerażeniem. Chwilę później, tuż obok pierwszego, dostrzegł drugi punkt, po chwili trzeci, następnie czwarty. Pomarańczowe kropki zaczęły się pojawiać na powierzchni planety zupełnie jak gwiazdy, które zaczynają nieśmiało świecić kiedy słońce chowa się za horyzontem. W oczach człowieka zagościło przerażenie, po raz pierwszy od kilkudziesięciu lat poczuł coś, co mógłby nazwać strachem.

- Ogłosić najwyższy stopień gotowości bojowej - rzekł Samuel stanowczym tonem do Eckelsona.
- Sir, nie widzę powodów aby podn... - Dźwięk alarmu bojowego przeciął w połowie słowa wypowiedź Eckelsona.
- Panie Wielki Admirale, skanery meldują, że wykryto ponad pół tysiąca źródeł energii zbliżających się do nas od powierzchni planety. Liczba stale rośnie, opisy pasują do pocisku z przedwczoraj.
Wypowiedź Adrianny potwierdziła najgorsze obawy Nilsena, który pierwszy raz w swojej karierze poczuł się bezradny. On, Wielki Admirał, człowiek o najwyższym możliwym wojskowym stopniu, nie mógł nic zrobić. Ze względu na bardzo duże rozciągnięcie sił nawet zmiana szyku nie była możliwa, zanim statki zmieniłyby formację minęłoby kilka godzin. Awaryjny skok w hiperprzestrzeń nie wchodził w grę, byli za blisko planety, pole grawitacyjne mogłoby zakłócić działanie napędu hiperprzestrzennego, nie wspominając już o tym, że załadowanie napędu trwa kilka godzin i pochłania całe zasoby energetyczne statku. Zestrzelenie pocisków było niemożliwe, poruszały się za szybko. Jedyne, na co mógł liczyć, to napędy impulsowe innych okrętów.
- Kiedy dolecą?
- Nieco ponad sześć minut.
- Nie pozostaje nam nic innego, jak wydać rozkaz ładowania napędów impulsowych na wszystkich statkach, które są w nie wyposażone. Zdążymy wystrzelić torpedy? - Wielki Admirał zwrócił się do Conleya.
- Tak, zaczynamy za trzy i pół minuty.
- Przynajmniej zdążymy ich poharatać. Napędem impulsowym zajmę się sam, jak zawsze.
- Tak jest.

Flota weszła w stan gotowości oznaczony jako jeden jeden - najwyższy z możliwych. Wszystkie większe statki zaczęły ładować napędy impulsowe, dowódcom fregat, czyli statków, które miały na wyposażeniu jedynie zwykły napęd, pozostało tylko liczenia na łut szczęścia i modlenie się do swojego ulubionego bóstwa. Nikt nie miał wątpliwości co do tego, że lada moment dojdzie do katastrofy.

Luki torpedowe otworzyły się. Przestrzeń kosmiczną przecięły dziesiątki tysięcy torped, które podobnie jak wystrzelone kilka chwil wcześniej pociski plazmowe, zaczęły zmierzać w kierunku planety, niosąc ze sobą zagładę dla wszystkiego na powierzchni. Pociski zostawiały za sobą ślad z białego dymu, wyglądało to tak, jakby śmiercionośny pierścień statków wokół Nirn próbował wypuścić liny w kierunku powierzchni globu. Czasem ludzie potrafią być wyjątkowo zdeterminowani, szczególnie kiedy w grę wchodzi zagłada jakiegoś innego gatunku.

Pomarańczowe kropki, z początku ledwo dla ludzi widoczne, przybliżały się, stając się coraz wyraźniejsze. Niektórym się wydawało, że planeta zwymiotowała pociski, które niedawno przyjęła. Plazmowa zagłada odbiła się od globu niczym piłka od ściany. Śmiercionośna fala pomarańczowych obiektów zbliżała się do statków, niosąc ze sobą to samo, co ludzie chcieli wysłać na Nirn - eksterminację. Nic nie mogło tego zmienić, wystrzelone torpedy były niczym innym, jak tylko przejawem zajadłości ludzi, łabędzim śpiewem. Niszczycielska fala pomarańczowych pocisków dotarła do floty Zjednoczonej Ludzkości. Brutalna, nie znająca litości siła zaczęła z dziką furią rozrywać okręty na strzępy, roztapiać stal. Wytrzymałe poszycia i wyrafinowane urządzenia wskutek temperatury i siły eksplozji były zamieniane w małe kawałki nadtopionego metalu, długie na cztery kilometry statki były rozsadzane na pół. Na nic zdały się pola siłowe, najlepsza działa, najgrubsze opancerzenie, nic nie było w stanie ochronić statków przed dewastacją sianą przez pomarańczowe pociski. Ludzkie ciała na pokładach w momencie trafienia zamieniały się w bezkształtną, krwawą breję. Nielicznym statkom udało się uniknąć trafienia przez kule plazmy, nerwowe naciskanie guzików odpowiedzialnych za napęd impulsowy rzadko kiedy pomagało. Żaden pocisk nie trafił Casusa, widocznie ci, którzy prowadzili ostrzał doszli do wniosku, że skoro okręt raz uniknął trafienia, to nie ma sensu dalej w niego strzelać i lepiej skupić się na pozostałych jednostkach. Jedynym uszkodzeniem na statku flagowym był niewielki, długi na zaledwie pół kilometra pas nadtopionego metalu, spowodowany blisko przelatującym pociskiem, który był przeznaczony dla innego statku.

W przeciągu dwudziestu minut pierścień okrętów zamienił się w pogorzelisko, na którym unosiły się miliony większych i mniejszych fragmentów statków. Gigantyczna mogiła, grób milionów dowódców, techników, marynarzy, żołnierzy, którym nie dane będzie ponownie zobaczyć twarzy bliskich osób, odwiedzić rodzimych światów, spełnić swoich marzeń. Kilkadziesiąt milionów zdechłych małp, po których przez kilka chwil ktoś popłacze, po czym zamienią się w pomnik, symbol bohaterskiej walki z krwiożerczymi Obcymi, wspominany jedynie przy okazji rocznic.

W Mordowni trwała reorganizacja wojsk i rozpaczliwe podliczanie strat, główny komputer miał pełne kable roboty. Dowódcy na mostku nie mogli uwierzyć w szczęście w nieszczęściu - przeżyli, ale za to flota została poszatkowana na drobne kawałki.
- Jakie straty? - zapytał grobowym głosem Nilsen, stojący ze spuszczoną głową przy blacie.
- Siedemdziesiąt osiem procent, zostało nam trzysta czterdzieści statków - głos Scott brzmiał jak wyrok. Samuel wyprostował głowę i wziął głęboki wdech. Wydawało mu się, że jest w jakimś koszmarze, że za chwilę mostek zniknie, a jego oczom ukaże się prywatna kwatera ze staromodnym umeblowaniem. Łatwe zwycięstwo przeistoczyło się w największą porażkę w jego karierze, a co gorsza - nie będącą wynikiem jego pomyłki, tylko przeważających sił wroga. Na najbliższe kilka lat mógł zapomnieć o emeryturze, zdawał sobie sprawę, że działania wojenne mogą się przeciągać przez wiele miesięcy.
- Sir, jakie rozkazy? - Eckelson zapytał Wielkiego Admirała w imieniu reszty dowódców. Samuel przez chwilę myślał. Całkowitego wycofania floty nie brano pod uwagę, wiadomo było, że coś jest na Nirn, i nie można tego czegoś spuścić z oka. Nie wiedział, czy ta planeta to tylko pojedynczy, osamotniony świat, czy kolonia jakiegoś nieznanego imperium Obcych. Planetę trzeba monitorować, nie wiadomo co się dalej stanie. Kontratak? Zajęcie pobliskich sektorów? A może korporacje wykorzystają okazję?
- Torpedy?
- Po wejściu w atmosferę zaczęły znikać na różnych wysokościach. Nie wiemy jak, ale prawdopodobnie wszystkie zostały zestrzelone. - Zniszczenie lecących w stronę planety kilkudziesięciu tysięcy szybkich, małych torped było praktycznie niemożliwe przy użyciu czegokolwiek, czym dysponowali ludzie, Saakhra i inne rasy obcych.
- W jakim stanie jest ZL-Altricis?
- Sprawny - głos Conleya zapalił promyk nadziei w sercu Wielkiego Admirała.
- Łączna ilość żołnierzy w siłach desantowych?
- Około czterdzieści pięć milionów, straciliśmy jedną trzecią.
- Macie sześć godzin na rozpoczęcie desantu. Po tym czasie flota wycofa się w cień większego księżyca. Osobiście napiszę raport do Rady, do którego dołączę prośbę o przysłanie posiłków.
- Sir, jeżeli wycofamy flotę za księżyc, to żołnierze nie będą mieli wsparcia z orbity! - zaprotestował Conley.
- I tak nie bylibyśmy w stanie nic zrobić, planeta ma tarcze.
- Zestrzelili nasze torpedy, to samo może spotkać desantowce!
- Podczas lądowania Altricis zejdzie na tyle nisko, że działa przeciworbitalne nic mu nie zrobią. Broń, która zestrzeliła torpedy ma zapewne zbyt małą siłę rażenia aby zagrozić nawet mniejszym desantowcom. Przyszedł raport z xenologii odnośnie tej pomarańczowej sieci na powierzchni globu?
- Tak, potwierdzają nasze przypuszczenia, uważają, że to tarcza planetarna - odpowiedziała Adrianna.
- W takim razie nie będzie problemów z desantem, Altricis przeniknie przez tarcze, podobnie jak i reszta desantowców.
- A wrogie siły lotnicze? Nie wiemy co tam jest.
- Rzućcie wszystko na jeden, mały obszar, ufortyfikujcie Altricis i rozpocznijcie ekspansję na resztę planety. Tak, jak przewiduje protokół pięć cztery dziewięć. I powiedzcie transportowcom z elementami kopalń, żeby nie skakały do systemu przynajmniej do czasu przybycia posiłków.
- Tak jest.

Siły desantowe otrzymały zielone światło do przeprowadzenia lądowania. Dwie godziny później, o piątej trzydzieści dwie, dnia szesnastego marca, roku 2953 czasu ludzi (według naszej daty: 51271 H. E.) pierwsze statki desantowe opuściły hangary okrętów głównych, zaś ZL-Alticris zaczął podchodzić do lądowania. Oprócz nielicznych ataków ze strony niezidentyfikowanych myśliwców nie napotkano poważniejszego oporu. Statek matka wylądował pomyślnie na powierzchni planety, podobnie jak i większość mniejszych desantowców. Rozpoczęto budowę baz i stopniowe zajmowanie terenów na Nirn. Miesiąc później, osiemnastego kwietnia, przybyły posiłki w postaci Trzeciej Floty Inwazyjnej. Z czasem siły Zjednoczonej Ludzkości zaczęły natrafiać na coraz silniejszą obronę ze strony nieznanego gatunku Obcych. Dwa lata później Rada, po konsultacjach z Nilsenem, zadecydowała o rozpoczęciu ściśle tajnej, zakrojonej na szeroką skalę operacji mającej na celu zdobycie kapsuły z zahibernowanym Obcym w środku i przejęcie technologii należącej do tego nie poznanego bliżej gatunku.

Podziękowania dla Dreekusa za konsultacje, wyszukiwanie błędów oraz iście mechaniczną cierpliwość w tłumaczeniu mi, że stałocieplni jednak NIE są (do końca) głusi i ślepi. (ale i tak uważam, że to banda idiotów)

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach
Dnia 22.10.2008 o 21:14, Meledictum napisał:

Raczej nie spodziewam się, że ktoś odpowie, ilość literek jest raczej za duża dla
mózgu typowego stałocieplnego. xP


Za brak recenzji tekstu podziękuj własnej arogancji. Nie widzę sensu się starać i komentować kiedy ktoś mi z góry mówi, że jestem na to za głupia.

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach
Dnia 23.10.2008 o 09:30, Fumiko napisał:

> Raczej nie spodziewam się, że ktoś odpowie, ilość literek jest raczej za duża dla

> mózgu typowego stałocieplnego. xP

Za brak recenzji tekstu podziękuj własnej arogancji. Nie widzę sensu się starać i komentować
kiedy ktoś mi z góry mówi, że jestem na to za głupia.


Nadinterpretacja, ten tekst był odpowiedzią na ewentualne posty w stylu "ZA DŁÓÓÓGIE!!1" (już widziałem tego typu odpowiedzi). Jeżeli uraziłem to przepraszam (ale recenzji dalej się nie spodziewam, z autopsji wiem że długie teksty mają o wiele mniej komentarzy niż pseudo-broszurki długie na dziesięć linijek).

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Utwórz konto lub zaloguj się, aby skomentować

Musisz być użytkownikiem, aby dodać komentarz

Utwórz konto

Zarejestruj nowe konto na forum. To jest łatwe!


Zarejestruj nowe konto

Zaloguj się

Masz już konto? Zaloguj się.


Zaloguj się
Zaloguj się, aby obserwować