Artykuł: Anatomia gier: Inkarnacja czy opętanie?

[Gram.pl 3]

gram.pl

Używając nazw by oswajać rzeczy i zjawiska, często tracimy względem nich dystans. Czy nie wpadliśmy na tej zasadzie w pułapkę awatarów?

Przeczytaj cały tekst "Artykuł: Anatomia gier: Inkarnacja czy opętanie?" na gram.pl

[Paaavlo 0]

To nie dobrze, że w portalu o grach zaczynam się czuć jak dawniej w sali języka polskiego... Trochę zbyt wyszukany/przekombinowany styl językowy, a za tym nie przepadam. Choć z treścią mogę się zgodzić.

[czaczi87 0]

Dnia 04.08.2012 o 10:21, Paaavlo napisał:

To nie dobrze, że w portalu o grach zaczynam się czuć jak dawniej w sali języka polskiego...
Trochę zbyt wyszukany/przekombinowany styl językowy, a za tym nie przepadam. Choć z treścią
mogę się zgodzić.

Nie wiem ile masz lat i czy zaczniesz studia bądź dasz sobie z nimi spokój, ale język użyty w artykule jest typowo akademicki i każdego studenta czeka przebicie się przez tomiszcza takiego tekstu i użycie go swoich pracach pisemnych.

Trzeba się cieszyć, że na tego typu portalach powstają teksty trochę bardziej analityczne i skłaniające do przemyślenia pewnych aspektów wirtualnej rozrywki. Warto czasem zastanowić się nad zasadnością użycia takich, a nie innych mechanizmów w naszych ulubionych tytułach. Pozdrowienia dla autorki.

[Paaavlo 0]

Dnia 04.08.2012 o 10:45, czaczi87 napisał:

Nie wiem ile masz lat i czy zaczniesz studia bądź dasz sobie z nimi spokój, ale język
użyty w artykule jest typowo akademicki i każdego studenta czeka przebicie się przez
tomiszcza takiego tekstu i użycie go swoich pracach pisemnych.

Wiem, wiem, ale w tej dziedzinie preferuję lżejszy język. Na pewno nie wyklucza on poważnej analizy. Tylko niech nikt nie ma mi za złe, że piszę co myślę, szczególnie autorka ;)

[adziu1000 0]

Bardzo dobry artykuł, świetnie się czyta. Kiedyś zastanawiałem się nad kwestiami poruszonymi w artykule ale nie tak dogłębnie. Może kiedyś któryś z twórców wykorzysta ten fakt dla stworzenia zupełnie unikatowej gry (cokolwiek to znaczy).

[Tenebrael 1]

Mnie również nie przeszkadza nieco akademicki język użyty w artykule. Wręcz przeciwnie, taki język jest konieczny, by niektóre określenia były trafne i sensowne. A artykuł, jak zawsze, przedni. Ciekawa i głęboka prezentacja czegoś, nad czym chyba mało który gracz zastanawia się na codzień, a z czym się wciąż spotyka.

[Khali_Khan 0]

@Paaavlo: Nie czuje się urażona, zdaję sobie sprawę z tego, że nie wszystkim mój styl pisania odpowiada :) Zwłaszcza że przez ostatni rok na pewno przesiąkł stylem, w jakim dyskutujemy o grach na moich studiach.

Natomiast cieszy mnie niezmiernie, że zawarte w tekście przemyślenia nie wywołały - przynajmniej na razie - u nikogo drastycznego sprzeciwu. To świetnie mieć ciepłe przyjęcie po dłuższej przerwie od pisania. Dziękuję! :)

[KruczoCzarny 0]

Bardzo się cieszę, że na polskich portalach pojawia się coraz więcej takich tekstów - analitycznych, próbujących aspirować do miana "naukowych" (z różnym skutkiem, ale tutaj jet nieźle), chcących podejść ambitnie do tematu gier komputerowych.

Oby tak dalej!

[Felix2 0]

Mam jedno zastrzeżenie - za rzadko tego typu teksty się ukazują! :D

[Vojtas 0]

Dnia 04.08.2012 o 11:58, Khali_Khan napisał:

Zwłaszcza że przez ostatni rok na pewno przesiąkł stylem, w jakim
dyskutujemy o grach na moich studiach.

Myślę, że odrobina refleksji, nikomu jeszcze nie zaszkodziła, zwłaszcza że tak mało jej w dzisiejszym rozpędzonym świecie elektronicznej rozgrywki.

Co do tekstu: przypomniały mi się 2 śmieszne sytuacje na linii bohater-gracz:

W pierwszej części Maksa Payne''a, po masakrze w piwnicy wsiadamy w końcu do windy, gdzie przygrywa wesoła muzyczka kompletnie nieadekwatna do tego, co się przed chwilą wydarzyło. Gdy strzelimy w głośnik i muzyka zamilknie, Max powie "Thanks!". :))

W samej końcówce The Secret of Monkey Island, Guybrush rozmawia z Elaine na tle nieba upstrzonego pióropuszami fajerwerków:
G: Przynajmniej dowiedziałem się jednej rzeczy.
E: Czego takiego?
(wybór opcji dialogowej)
G: By nigdy nie płacić więcej niż 20 dolców za grę komputerową.
E: Hę!?!? :|
G: Sam nie wiem, czemu to powiedziałem.

:))

[vervurax 0]

Bardzo fajny artykuł, z chęcią poczytałbym więcej, zwłaszcza, że na co dzień gram.pl raczy nas cytatami, plotkami i faktami w dwóch zdaniach. Pozdrawiam :)

[Reddi 0]

Dnia 04.08.2012 o 10:21, Paaavlo napisał:

To nie dobrze, że w portalu o grach zaczynam się czuć jak dawniej w sali języka polskiego...
Trochę zbyt wyszukany/przekombinowany styl językowy, a za tym nie przepadam.

Wcale nie jest wyszukany ani przekombinowany, to po prostu poprawna literacko polszczyzna. Rozumiem, że kontakt z taką miałeś wyłącznie na lekcjach polskiego :P

[Khali_Khan 0]

@Vojtas: Świetne! Tego z Maxa Payne''a nie znałam :)

[Olamagato 3]

Hihi. Ciekawe, że ktoś z gramu (?) przeczytał wreszcie tą książkę, która w Polsce była wydana rok temu temu po polsku pod tytułem: "Projektowanie Gier Podstawy".
Co do Lary, to typowe podejście "Contest-based". Ta gra to jedna wielka zagadka. Kwestia postaci czy utożsamiania się z nią jest drugoplanowa.
W angielskim słowo "avatar" najwyraźniej wciąż się rozwija i poszerza. Adams właściwie określa tym pojęciem całą interakcję gracza z grą.
Tylko czy warto polemizować ze zmieniającym się znaczeniem jakiegoś słowa w jakimś języku? :)

Nawet jak jakiś wybitny myśliciel wykombinuje, że gracz, który nie gra w grę komunikuje się z nią za pomocą awatara protestu lub awatara nihilizmu, to nie trzeba z tego powodu załamywać rąk. Tylko zrobić lepszą grę. ;)

[Bartaz 0]

Świetny artykuł! Podłączę się do paru zawartych już w komentarzach opinii - brakuje mi takich tekstów na gramie. Więcej takich artów, a mniej "Bobby Kotick zapuścił\ściął brodę\wąsy". Pozdrawiam

[BlueV3lv3t 0]

Ciesze się, że właśnie poznaję studentkę Projektowania Gier na UJcie...być może przyszłą koleżankę, jeśli Los pozwoli. ;) Co do analizy...dała mi ona do myślenia bo uświadomiłem sobie jak bardzo grubymi nićmi jest szyty ów mit "immersji", całkowitego "zatapiania się w wirtualnej rzeczywistości". Przecież ONI (czyli bohaterowie gier) to nie MY, to nie są nawet nasze awatary jak się okazuje. Pytanie tylko: który świat nas bardziej absorbuje: Second Life ze swoim sztandarowym awatarem (awatarem, moim zdaniem, sensu stricte) czy Khorinis z Gothic 2 i jego charyzmatyczny, Bezimienny bohater (w którego po prostu się wcielamy, nie stajemy się nim)?

Zdecydowanie wybieram Gothica. ;)

[topyrz 0]

Zadziwiające jest, że gracz uruchamia tak wiele tytułów z różnym podejściem do interakcji i po prostu uczy się jej, nic nie kwestionując czy nie zadając pytań. Zespolenie jest tak spójne i szybkie...

Często to sam gracz wybiera i od jego osobowości lub po prostu wyobraźni zależy kształt awatara. Wiele osób gra w cRPG w sposób jak najbardziej optymalny, stara się iść najprostszą drogą tworząc postać możliwie najpotężniejszą, ale są też osoby, które postanawiają iść konkretną ścieżką kreując jakiś rys wymyślonej (nie odbicie własne) postaci i postępując według jej charakteru.