Pan Tadeusz, Mistrz i Małgorzata, Final Fantasy VII... [m - 007] Szeroko pojęta elektroniczna rozrywka staje się coraz bardziej popularna. Nawet w Polsce człowiek grający na handheldzie podczas jazdy autobusem przestał być wreszcie postrzegany jako wybryk natury. Czy wzrost rynku gier zbliża nas do dnia w którym będziemy mogli powiedzieć, że są one pełnoprawnym elementem kultury, na równi z książką czy filmiem? Zawsze lubiłem czytać. Z początku było to klasyczne zmuszanie się do lektur szkolnych i całkowicie dobrowolne chłonięcie pism poświęconych grom komputerowym. Kolejne numery Top Secret, Secret Service czy Gambler’a znałem praktycznie na pamięć. Rodzice narzekali, że interesują mnie tylko gry i „nic pewnie ze mnie nie będzie”. Przełom nastąpił w 1998 za sprawą Baldur’s Gate i odkrycia gatunku Fantastyki. Niczym młody pelikan zacząłem łykać kolejne książki fantasy, jedna po drugiej. Wieczorami, leżąc w łóżku i gryząc ołówek, spędzałem całe godziny pisząc nieudolne pseudo-opowiadania i wymyślając własne światy, bohaterów oraz historie, niejednokrotnie inspirowane grami. Kilka lat później gdy rozpoczynając swoją naukę w liceum chłonąłem z przyjemnością książki wszelkich gatunków, uśmiechałem się do siebie na wspomnienie tego, że wszystko zaczęło się od Wrót Baldura i narratora, któremu użyczył głos Piotr Fronczewski. Moją pasją były wtedy przede wszystkim konsole i niejednokrotnie przyszło mi ich bronić, gdy słyszałem opinie pokroju „to już nawet filmy akcji ze Schwarzeneggerem są lepsze od tych durnych gier”. I muszę przyznać, że developerzy dawali mi wtedy dobry oręż do walki o uświadamianie ludzi o wartości grania. Niejeden gracz uronił łzę podczas słynnej sceny z Final Fantasy VII. Niejeden czuł prawdziwy strach podczas eksploracji opuszczonej rezydencji na obrzeżach Racoon City, czy zamglonych uliczek Silent Hill. To uczucie lęku porównywalne do czytanie dzieł mistrzów literatury grozy np. Lovecrafta zapamiętamy do końca życia. Wprawdzie gry tak jak i filmy, dzieliły się praktycznie od zawsze na te zapewniające prostą i odprężającą rozrywkę, oraz na ambitne i zmuszające do myślenia, jednak odnoszę bardzo silne wrażenie, że obecnie zdecydowanie brakuje tych drugich. W erze ośmiobitowców były to przede wszystkim różnorakie fabularne gry tekstowe. Później rolę tę przejęły RPGi, a w szczególności te pochodzące z wysp japońskich. Pamiętacie chwile spędzone przy kolejnych częściach najsłynniejszej serii Squaresoft’u? Każda wnosiła nową przepełnioną emocjami historię, a perełki pokroju „siódemki” czy „dziesiątki” potrafiły wyciskać łzy. Trafiały się też takie pozycje jak ICO- oryginalne i jedyne w swoim rodzaju. Dawało to nam graczom nadzieję, że kiedyś będziemy mogli w telewizji oglądać gale z okazji rozdawania prestiżowych nagród w dziedzinie produkcji gier, a o nowych pozycjach będzie się czytać w normalnej prasie obok artykułów o wydawnictwach książkowych czy filmach. Poniekąd to się udało, gdyż dziś jadąc na uczelnię metrem i otwierając zwykłą gazetę, zastaję w niej od czasu do czasu jakiś artykulik, choćby na temat sukcesów rynkowych Modern Warfare 2. Powinienem się cieszyć, a jednak w głębi duszy czuję potężny niedosyt. Coś jest nie tak. Gdzie się podziały ambitne produkcje? (...)
